Vandaag wil ik wat persoonlijks met je bespreken. Ik doe hier mijn best om over relevante onderwerpen te schrijven, je mee te nemen in wat me beweegt en raakt, op een manier die helder, aantrekkelijk en verbonden is. Mijn behoefte om een onderwerp bij elkaar te houden en afgerond te laten zijn, leidt vaak tot wat langere teksten die je hopelijk als een soort boek kan lezen, wanneer het je voldoende interesseert, op een moment dat je daarvoor voldoende tijd hebt.
Ik vind het zelf altijd jammer als volgers van mijn berichten afscheid nemen (uitschrijven), maar ik aanvaardt dat het vaak beter is om afscheid te nemen dan irrelevant voor elkaar te zijn. Tussen vrienden is er nooit echt sprake van afscheid, dus we kunnen elkaar altijd weer ontmoeten. Onze levens hebben elkaar al geraakt en we zijn veranderd als gevolg daarvan.
Ik vraag me soms af of bepaalde onderwerpen, zoals religie, misschien zo gevoelig kunnen liggen, dat sommige lezers zich geschoffeerd kunnen voelen, of niet voldoende gerespecteerd in hun geloof. Ik probeer daarin zorgvuldig te zijn, maar wil ook eerlijk zijn over wat ik waarneem en in welke context ik dat plaats.
Helaas ben ik me ook bewust dat ik regelmatig aan gangbare geloven of heilige huisjes kom en in mijn redenaties die omver trekt of relativeer. Ik verwacht niet dat het me in dank wordt afgenomen, al sluit ik dat nooit uit. Het zou mooi zijn als we zin en onzin samen kunnen ontdekken. Als ik aan je huisjes kom is dat niet om te kwetsen maar omdat ik eerlijk wil zijn en soms denk dat het goed is om te doen.
Het probleem van elke schrijver, die wil bijdragen aan positieve verandering, is dat degenen die het meest baat zouden kunnen hebben bij de boodschap vaak niet bereikt worden. Soms is dat een kwestie van vorm, maar vaak genoeg hebben zij ook gewoon andere behoeften of overtuigingen. De eerste verantwoordelijkheid is daarom luisteren en inleven.
Merendeels bereiken boodschappen diegenen die dezelfde overtuigingen toch al hadden, en lopen we risico om over anderen te spreken terwijl die afwezig zijn in het gesprek. Dat zou niet erg helpend zijn voor de verbinding die nodig is voor vrede, dus we moeten blijven proberen het beter te doen.
Ik heb ook niet echt een oplossing om de juiste mensen erbij te houden, buiten gewoon zorgvuldig te zijn in mijn schrijven en de voortdurende uitnodiging om er gewoon bij te blijven en uit de teksten te halen wat nuttig is voor jezelf. Alleen meelezen is echter eenrichtingsverkeer, dus de uitnodiging is ook om jezelf zichtbaar te maken in reacties en door te geven wat je waardevol vindt.
Soms steek ik er ook wat extra geld in om een voor mij belangrijke boodschap (zoals het artikel over het belangrijke werk van Jacques Verduin in de gevangenis van San Quentin) door te geven aan mensen die er anders niet mee in aanraking zouden komen, maar mijn ruimte daartoe is nog wat beperkt. Je kan me daarbij natuurlijk helpen.
Gelukkig kwam er na het artikel “Red God uit de schuld” maar een enkele uitschrijving die als reden aangaf dat hij de inhoud ongepast vond. Misschien zat er iets in mijn taalgebruik, dat die reactie uitlokte, maar zoals het vaak gaat is hij helaas vertrokken zonder in gesprek te gaan. Ik wist dat ik wat stevig had geformuleerd in dat artikel, dus doe daarin ook aan zelfreflectie.
Gelukkig is de uitstroom van lezers maar bescheiden en niet structureel, wat me deugd doet, en regelmatig bereikt me ook een geluid van een lezer die mijn teksten erg op prijs stelt en daarmee betekenis geeft aan het werk wat ik doe. Het helpt me om gemotiveerd te blijven.
Het artikel over God ging ook niet over een specifiek geloof, maar nodigde slechts uit om (ongeacht religie of geloof) allereerst voor geweldloosheid te kiezen en bewust te zijn van de eigen keuze en verantwoordelijkheid als mens.
Het artikel adresseerde dat geloof kan uitnodigen tot uitsluitingen, en zelfs wreed geweld naar mensen, maar dat die daden vervolgens door mensen zelf worden gekozen en uitgevoerd en niet door het geloof of de God uit het geloof. Het is degene die volgt, die kiest om te volgen, de gelovige blijft verantwoordelijk voor zijn handelen.
