Alweer een eeuwigheid geleden, kwam een echtpaar in onze praktijk. De vrouw was hoogzwanger en al een ervaren moeder, de man werd voor het eerst vader. Hun vraag ging over het wel of niet laten vaccineren van hun nog ongeboren, kind. Corona was toen nog geen onderwerp, maar ook toen was er al enige discussie over het wel of niet vaccineren van kinderen. Hoe kwamen ze hieruit?
Omdat het onderwerp van hun vraag over vaccinatie gaat, moeten we natuurlijk wel even helder maken dat vragen rondom medicatie de specialistische kennis van daartoe bevoegde professionals nodig hebben.
Hier geven we dus geen medisch advies voor, of tegen, dergelijke keuzen.
Op zijn hoogst kunnen we adviseren om zo’n professional te raadplegen, maar verder dan dat is het een persoonlijke afweging, op basis van persoonlijke omstandigheden en voorkeuren. De juiste vraag hoort op de juiste plek.
Het is ook goed om het zo te doen, omdat vraagstellers zelf met de consequenties moeten leven en we nooit hun verantwoordelijkheid kunnen overnemen. Artsen en apothekers zijn opgeleid daarin en verder is het aan iemand zelf.
Maar als iemand hulp zoekt bij het ordenen van zijn, of haar, gedachten, of als een echtpaar wil uitvinden hoe je omgaat met onderlinge verschillen, dan kunnen we daar natuurlijk wel in ondersteunen. Leren samenwerken en het werken aan relaties, is wat we hier onder andere doen.
Maar het is in het algemeen geen gemakkelijk onderwerp. De communicatie erover zit vol van manipulatieve emotionele ladingen en opgeklopte taal. Het is dus moeilijk als ouder om daar rustig in te blijven en te bepalen welke informatie het waard is om serieus te overwegen.
Maar in dit verhaal speelt dat allemaal geen rol. Hier gaat het meer over hoe je met elkaar samenwerkt en elkaar vindt in een keuze en hoe je de voor en tegenargumenten open uitwisselt en onderzoekt.
Gelukkig zou dat hier redelijk soepel verlopen, ofschoon het startpunt dat niet meteen helder maakte. Hier gaat het vooral over verantwoordelijk ouderschap en de liefde van een vader.
De moeder in kwestie had al een aantal kinderen, dus zij had die vraag al meerdere keren mogen beantwoorden. Zij wilde eigenlijk niet vaccineren. Maar voor de vader was het een eerste kind en het was spannend voor hem om vader te worden.
Deze vader wilde goed kiezen voor zijn kind en de keuze baseren op degelijke wetenschappelijke informatie. Hij was er nog niet helemaal uit en ze moesten er samen uit zien te komen.
Natuurlijk vroeg ik nog wat verder en we hadden het onder andere over wat hij bedoelt als hij het woord wetenschappelijk gebruikt, en hoe dat deels ook betekent advies nemen van deskundigen die de brononderzoeken goed kunnen interpreteren. Het was een teken van goed vaderschap, dat hij daarvoor de tijd nam en serieus moeite deed. Het ging om een ander leven.
In het gesprek met deze man, was duidelijk dat een van de dingen waar hij mee zat was dat zijn vrouw al een standpunt had. Als hij koos voor het vaccineren van hun kind, dan moest hij een confrontatie aan, waarin hij zich staande moest kunnen houden. Zachte mensen vinden dat niet gemakkelijk.
Hij kwam zelf wat schuchter over, nog niet als de man die hij kon zijn, en keek daar nog duidelijk tegenop. Je zou hem een zachte zorgzame man kunnen noemen. Alles was ook nog nieuw voor hem.
Natuurlijk kon hij van mij ook wel wat uitdagingen verwachten, in zijn man-zijn en zelfstandigheid. Ik help graag bij het ontwikkelen van kracht en eigenheid en dat is ook nodig als je wilt dat een relatie duurzaam is.
Zijn vrouw toonde zich rustig, spiritueel, creatief en vriendelijk en misschien ook nog wat moederlijk beschermend naar haar partner. Ze had duidelijk een sterkere positie ten opzichte van haar man en ze leefde, zoals veel spirituele vrouwen, graag in het alternatieve.
Misschien kwam haar kracht uit haar aankomende moederschap, of uit het feit dat ze al ervaren was als moeder, maar misschien was het ook gewoon haar grotere levenservaring. Ze had deze man gekozen en hij kreeg tijd om in zijn rol te groeien. Hij had zijn belangrijkste taken nog voor zich liggen.
Mijn vermoeden was dat hij mogelijk al een kant op neigde, want waarom anders zoveel onderzoek doen, maar als dat zo was, dan had hij het nog niet durven uitspreken. Argumenten en feiten, compenseren enigszins in onzekerheid, dus logisch dat hij die houvast zocht.
Maar bovenal was hij een verantwoordelijk mens en wilde zijn vaderschap, zijn taak naar zijn kind, goed voorbereiden en serieus nemen. Deze keuze was belangrijk en dus stopte hij energie in het onderzoek. Hij zou vast een geweldige vader worden.
Het was tijd om de moeder aan het woord te laten. Wat waren haar argumenten precies om niet te willen vaccineren? Wat vond zij belangrijk en wat wilde ze precies bereiken, wat haar naar deze keuze had geleid?
Na een uitnodiging vertelde ze over het waarom van haar keuze en na wat doorvragen en testen of ik het goed had begrepen, merkte ik op dat haar argumenten niet alleen tegen vaccinatie spraken, maar evenzeer gebruikt konden worden als onderbouwing van de keuze om wel te vaccineren.
