Alweer een eeuwigheid geleden, kwam een echtpaar in onze praktijk. De vrouw was hoogzwanger en al een ervaren moeder, de man werd voor het eerst vader. Hun vraag ging over het wel of niet laten vaccineren van hun nog ongeboren, kind. Corona was toen nog geen onderwerp, maar ook toen was er al enige discussie over het wel of niet vaccineren van kinderen. Hoe kwamen ze hieruit?
Medicatie is een belangrijk onderwerp
Omdat hun vraag over vaccinatie ging, is het belangrijk om eerst helder te maken dat we hier geen artsen zijn, noch medisch specialisten. We zijn niet bevoegd, noch adequaat opgeleid, om adviezen te geven over welke medicatie wanneer helpend is.
Uit respect voor het belang van het onderwerp, geven we hier daarom geen medisch advies voor, of tegen, dergelijke keuzen. Het beste advies is om een deskundig medisch professional te raadplegen. Verder dan dat is het een persoonlijke afweging, op basis van persoonlijke omstandigheden en voorkeuren.
De drager van consequenties
Het is ook goed om integer te kiezen in dit soort uitnodigingen, want wij zijn het niet die de consequenties moeten ondergaan. De ander is niet echt geholpen door pseudo-deskundige adviezen die zijn gefilterd door persoonlijke voorkeuren en gevoelens van de adviseur. Dat is niet goed genoeg. Deskundigheid moet verdiend en bewezen worden.
Artsen en medici zijn aanspreekbaar voor wat ze voorschrijven en dragen een verantwoordelijkheid die anderen niet dragen. Daarom laten we hen ook een grote prijs betalen voor het recht die positie te vervullen.
Aan hen stellen we hoge eisen en van hen verwachten we dat ze niet zomaar iets roepen en dat ze actueel blijven en doorverwijzen waar de grens van hun deskundigheid bereikt is. Apothekers verwijzen door naar huisartsen en die weer naar specialisten. Elk met een eigen deskundigheid en diensten.
Degene die met de consequenties moet leven is degene die het advies ontvangt en besluit welk advies gevolgd wordt of niet. Deze autonome persoon, hier de vraagstellers, hebben die positie, omdat ze zelf met de consequenties van de keuze moeten leven.
Het is een autonome verantwoordelijkheid die we nooit zullen en kunnen overnemen. We vinden het belangrijk om onszelf te begrenzen in dit soort vragen.
Hoe help je met een vaccinatiebesluit?
Als we geen advies voor of tegen vaccinatie geven, hoe helpen we dan wel? Het antwoord is dat we werken met het proces en met de relatie. Beslissingen zijn zelden alleen maar een uitkomst van feitelijke informatie. Emoties, relaties en hoe we ordenen spelen ook een belangrijke rol.
Als iemand hulp zoekt bij het ordenen van zijn, of haar, gedachten, of als een echtpaar wil uitvinden hoe je omgaat met onderlinge verschillen, dan kunnen we daarin natuurlijk ondersteunen. Leren samenwerken en het werken aan relaties, is wat we hier (onder andere) doen.
In relaties is het nodig om te onderhandelen, wat slechts betekent dat je besluiten in overleg met elkaar neemt en dat je samen uitvindt hoe individuele gedachten, gevoelens en belangen zich verenigen in iets dat gezamenlijk is.
Aan het eind van het gezamenlijke besluitvormingsproces hoop je de spanning tussen de standpunten opgelost te hebben en te zijn aangekomen bij iets dat rustig is en stabiel. Onderhandelen is ook een belangrijke relatie-vaardigheid. Dus hoe kom je bij dat rustige eindpunt, waarin de spanning zich heeft opgelost?
Rustig blijven in een ruimte vol emotie en manipulatie
Vaccinatie is in het algemeen geen gemakkelijk onderwerp. De communicatie erover zit vol van manipulatieve emotionele ladingen en opgeklopte taal. Het is dus best moeilijk, als ouder, om daarin rustig te blijven en te bepalen welke informatie het waard is om serieus te overwegen.
De vele manipulaties zijn bedoeld om je emoties in brand te steken en je angst, wantrouwen en boosheid aan te wakkeren. Als het daarin slaagt, dan zal je misschien niet meer openstaan voor andere geluiden.