Het artikel nam als insteek dat ook geloof een persoonlijke keuze is die best begrenst mag worden vanuit het persoonlijke geweten en de keuze om anderen niets op te dringen, af te nemen, of aan te doen. Een redelijke aanname in een vreedzame gemeenschap, lijkt me, en met de meeste beoefenaars van Religie niet echt strijdig.
Medemenselijkheid en compassie mogen voor mij als van een hogere orde beschouwd worden dan specifieke opdrachten die misschien uit oude geschriften gehaald worden, hoe dierbaar die geschriften ook zijn en hoe belangrijk de geloofsgemeenschap ook is voor het persoonlijk welbevinden en de zielenrust.
Zonder die eigen grenzen zijn gelovigen doorgaans overgeleverd aan de moraliteit van de spiritueel leider die hen leidt uit naam van hun God. Het vraagt veel van deze leiders en hun moraliteit om zichzelf daarin te begrenzen. Er zijn voorbeelden genoeg waarin blind geloof niet goed uitpakt voor de gemeenschap.
In het onderling verkeer moeten we daarom genoegen nemen met de consensus over wat het betekent om een goed mens te zijn binnen de context van een samenleving. Voor een vredelievende samenleving is het bewaken van dat soort grenzen belangrijk, inclusief de vrijheid van zelfbeschikking en de persoonlijke autonomie en integriteit van anderen.
Ook individueel mag (en wat mij betreft moet) je die keuze bewust ook zelf maken. We moeten daarbij zelfs waakzaam zijn op wetgeving en regels die aan dit onderlinge beginsel knabbelt, zodat we soms zelfs “beter” moeten zijn dan onze leiders kunnen of willen zijn. Individuele waarborg van belangrijke grenzen en basisrechten blijft belangrijk.
Persoonlijk neem ik teveel onderlinge gevechten en angsten waar, die maar eindeloos blijven voortduren en die zonder de basisbehoefte om elkaar ondanks ideeën en verschillen als mens te blijven bereiken ook niet oplosbaar lijken. Als we onszelf in een dergelijk eindeloos gevecht bevinden zou dat ons kunnen prikkelen om eens na te gaan hoe we voorbij de verschillen elkaar nog kunnen bereiken op bijvoorbeeld het niveau van menselijke basisbehoeften en medemenselijkheid.
We hechten ook veel waarde aan ons geloof, of dat nu over engelen en reïncarnatie gaat, een andere dimensie en helpers, of God, of de toekomst van technologie of de potentie van de wetenschappelijke methode. We moeten het met elkaar eens worden over de spelregels die we daarin in acht nemen en de regels waaraan we allemaal moeten voldoen ongeacht onze religie of individueel geloof.
Als we dat als basis kunnen nemen, dan hebben we de brug tussen mensen eigenlijk al gebouwd. Maar dan moeten we ook bereid zijn om te blijven staan voor die waarden, ook als het ons wat kost of eng is.
Onze basis is onze wetgeving aangevuld met andere richtlijnen die gesanctioneerd zijn door de overheid en gemeenschap. Maar ook daarbinnen moeten we elkaar zien te bereiken als mens en aansluiting vinden die de verschillen in leefwijze en ideeën niet als een muur tussen ons in zetten.
Dat is niet zozeer alleen een kwestie van medemenselijkheid in een samenleving, maar ook een punt van veiligheid. Onbekend maakt ongeliefd zegt het spreekwoord en dat geldt ook voor het intermenselijk verkeer.
De verbinding met ons menszijn mogen we daarom koesteren en voorrang geven op verschillen die voortkomen uit groepsloyaliteit en andere belangen. Als we dat kunnen, dan kan geloof persoonlijk zijn en hoeven we elkaar niet de kop in te slaan omdat we het in dit domein oneens zijn. We hoeven dan zelfs niet eens moeilijke discussies te voeren.
Wat mij betreft is dat een vraag die we net zo goed aan religies kunnen stellen als aan ons geloof in technologie, wetenschap of politieke ideologie als antwoord op alle problemen. Allemaal lopen ze vooruit op oplossingen die we nog niet gerealiseerd hebben, en vragen een mate van vertrouwen in iets dat (nog) niet zichtbaar is buiten onszelf.
Het goede is dat beiden verlangen naar samenwerking en een basisharmonie tussen mensen van verschillende groepen en achtergronden. Waar we vervolgens moeten oppassen is als onze ideeën andere mensen gaan benoemen als minder of onszelf als beter of uitverkoren.