Eigenlijk waren haar argumenten neutraal en was slechts haar interpretatie ervan gekleurd geweest. Toen ik dat met haar besprak, bleek dat ze dat zelf nog niet had bedacht, maar nu herkende ze het ook.
Daarmee bevrijdde ze haar partner van de angst om tegen haar in te moeten gaan en werd haar standpunt neutraal en kon ze beide kanten op meegaan in een keuze van haar partner. Het onderwerp vaccineren ontspande daarmee, ook in haar, en ze vertelde haar partner dat ze elke keuze van zijn kant zou steunen.
Je kunt je voorstellen dat het bovenstaande een flinke opluchting was voor deze jonge vader. De steun van zijn partner maakte de keuze voor hem gemakkelijker. De ouders konden een lijn trekken en in elk geval hoefde hij geen conflict meer te verwachten over dit onderwerp.
Maar de verantwoordelijkheid voor het maken van de beste keuze voor zijn kind, lag natuurlijk nog wel bij hem. Hij wilde bovenal goed voor zijn kind zorgen en moest ook voor zichzelf uitvinden wat de beste keuze hier was. Het is niet niks om zo’n hulpeloos kind te zien en te weten dat het volledig van jouw wijsheid, verstand en verzorging afhankelijk is.
Om hem verder wat steun in zijn basis te geven, hebben we aansluitend nog een familieopstelling gedaan, . Het is belangrijk om je basis rustig te hebben, dan leef je gemakkelijker en zijn je emoties rustiger.
Je basis, of wortels, is eigenlijk de relatie met je oorsprong, oftewel je ouders en familie. Steun die daar aanwezig is maakt het mogelijk om te floreren in wat je ook doet in je leven.
Natuurlijk mocht hij ook nog groeien in zijn man-zijn en stevigheid. Hij nam nog te weinig ruimte in en als man krijg je dan niet duurzaam het respect, hoe goed je het verder ook doet. Het is nodig dat een man stevig op zijn voeten staat en keuzen durft te maken.
Ook is het belangrijk om gezonde wortels te hebben in je oorsprong. Je hebt een vader nodig en iemand die als voorbeeld en steun kan fungeren. Je hebt sterke grond onder je voeten nodig.
Man zijn is, net als vrouw zijn, iets waarin je mag leren en wat een overdracht vraagt van generatie op generatie. Als je als kind een goed voorbeeld hebt gehad, dan is je identiteit rustig en stap je gemakkelijker in je rol als man, vrouw en/of ouder.
Maar door allerlei omstandigheden gebeurt het dat deze gezonde overdracht onvoldoende plaatsvindt, of dat de overdacht kwam van mensen die zelf te zeer belast waren op dit thema. Ook kinderen kunnen afgehaakt zijn in hun jeugd en de ouders afgewezen hebben.
In dat geval kan je dat lijntje vaak nog herstellen als je wat ouder bent. Daar doen familieopstellingen dan goed werk in. Er is natuurlijk nog meer over het onderwerp te zeggen, maar laten we dat een andere keer uitwisselen.
Als een vader in zijn gezonde kracht staat is hij stevig, misschien wat meer geneigd tot stoeien als moeders, maar in elk geval zorgzaam op een mannelijke manier. Mannen en vrouwen komen ook als ouder met hun eigen kwaliteiten.
Als de vader zijn pasgeboren kind vastpakt, als hij beseft hoe kwetsbaar dit nieuwe leven is en dat hij vanaf dit moment volledig verantwoordelijk is voor dit kind.
Als een vader opeens diep beseft dat dit kind, zonder die verzorging zal sterven.
Als een vader beseft dat de wereld helemaal niet veilig, of perfect, is en het kind oh zo kwetsbaar is.
Dat is een diep moment, waarop elke vader zich voorneemt om zijn uiterste best te doen voor dit kwetsbare afhankelijke kind. Nu gaat het er echt om en wordt iets groots en wezenlijks van hem gevraagd. Hij is vader!
Het gaat ook bij mannen diep als ze worden buitengesloten als vader, als hun kind wordt afgenomen of ze geen inspraak krijgen wat er gebeurt met hun kind.
We hebben aandacht voor de moederliefde en de inspraak die moeders moeten krijgen, maar is die aandacht gelijk ook gericht op het betrekken van de vaders? Hoe pijnlijk is het voor een vader als een moeder haar kind(eren) betrekt in kritiek naar de vader (een vorm van ontrouw, zelfs emotionele incest).
Verantwoordelijke mannen dragen hun gezin en zijn bereid tot grote offers. Hun liefde uit zich in hoe hard ze werken en wat ze allemaal doen voor hun gezin. Als ze dat goed doen, als ze een goede provider zijn, dan verdienen ze ook ons respect. Maar dat begint bij hoe ze zijn als man en mens, vanuit hun eigenheid als man.
Traditioneel krijgen mannen gemakkelijk de schuld van alles wat er fout gaat. Bert Hellinger deelt al hoe sprookjes mannen als daders en slechteriken verwerkt en kinderen daarmee voedt.
Hij vraagt soms ook wat is de fantasie over onderwerpen als misgeboorte, of het ontsporen van kinderen en suggereert dan dat die fantasie gaat over “slecht zaad” van de vader. De vader mag schuld dragen voor wat fout gaat, en hard werken, maar hoe en door wie wordt hij nog echt gewaardeerd?
Maar elk ouderschap is een verantwoordelijke taak en de gezondheid van je kind kan zwaar op je drukken. Liefde is mooi, maar komt ook met een keerzijde in zorgen en pijn.
Ik wens je veel wijsheid gedurende deze mooie dag! We spreken elkaar vast snel weer.
Kom ook eens meedoen met een van de workshops. Je zult er vast veel van waarde in vinden.
Geef een antwoord