Feitelijke informatie is daarom belangrijk, maar dat betekent dat het moet komen van een vertrouwde deskundige bron.
Sociale media wakkeren de brand aan doordat de “media” waarvan een bericht komt opeens je beste vriend of vriendin kan zijn die ergens van iemand iets las en doorgaf. Dat voelt dan meteen vertrouwd, maar is de bron ook deskundig genoeg, of alleen maar sceptisch naar autoriteit? Het is een prima recept om ruis in de lijn te brengen. Opeens weet je het niet meer en is niemand meer echt te vertrouwen.
Hoe vind je elkaar in een besluit?
Maar in dit verhaal speelt dat alles geen rol. Hier gaat het meer over hoe je met elkaar samenwerkt en elkaar vindt in een keuze. Hier gaat het over hoe je de voor en tegenargumenten open uitwisselt en onderzoekt.
De psycholoog Marshall Rosenberg, grootvader van de Geweldloze Communicatie, claimde al dat elk conflict binnen een half uur is opgelost nadat elk persoon in het conflict de anders vraag en positie voldoende had begrepen.
Dat maakt het werk in een onderhandeling bovenal het achterhalen en begrijpen van elkaars startpositie en intentie. Als je dat begrijpt en kan verwoorden op een manier waarin de ander zich herkent, dan is het oplossen van de tegenstelling niet meer moeilijk.
Wat maakt een goede ouder?
Gelukkig zou de besluitvorming hier redelijk soepel verlopen, ofschoon het startpunt dat niet meteen helder maakte. Hier gaat het vooral over verantwoordelijk ouderschap en de liefde van een vader.
De moeder in kwestie had al een aantal kinderen, dus zij had die vraag al meerdere keren mogen beantwoorden. Zij wilde eigenlijk niet vaccineren. Maar voor de vader was het een eerste kind en het was spannend voor hem om vader te worden.
Hoe kies je als vader?
Deze vader wilde goed kiezen voor zijn kind en de keuze baseren op degelijke wetenschappelijke informatie. Hij was er nog niet helemaal uit en ze moesten er samen uit zien te komen.
Natuurlijk vroeg ik nog wat verder en we hadden het onder andere over wat hij bedoelt als hij het woord wetenschappelijk gebruikt, en hoe dat deels ook betekent advies nemen van deskundigen die de brononderzoeken goed kunnen interpreteren.
Het was een teken van goed vaderschap, dat hij daarvoor de tijd nam en serieus moeite deed. Het ging om een ander leven.
Angst voor confrontaties
In het gesprek met deze man, was duidelijk dat een van de dingen waar hij mee zat was dat zijn vrouw al een standpunt had. Als hij koos voor het vaccineren van hun kind, dan moest hij een confrontatie aan, waarin hij zich staande moest kunnen houden. Zachte mensen vinden dat niet gemakkelijk.
Hij kwam zelf wat schuchter over, nog niet als de man die hij kon zijn, en keek daar nog duidelijk tegenop. Je zou hem een zachte zorgzame man kunnen noemen. Alles was ook nog nieuw voor hem.
Mannenkracht en eigenheid
Natuurlijk kon hij van mij ook wel wat uitdagingen verwachten, in zijn man-zijn en zelfstandigheid. Ik help graag bij het ontwikkelen van kracht en eigenheid en dat is ook nodig als je wilt dat een relatie duurzaam is.
Hoe kiest een moeder?
Zijn vrouw toonde zich rustig, spiritueel, creatief en vriendelijk en misschien ook nog wat moederlijk beschermend naar haar partner. Ze had duidelijk een sterkere positie ten opzichte van haar man en ze leefde, zoals veel spirituele vrouwen, graag in het alternatieve.
Misschien kwam haar kracht uit haar aankomende moederschap, of uit het feit dat ze al ervaren was als moeder, maar misschien was het ook gewoon haar grotere levenservaring.
Ze had deze man gekozen en hij kreeg tijd om in zijn rol te groeien. Hij had zijn belangrijkste taken nog voor zich liggen.
Is de ruimte al open?
Mijn vermoeden was dat hij mogelijk al een kant op neigde, want waarom anders zoveel onderzoek doen, maar als dat zo was, dan had hij het nog niet durven uitspreken. Argumenten en feiten, compenseren enigszins in onzekerheid, dus logisch dat hij die houvast zocht.