We kunnen dat voor onszelf wel concluderen maar het is goed ruimte te laten voor enige twijfel als het ook anderen betreft. De geweldloze stap daar zou bestaan uit uitnodigen, maar sluit daarmee dwingen en veroordelen uit. Als je geweldloos wilt zijn mag je niet meer onderscheiden naar geloof of gemeenschap, maar moet je op individueel niveau kunnen en willen verbinden, dus ook met moslims die voor vrede willen kiezen in een tijd waar er angst is voor moslims.
Misschien kunnen we ons samen voorstellen dat er meer kan zijn dan we nu al weten, ook al geloven we dat onze ideeën ons door God, of andere door ons onfeilbaar geachte bronnen, is ingegeven. Zet je relaties niet op scherp door een persoonlijke geloofskeuze voor jezelf.
Bouw anders wat deemoed in door je voor te stellen dat je zeker bent voor jezelf, maar dat je niet zeker kunt weten wat de intentie van jouw God is met die ander. Een dergelijke aanname hoeft niet strijdig te zijn met je geloof, als je beseft dat in elk geval je God vrij is om elk criterium te laten gelden over anderen dan jijzelf.
Samenleven is vooral de bereidheid om ruimte te bieden aan verschillen terwijl je als mens aansluit en verbindt.
Geloof is niet voor mij niet hetzelfde als religie, maar gaat over hoe we kracht geven aan onze ideeën en hoe we soms niet de waarneembare werkelijkheid als startpunt nemen, maar onze overtuigingen en gevoelens daarover. Hoe worden we het onder die omstandigheden eens over wat waar is? Vaak blijkt daar dan geen ruimte voor.
Wetenschap pretendeert de waarneembare werkelijkheid als startpunt te nemen. maar heeft tegelijkertijd een onfeilbaar geloof in de eigen methoden en het vermogen van die methoden om het beste antwoord op alles te vinden. Vanuit een atheist is geloof een hallucinatie of een functie van het brein, of hoogstens een menselijke behoefte.
Het is onlogisch, maar ook interessant, dat veel hersenen in staat blijken om, ondanks de overduidelijke spanning tussen religie en wetenschap, beiden in zichzelf te verenigen. Soms gebruiken ze daarvoor een flink staaltje ontkenning, maar vaak genoeg worden de feiten van weten schap ruiterlijk aanvaart, zelfs als ze afwijken van de Bijbel, terwijl God een plek krijgt in moraal en zingeving en de uitgangspunt dat hij de aanleiding is geweest voor wat wetenschap allemaal ontdekt.
Natuurlijk vraagt dat wat selectief lees- en interpretatiewerk in de Bijbel, maar de uitkomst behoudt het goede van hun geloof en dat is belangrijk. Met of zonder geloof in God zijn organisch leven en de wereld wonderlijk en waardevol, en als we daarmee contact hebben is de stap naar God als gevoel of beleving niet zo groot meer. We kunnen op die manier de verbinding leggen tussen religie, spiritualiteit en de algemene menselijke verwondering bij het aanschouwen van alles wat bestaat.
Geloof zet soms iets voor de zintuigelijke waarneming van de wereld en nodigt uit tot overgave aan iets of iemand, waardoor gelovigen wanneer er een verschil wordt waargenomen, tussen hun boek of geloof en iets in de waarneembare werkelijkheid, soms kiezen om vast te houden aan hun letterlijke geloof en dat wat waarneembaar is af te wijzen.
Als wetenschapper sta je dan niet open voor interpretaties van de feiten die vrij zijn van de letter van God, en betoog je dat de vele methoden waarin wetenschappers meten dat de aarde vele miljoenen jaren oud is niet aantonen dat de aarde zo oud is omdat uit de bijbel is af te leiden dat de aarde slechts 6000 jaar oud is en dat toen alles al klaar was en niet evolueert.
Er zijn in Amerika zelfs musea gebouwd die de dinosaurus naast de mens plaatsen. Ze hebben geen oor voor argumenten en wetenschappelijke “bewijzen” omdat hun uitgangspunt de waarheid is die ze in de bijbel lezen en dus alles wat daarvan afwijkt fout moet zijn. Zij komen met intelligent design de probeert de bijbel terug te brengen in wetenschappelijk werk, en dat uitgaat van het bestaan van een creator die God heet. Er wordt dus nog steeds gestreden.
Geloof is misschien te belangrijk om zomaar op te geven of aan te passen. Uiteindelijk zullen veel gelovigen het oplossen door het woord waarop ze zich baseren als niet letterlijk te beschouwen en te zoeken naar de intentie of ruimere uitleg ervan, en anderen zullen vasthouden aan geloof en wijzen de wetenschappelijke bewijzen en waarnemingen liever af.
