Sommige mensen lijken wel erg vol van zichzelf en weinig ruimte te hebben voor het ontvangen van anderen. Andere mensen lijken helemaal op te gaan in wat er bij die ander is, en vol zorg. Ze lijken heel verschillend, maar toch delen ze dezelfde oorsprong en hetzelfde groeipunt. Hoe kunnen zo verschillende reacties eigenlijk hetzelfde te betekenen en wat doet dat met ons vermogen tot nabijheid en relateren?
Als iemand nog moeite heeft met zijn eigen grenzen, dan heeft die persoon waarschijnlijk ook moeite om werkelijk betrokken te zijn bij anderen. Personen die erg op zichzelf gericht zijn of zichzelf erg snel verliezen in betrokkenheid, zijn beiden voorbeelden van dit principe.
In het eerste geval wordt de ander bijna volledig buitengesloten, en in het tweede geval wordt het zelf bijna volledig vergeten (buitengesloten) en is er alleen nog de ander. In beide gevallen is er daardoor nauwelijks een ontmoeting.
De reden voor dit gedrag is in beide gevallen dat ze de grens tussen zichzelf en een ander nog niet genoeg kennen, en nog onvoldoende in staat zijn om zichzelf te reguleren binnen die grenzen. Vaak betreft het een onvermogen, vaak onbewust, en reactie op de neiging tot vrijwel onmiddellijk versmelten met anderen.
Een dergelijk persoon heeft nog moeite zichzelf te handhaven in gezelschap en heeft een strategie geleerd om zich relatief goed te voelen in de ontmoeting door ofwel volledig uit contact te gaan, of iets te doen waardoor een ander zich meer waarschijnlijk goed gaat voelen. Het is slechts een verschillende reactie op hetzelfde.
In plaats van zichzelf te reguleren, reguleren ze de afstand of de ander. Een overdadige ik-gerichtheid is daarin slechts een houvast en afweerscherm om maar niet teveel van die ander te ontvangen. Het is het organisme dat probeert zijn vorm te beschermen.
Het omgekeerde is hiermee waarschijnlijk ook vaker waar dan niet waar: mensen die niet zo goed zijn in betrokkenheid, of teveel opgaan in die betrokkenheid en verdwijnen, hebben waarschijnlijk nog een uitdaging op het terrein van grenzen.
In relaties komen ze die uitdaging vroeger of later tegen, en velen herkennen dat dan niet en geven de relatie op. Dat het ook anders kan, is bekend, maar dan moet je de groei aangaan, en je grenzen en zelfregulering ontdekken en aanleren.
Soms werkt het sneller om wat hulp daarin te krijgen, en soms is het zonder hulp voor zo iemand ook niet te doen. Het leren dragen en ervaren van gevoelens is dan soms een van de groeipunten.
Het is een mooi onderzoek om jezelf steeds meer te leren kennen en ervaren, en daarin te leren steeds meer aanwezig te zijn in je ervaringen en het contact, steeds authentieker te worden. Ik kan het je aanbevelen.
✔ Reageer ✔ Deel ✔ Vind het leuk
Geef een antwoord