Maar bovenal was hij een verantwoordelijk mens en wilde zijn vaderschap, zijn taak naar zijn kind, goed voorbereiden en serieus nemen. Deze keuze was belangrijk en dus stopte hij energie in het onderzoek. Hij zou vast een geweldige vader worden.
Argumenten die zowel voor als tegen zijn
Het was tijd om de moeder aan het woord te laten. Wat waren haar argumenten precies om niet te willen vaccineren? Wat vond zij belangrijk en wat wilde ze precies bereiken, wat haar naar deze keuze had geleid?
Na een uitnodiging vertelde ze over het waarom van haar keuze en na wat doorvragen en testen of ik het goed had begrepen, merkte ik op dat haar argumenten niet alleen tegen vaccinatie spraken, maar evenzeer gebruikt konden worden als onderbouwing van de keuze om wel te vaccineren.
Begrijpend luisteren opende het veld
Eigenlijk waren haar argumenten neutraal en was slechts haar interpretatie ervan gekleurd geweest. Toen ik dat met haar besprak, bleek dat ze dat zelf nog niet had bedacht, maar nu herkende ze het ook.
Daarmee bevrijdde ze haar partner van de angst om tegen haar in te moeten gaan en werd haar standpunt neutraal en kon ze beide kanten op meegaan in een keuze van haar partner. Het onderwerp vaccineren ontspande daarmee, ook in haar, en ze vertelde haar partner dat ze elke keuze van zijn kant zou steunen.
Je kunt je voorstellen dat het bovenstaande een flinke opluchting was voor deze jonge vader. De steun van zijn partner maakte de keuze voor hem gemakkelijker. De ouders konden een lijn trekken en in elk geval hoefde hij geen conflict meer te verwachten over dit onderwerp.
De verantwoordelijke vaderrol
Maar de verantwoordelijkheid voor het maken van de beste keuze voor zijn kind, lag natuurlijk nog wel bij hem. Hij wilde bovenal goed voor zijn kind zorgen en moest ook voor zichzelf uitvinden wat de beste keuze hier was. Het is niet niks om zo’n hulpeloos kind te zien en te weten dat het volledig van jouw wijsheid, verstand en verzorging afhankelijk is.
Versterken van de basis
Om hem verder wat steun in zijn basis te geven, hebben we aansluitend nog een familieopstelling gedaan, . Het is belangrijk om je basis rustig te hebben, dan leef je gemakkelijker en zijn je emoties rustiger.
Je basis, of wortels, is eigenlijk de relatie met je oorsprong, oftewel je ouders en familie. Steun die daar aanwezig is maakt het mogelijk om te floreren in wat je ook doet in je leven.
Groeien in man-zijn
Natuurlijk mocht hij ook nog groeien in zijn man-zijn en stevigheid. Hij nam nog te weinig ruimte in en als man krijg je dan niet duurzaam het respect, hoe goed je het verder ook doet. Het is nodig dat een man stevig op zijn voeten staat en keuzen durft te maken.
Ook is het belangrijk om gezonde wortels te hebben in je oorsprong. Je hebt een vader nodig en iemand die als voorbeeld en steun kan fungeren. Je hebt sterke grond onder je voeten nodig.
Overdracht van moeders en vaders
Man zijn is, net als vrouw zijn, iets waarin je mag leren en wat een overdracht vraagt van generatie op generatie. Als je als kind een goed voorbeeld hebt gehad, dan is je identiteit rustig en stap je gemakkelijker in je rol als man, vrouw en/of ouder.
Maar door allerlei omstandigheden gebeurt het dat deze gezonde overdracht onvoldoende plaatsvindt, of dat de overdacht kwam van mensen die zelf te zeer belast waren op dit thema.
Onderbroken uitreiking
Er zijn ook kinderen die in hun jeugd afhaken en hun ouders afwijzen (hun uitreiking onderbreken). Daar is helemaal niet zoveel voor nodig. Kinderen begrijpen niet als volwassenen.
In dat geval kan je dat lijntje vaak nog herstellen als je wat ouder bent. Daar doen familieopstellingen dan goed werk in. Er is natuurlijk nog meer over het onderwerp te zeggen, maar laten we dat een andere keer uitwisselen.