Ik zou het jammer vinden als dat tussen ons komt te staan, omdat eigenlijk al mijn artikelen het onderwerp vrede en het bouwen van bruggen centraal zetten. Ik probeer respectvol, maar met een helder licht, waarheid te achterhalen in een onderzoek naar de essentie en werking van onze menselijke aard en hoe we samenleven en omgaan met de wereld en onszelf.
Best een mooi streven, denk ik zelf, en ik hoop dat je daarin blijft aansluiten. Voel je welkom en gerespecteerd, ook als ik misschien iets roep of aanraak dat je dierbaar is. Ik heb graag dat je me laat weten wanneer je geraakt wordt door wat ik schrijf, en ik ben te overtuigen als je me op iets kan wijzen wat ik over het hoofd zie, of wanneer je gewoon met een beter argument komt. Ik hou van de dialoog.
Als we een kans willen maken met elkaar, dan moeten we in staat zijn om naar de kern van de verschillen te gaan om daar te ontdekken waar ze dezelfde behoeften dienen, of eigenlijk hetzelfde doen, en waar de verschillende verhalen eenzelfde onderliggende werking verbergen. Op die manier kunnen we bruggen bouwen tussen datgene dat misschien onoverbrugbaar lijkt.
Die bruggen kunnen niet alleen bestaan in het gebruiken van dezelfde woorden, zoals liefde, die we verder niet bereid zijn om te onderzoeken. We moeten bereid blijven om te achterhalen wat we bedoelen en wat de verschillende bewegingen en betekenissen zijn die we in die woorden verbergen.
Woorden als liefde en God zijn woorden die een breed scala aan betekenissen en menselijke behoeften verbergen. Over dit soort woorden en hun definitie worden oorlogen uitgevochten, waarbij elke groep zijn waarheid claimt als de waarheid. We moeten daarom in staat zijn om te erkennen dat verschillen mogelijk zijn, en dat recht beschermen door ervoor te gaan staan. Blinde loyaliteit aan de eigen betekenis is niet genoeg.
Ik heb de waarheid niet in pacht, maar wil wel helder zijn in mijn analyses en verhalen, zodat je in reactie daarop ook helder kan zijn en we samen ergens kunnen komen. Je mag weten dat ik dankbaar ben voor de keren dat je de tijd hebt genomen om de reis samen met me te maken, ook als je slechts datgene hebt genomen wat relevant voor je was. Het is mijn uitdaging om de relevantie en waarde van wat ik breng groot genoeg te maken om je tijd en aandacht waard te zijn.
Natuurlijk wil ik dit werk kunnen voortzetten en daartoe heb ik support nodig en mensen die ook financieel steunen door diensten af te nemen die ik aanbiedt of te sponsoren op wat voor manier ook. Dat is iets dat we beiden weten en waartoe ik je soms zal uitnodigen, maar het is niet de reden waarom ik doe wat ik doe.
Je mag dus verwachten dat ik zal blijven bijdragen, ook als het me wat kost, omdat het klopt voor mij, omdat ik wil bijdragen aan een betere samenleving en gezondere aarde, omdat het is wat uit me komt, mijn intentie naar de wereld en andere mensen.
Vriendschap is mijn startpunt, en mijn basis voor samenleven omdat waarden als liefdevolle vriendelijkheid, eerlijkheid, gulheid, behulpzaamheid, respect voor grenzen en individuele vrijheid, meelevendheid. Net als velen zoek ik waarheid over onszelf en leven in het algemeen, en probeer dat onafhankelijk te maken van specifieke geloven. Als ik dan toch iets creëer, laat het dan iets zijn wat ertoe doet en bijdraagt aan het welzijn van allen. Ik heb gekozen voor vriendschap als basis.
Deze website is dus een uitdrukking van mijn liefde, vorm en intentie. “Liefde in werking”, noem ik het soms ook wel, je zou zelfs kunnen zeggen “De beweging van mijn ziel”, al klinkt dat misschien wat verheven. Hoe dan ook, dit is mijn vorm en mijn reden om te blijven delen wat me raakt en inspireert en wat ik waardevol vindt voor meer dan alleen mezelf.
Als je mee wilt doen ben je welkom, laat het me maar weten en vertel wat je kunt en wilt bijdragen. Biedt je diensten aan of een mooie locatie, of sponsor het werk anderszins zodat het kan groeien. Voel je ook vrij om gewoon te volgen en te lezen en als het zo uitkomt wat te leren of terug te geven in woorden en ervaringen. Alles hier is voor jou, om mee te doen wat je wilt.
Ik ben benieuwd naar je gedachten op het bovenstaande. Laat het me nog eens weten. Alvast bedankt.
Geef een reactie