Een vader in gezonde mannenkracht
Als een vader in zijn gezonde kracht staat is hij stevig en misschien wat meer geneigd tot stoeien dan moeder, maar hij is zorgzaam op een mannelijke manier. Mannen en vrouwen komen ook als ouder met hun eigen kwaliteiten. Daarom werkt de combinatie van een moeder en een vader in een stabiele ouder relatie goed voor kinderen.
Het moment dat een man vader wordt
Als de vader zijn pasgeboren kind vastpakt, als hij beseft hoe kwetsbaar dit nieuwe leven is en dat hij vanaf dit moment volledig verantwoordelijk is voor dit kind. Als hij opeens diep beseft dat dit kind, zonder die verzorging zal sterven.
Als hij de kwetsbaarheid van zijn kind gewaar wordt en beseft dat de wereld helemaal niet veilig, of perfect, is, dat er op elk moment iets kan gebeuren en er veel is waar hij geen enkele grip op zal hebben. Dat is het moment waarop de man opgroeit tot een vader. Dat is het moment waarop het kind echt zijn kind wordt.
Het is een diep snijdend inzicht, waarin elke vader zich voorneemt om zijn uiterste best te doen voor dit kwetsbare afhankelijke kind. Nu gaat het er echt om en wordt iets groots en wezenlijks van hem gevraagd. Hij is vader!
De belofte van een vader
Op zijn schouders ligt de taak om veiligheid en voorspoed in de wereld te verschaffen. Hij moet dit kind een plek in de wereld geven en het beschermen tegen alle kwaad.
Het is zijn taak om van zonen mannen te maken die net als hij krachtig zullen staan en competent zijn. Zij zullen net als hij veiligheid en voorspoed voor hun kinderen moeten verzorgen.
Het is een indrukwekkende en zelfs wat intimiderende taak waarin het gevoel tekort te schieten voortdurende in de schaduw loert. Zijn liefde overstijgt het verlangen om geliefd te worden. Hij is de eerstverantwoordelijke voor de toekomst van zijn kinderen.
Buitengesloten vaders
Mannen worden steeds gemakkelijker buitengesloten om hun wat ruwere mannenkracht. We eren onze mannen niet meer zo en onderschatten de bijdrage en waarde van hun plek.
Maar gek genoeg doen we hetzelfde men onze vrouwen door ook het traditionele moederschap als een onderdrukte rol te kaderen in plaats vanuit de waardering die het mag hebben.
Vervolgens proberen we van mannen een beetje een vrouw te maken en van vrouwen een beetje een man omdat we onze huidige beeldvorming suggereert dat geslachtsidentiteit eerder een keuze is dan een biologische invloed. Dat is niet wat familieopstellingen suggereren als we naar die thema’s kijken.
Mannen voelen ook
Niet elke man toont hoe diep dat snijdt, dat past ook niet bij hun plek, maar ook mannen kunnen flink lijden wanneer ze worden afgesneden van hun kinderen.
Als we het niet meer belangrijk vinden dat vaders toegang hebben tot hun kinderen, of ze geen inspraak krijgen in wat er gebeurt met hun kind, dan schaad het ook de kinderen en ons als gemeenschap.
Als we kinderen als speelbal gebruiken in scheidingen omdat we nog niet los zijn van onze relatiepijn of weinig echte waardering voor de rol van mannen en mannelijkheid hebben, dan schaden we op dezelfde manier onze kinderen en onszelf. Vroeger of later zullen we dat moeten herontdekken.
Er zit onrecht verpakt in het nieuwe, voor zowel mannen als vrouwen. Maar we moeten het misschien eerst doorleven.
Moederliefde
We hebben aandacht voor de moederliefde en de inspraak die moeders moeten krijgen. Moeders genieten de bescherming van een vermeende zwakkere positie in relaties en de wereld, terwijl we gelijk wijzen naar hun kracht en willen dat vrouwen gelijkwaardig meedoen in een vermeende mannenwereld.
Hoe we denken over onze mannen
Maar waar zijn onze mannen? Zien we mannen vooral in het kader van machtsmisbruik en seksueel misbruik? Moeten vrouwen en kinderen beschermd worden van alle (foute) mannen? Moeten we kinderen beschermen tegen papa?
Dat lijkt een weinig realistisch beeld. Waarom richten we onze aandacht niet in gelijke mate op het betrekken van de vaders en begrenzen moeders als ze die toegang proberen weg te nemen?
Is alle bescherming goed?
Bestaat er zoiets als overbeschermend zijn, als het betekent dat kinderen niet meer met kracht en ruwheid in aanraking mogen komen. Krijgt het dan nog wel een kans om fysiek en mentaal weerbaar en krachtig te worden?
Het is zoiets als een steriele omgeving creëren en het kind weghalen van alles wat “vies” is, in een poging alle bacillen uit een omgeving te verwijderen. Als het immuunsysteem niet niet langer wordt uitgedaagd… Hoe lang gaat dat goed? We hebben uitdagende prikkels nodig om ermee te leren omgaan.
Wat heeft een mens nodig voor het ontwikkelen van kracht?
Een oplossing tegen een vermeende overheersing is niet om de bron van angst en intimidatie weg te nemen, want die wordt gemakkelijk vervangen door iets anders.
Zachtheid ontstaat niet door het ontbreken van kracht en macht, maar ontstaat uit het leren omgaan ermee. Als een kind alleen zachtheid ontmoet en nooit iets engs kan het ook gemakkelijk leren om daarvan misbruik te maken.
We hebben een oefenomgeving nodig om onze eigen kracht te ontwikkelen en te ervaren waar onze eigen grenzen liggen en onze mogelijkheden. We willen zelf groeien en we willen dat onze kinderen op stevig kunnen staan in de wereld.
Kracht en grenzen leer je door te stoeien
Traditioneel leren kinderen experimenteren met kracht in het ruwere stoeien met papa en komt ook de discipline allereerst van papa. Het is papa, vaker dan mama, die het kind toestemming geeft om experimenten in de wereld te ervaren en wat (al dan niet verantwoorde) risico’s te nemen.
Papa gaat met het kind gerust wat grenzen over en daarin leert het kind waar die liggen en hoe daarmee om te gaan. Het kind is nog steeds beschermd, want ook papa staat voor zijn kind als het erop aankomt, maar het krijgt meer ruimte en mag zijn kracht meer ontvouwen.
Een andere opleiding voor jongetjes
Vooral jongetjes hebben baat bij wat papa biedt, want hun geslacht heeft biologisch een ander temperament en zullen straks de effecten van testosteron ervaren. Als die testosteron eenmaal gaat stromen dan heeft dat flink wat effect in een mannenkind.
Daarnaast zijn de spelregels voor mannen anders dan voor vrouwen. Hun onderlinge concurrentie is gericht op competentie en kracht en hun contact mag escaleren naar fysieke krachtuitwisseling. Mannen die geen kracht ontwikkelen zullen dus moeite hebben in alle aspecten van hun bestaan, inclusief het vinden van een partner.
Het kind afremmen in wat het later juist nodig heeft is dan niet handig. Vrouwen zullen die opleiding aan hun zonen vaak niet kunnen (of willen) geven. Daarvoor hebben ze andere mannen nodig.
Spelen met papa is spannend en leuk
Papa is wat minder voorzichtig en dat is heel nuttig voor kinderen. Kinderen vinden het vaak ook heerlijk, vooral jongetjes, en zelfs als het een keer fout gaat komen ze na een traan gerust terug voor meer. De aandacht van papa is waardevol en in het fysieke contact wordt ook de vaderliefde uitgedrukt.
De combinatie werkt voor het kind
Zowel papa en mama willen het kind beschermen, maar traditioneel is het papa die dat eerder doet door de kinderen in contact te brengen met risico en kracht en ze toestemming geeft om te experimenteren. De combinatie van bescherming en toestemming is dan heel goed voor het kind.
Andersom zijn er momenten waarop moeders de deur evenzeer openen voor het kind en daarmee tegenwicht geven tegen de strengheid of bescherming die papa’s kunnen vertonen. De rollen wisselen dan en beide is prima voor het kind.
Zelfs het uitspelen van papa en mama tegen elkaar is een waardevolle leerschool voor het kind.
Als moeder vaders kwaliteit en ouderschap kan toestemmen en waarderen en vader kan moeders ouderschap toestemmen en waarderen, dan is het kind altijd beter af. Kinderen hebben beide ouders nodig om een rustig innerlijk fundament op te bouwen.
Hoe te zijn als man of vrouw?
De ouder van het eigen geslacht is in veel gevallen het meest geschikt om het kind in te weiden in de eigen geslachtswereld.
Dochter trekken dan naar verloop van tijd meer naar de moeder om te leren hoe ze als vrouw moeten zijn en zonen doen hetzelfde bij vaders en worden daar ingewijd in de mannenwereld en manieren. Zo worden ze ook meteen geïntroduceerd in de gemeenschap en krijgen daar hun plek.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen en variaties, soms is de toegang naar een van de ouders afgesneden door een systemische belasting, maar als regel is dat een bewezen pad en het respecteert de verschillen tussen de geslachten.
Zelfs als de biologische ouders niet de opvoeder/verzorger zijn, om wat voor reden ook, moet het kind een vergelijkbaar pad volgen en leren verankeren in de gemeenschap en cultuur van het eigen geslacht.
Het moet leren om een “goede” man, of vrouw, te zijn en een plek vinden. Bij een afwezige vader heeft de zoon dus andere mannen nodig die het kind opvangen en opnemen in hun gemeenschap. Het kind moet later in die wereld kunnen functioneren.
In de middeleeuwen brachten ouders hun mannenkinderen op jonge leeftijd zelfs weg naar een schipper of ambachtelijk meester om daar door te werken een vak te leren. Op dat moment waren ze misschien nog maar een jaar of 6-7 en dit systeem introduceerde onze jongetjes automatisch in een stevige mannencultuur, waar ze discipline en hard werken leerden.
Tijden zijn veranderd, maar ook in onze tijd zijn er bewuste gescheiden moeders die hun zonen vanaf een bepaalde leeftijd bij de vader laten wonen.
Een betere wereld zonder papa?
Dus hoe ziet moeders wereld eruit, zonder papa? Hoe ziet een wereld eruit waarin papa’s geen plek hebben? Hoe is de wereld als er geen mannelijke bouwers en strijders meer zijn? Is zo’n wereld nog wel weerbaar genoeg? Is alles wat vaders bieden straffeloos weg te nemen of in te vullen door de moeders?
Wat als papa wordt buitengesloten?
Hoe pijnlijk is het voor een vader als een moeder haar kind(eren) alleen al betrekt kritiek naar de vader (een vorm van ontrouw, zelfs emotionele incest)?
Wat gebeurt er met kinderen als ze de toegang tot vader niet meer mogen hebben en moeder slecht (of afkeurend) over hem (of mannen in het algemeen) denkt en spreekt? Wat voor volwassenen zullen die kinderen zijn?
Zonen zonder vader
Wat doet het met de zonen als ze door zo’n moeder worden opgevoed? Hoe kunnen zij ooit hun mannenkracht vinden als alles wat mannelijk in hen is zo wordt benaderd? Moeten zij met gebogen hoofd door hun leven en zichzelf ontkennen voor acceptatie? Dat lijkt ook niet gezond.
We mogen betere ouders zijn dan dat, ook als gemeenschap. Als ik dat soort mannen tegenkom, dan is onmiddellijk duidelijk dat in hen iets ontbreekt.
Een correctie is onvermijdelijk
Natuurlijk kunnen we rustig wachten op een correctie, want die is onvermijdelijk, maar het geeft in elk geval nieuwe omzet voor mannengroepen, toekomstige therapeuten en familieopstellers. Mannen kunnen daar op zoek naar hun mannelijkheid en vrouwen op zoek naar hun vrouwenplek en vrouwenkracht.
Als het feminisme ergens over zou mogen gaan is het de gelijkwaardigheid van geslachten, wat iets anders is dan de gelijkheid. Liever dan mannen kleiner te maken en uit hun kracht te halen, zouden vrouwen hun kracht en stem mogen vinden.
Het mag gaan over mogelijkheden en open deuren, maar de uitkomsten zullen altijd de verschillen weergeven. De invloed van biologische verschillen worden in onze tijd onderschat, maar ook wordt onderschat hoeveel invloed de systemen waarbinnen we functioneren hebben.
Een stem die krachtig is hoeft geen strijdlust te verpakken. Zo’n stem kan rustig op zichzelf staan en is heeft het vechten niet echt nodig. Een krachtig persoon zal ook veel minder vaak een aanval ervaren, omdat stevig staat en de onmacht bij anderen sneller herkent.
Als je mij onderwerpt, dan onderwerp ik jou gewoon terug
Uiteindelijk is het onderwerpen van anderen een onhandig doel, of het nu vanuit slachtoffers komt of overheersers.
Maar natuurlijk is het lastig, want als een strijd lang en door velen wordt gevoerd, dan zijn er velen die belang hebben bij het voortduren van deze strijd. Een strijd wordt na verloop van tijd ook een economische systeem en laat zich dan niet zomaar meer luwen.
Veroordelen sluit waarderen uit
Als er een groot belang is om de verschillen te veroordelen, dan is het moeilijk om nog bij waardering van de verschillen te komen. Als de ander overheerser moet spelen is het moeilijk om jezelf anders te zien dan als slachtoffer die machteloos en onderdrukt is.
Het is gemakkelijk om als dader te eindigen als dat je paradigma is. Je strijd gewoon door tot je zelf de dader bent en plots wakker wordt als je te ver over de grens bent gegaan en de consequentie ontvangt. Je mag dan hopen op een enigszins zachte landing.
De offers van vaderschap
Verantwoordelijke mannen dragen hun gezin en zijn bereid tot grote offers. Hun liefde uit zich in hoe hard ze werken en wat ze allemaal doen voor hun gezin. Als ze dat goed doen, als ze een goede provider zijn, dan verdienen ze ook ons respect. Maar dat begint bij hoe ze zijn als man en mens, vanuit hun eigenheid als man.
De vader als zondebok
Traditioneel krijgen mannen gemakkelijk de schuld van alles wat er fout gaat. Bert Hellinger deelt al hoe sprookjes mannen als daders en slechteriken verwerkt en kinderen daarmee voedt.
Ook in oude tijden waren het mannen die zowel verantwoordelijkheid droegen als de schuld kregen. Het is wat we doen met leiders, we laden alle schuld en verantwoordelijkheid daar en zij mogen het dragen of ze nu echt keuze hadden of niet.
Hellinger vraagt dan soms naar wat de onbewuste fantasie is over onderwerpen als misgeboorte, of het ontsporen van kinderen. Hij suggereert dan dat die fantasie gaat over het “slecht zaad” van de vader.
Wie waardeert nog vaders?
Vader mogen in de fantasie schuld dragen voor wat fout ging en ze mogen hard werken om de situatie op te lossen. Het is gemakkelijker om schuld toe te wijzen. als er verlies is, dan te erkennen hoe kwetsbaar alles is en dat er van alles zomaar kan fout gaan.
Als we mannen schuld krijgen, en de last van ons lijden mogen dragen, door wie wordt een vader dan nog echt gewaardeerd? Wie kan mannelijkheid en mannenkracht dan nog waarderen? Wie leert onze zonen dan wat het betekent om man te zijn? Wie wil er dan nog man zijn, als man zijn betekent afgekeurd worden en lasten dragen?
Een dochter misschien, die haar vader als oefenpartner gebruikt tot ze klaar is voor een eigen man? Ook die zal omslaan als ze ingewijd wordt in de cultuurregels van het feminisme met het bijbehorende idee van slachtofferschap.
Wat voor vrouwen maken we van onze dochters?
We leren de dochter dan mannen schuld kunnen krijgen en dat het haar vrijwaart van schuld als ze dat doet. We leren haar hoe ze kwaad kan doen zonder schuld te krijgen. Hoe ze vals kan spelen richting mannen en winnen en hoe mannen klein gemaakt kunnen worden door vrouwen blind te geloven.
Wat voor moeders maken we als dat is wat we onze vrouwen leren? Wat voor relaties zullen ze hebben als ze afschrikken van krachtige competente mannen en liever kiezen voor incomplete mannen die hun kracht weghouden of onderdrukken omdat ze bang zijn voor hoe die kracht ontvangen wordt?
Hoe begeleiden we onze jong mannen en zonen?
Ik hoop dat de moeders ook van hun zonen en de volwassen mannen in hen zullen houden. Ik hoop dat ze de mannenkracht in deze zonen zullen en verdragen, waarderen en zelfs aanmoedigen. Als we mannen uit het gezin bannen is de kans groot dat vertoon van mannelijkheid en mannenkracht ook niet echt welkom is.
Zonen hebben het nodig om te kunnen oefenen met hun biologische aard en kracht. Het is belangrijk dat ze toestemming krijgen om man te zijn. Waardering betekent de waarde inzien van ook hun vorm, inzien hoe deze vorm nodig is en helpend, ook als die vorm ruwer is dan je misschien zelf verdraagt. Je kunt niet leren omgaan met kracht zonder die ontmoeting.
Zonen goedkeuren in hun mannelijke aard
We hebben wederzijds elkaars steun nodig om op twee benen te staan. De helft van je kinderen komt genetisch van de vader lijn, dus het is onvermijdelijk dat de vader ook in je kinderen zichtbaar wordt. Ga je dat dan afkeuren of vervuld het je met trots en blijdschap? Wat voor man mag je zoon worden?
Elk ouderschap is een verantwoordelijke taak en de gezondheid van je kind kan zwaar op je drukken. Liefde is mooi, maar komt ook met een keerzijde in zorgen en pijn. Moeder en vader hebben beide een rol en plek naar kinderen en door elkaar te waarderen en samen te werken leert elke generatie de kracht van beide geslachten kennen.
Geen van de geslachten is echt slachtoffer van de ander en geen van de geslachten heeft het gemakkelijker dan de ander. We vergeten dat soms omdat het gemakkelijker is te denken dat er een schuldige is en wij slachtoffer zijn van die schuldige. Daarin zit echter geen kracht.
Leren werkelijk te begrijpen waar die ander mee bezig is en welke prijs dat kost, dat is een andere weg. Interesse tonen in het anders zijn van die ander en achterhalen in welke context dat belangrijk kan zijn. Mannen zijn geen neanderthalers, zoals het stereotype soms gaat, en zijn op hun manier zorgzaam en doen aan zelfopoffering voor hun vrouwen en nageslacht. Niet alle mannen, niet altijd, maar wel veel en vaak.
Schuld ligt niet eenzijdig
Ik heb veel heel betrouwbare mannen ontmoet, die hun vrouw kwijtraakten omdat die op zoek was naar meer avontuur. Vaak was er al iemand waar ze hoopten dat avontuur te vinden. Vergeten werd dat deze mannen vele jaren hardwerkend en zorgzaam waren geweest en degelijke mannen waren.
De vrouwen hadden grote mate van verzorging en vrijheid ervaren en als dank besloten ze dat deze mannen saai waren en gingen op avontuur om te ontdekken dat anderen niet dezelfde rol wilde vervullen. Ook vrouwen leven soms een midlife crisis en verbranden daarin bruggen.
Of wat te denken van vrouwen die hun mannen in de steek laten als er eenmaal kinderen zijn, om vervolgens een bondje met hun kinderen tegen de vader aan te gaan? Werd deze vader gebruikt? Is er onrecht hier? Moet een man betalen als hij uit deze situatie vertrekt?
Wat te denken van vrouwen die liegen tegen hun mannen over het vaderschap van hun kinderen en onterecht alimentatie ontvangen voor die kinderen? Of die zwangerschap gebruiken om een partner te binden waarvan ze weten dat die wil weggaan? Het is niet zo zeldzaam als je misschien zou willen denken.
Als je in het terrein van schuld en onschuld stapt dan is het antwoord zelden zo eenzijdig als we zouden willen. De werkelijkheid is veel genuanceerder en soms is een dader zelfs een slachtoffer van een situatie die iemand anders creëerde. Soms wisselt het zich af en is iemand eerst slachtoffer om daarna dader te worden.
Simpelweg een geslacht kiezen om daar de meeste schuld op te laden is geen passende strategie. De kans is groot dat elk een aandeel in een situatie heeft en soms is er ook geen schuld, maar slechts een voorkeur en een verschil, of een puur toeval.. En wat is de functie van al die schuld buiten het onmogelijk maken van relaties en samenleven?
We moeten het samen doen
We moeten er samen uitkomen en vertegenwoordigers uit elk geslacht hebben iets belangrijks te bieden, als we die kans laten bestaan. De ontmoeting kan meer zijn dan een simpele optelsom.
Dus vaderliefde in de vorm van een vader en moederliefde in de vorm van een moeder. Kunnen we elkaar daar ontmoeten, of in elk geval open kijken naar dat veld?
Ik wens je veel wijsheid gedurende deze mooie dag! We spreken elkaar vast snel weer.
Kom ook eens meedoen met een van de workshops. Je zult er vast veel van waarde vinden.
Geef een reactie