Graaiende overheid, geld en helpende handen

Regelmatig zie ik teksten die, met sterke afkeur, naar een graaiende overheid en het geldsysteem wijzen. Hoewel ik het sentiment enigszins kan voorstellen, wordt eigenlijk nooit de vraag aangeraakt: Hoe zou je dan willen dat publieke functies georganiseerd en betaald worden en hoeveel bijdrage vindt je daarin dan fair?

Optimistisch mensbeeld

Vaak lijkt het vooral te blijven hangen een algeheel “Weg ermee!” (doorgaans in sterkere bewoordingen) en een idee dat wij het veel beter zouden doen. Als wij zonder overheid moeten dan zou het pas goed worden, dan zouden we eindelijk weer voor elkaar staan en gewoon natuurlijk geven aan, en uitwisselen met, elkaar.

Totale vrijheid, dat werkt vast!

Een verdwenen overheid en de verdwijning van geld en markt als droombeeld en dat liefst op een wereldwijde schaal. Een sentiment dat steeds vaker zijn kop lijkt op te doemen, en ofschoon deels begrijpelijk, hoef je maar naar de uitwerking ervan in de kleinste groepen te kijken om te weten hoeveel fricties en eindeloos overleg dat zou geven. Erg realistisch is deze visie daarmee niet te noemen, eerder over-optimistisch.

Wat als de overheid niet meer zou graaien?

Het behoefte onder de aanklacht is natuurlijk wel begrijpelijk en volgen, deze mensen willen een gemakkelijker en veiliger leven, met meer medemenselijkheid en minder worsteling, en ze hebben een aantal daders aangewezen waarop hun pijlen zich richten. De dader is geld, met als boosdoener de overheid, banken en superrijken. Ook ik wil wel een gemakkelijker leven, zou ik ook boos moeten zijn? Is dat gemakkelijk en prettig, in boosheid leven?

Ondankbaar

Degenen die hun bestaan dienstbaar maken aan onze welvaart en ons welzijn, en daarin door hard werken ook zelf wat (of veel) welvaart en welzijn vinden, moeten oppassen! Zij worden in onze geest (beeldvorming) al snel een grote onderdrukker die we niet kunnen vertrouwen. Het gevoel van wantrouwen neemt toe naarmate ze meer verantwoordelijkheid dragen. Ze kunnen ds rekenen op onze toorn en afkeuring, niet op onze dankbaarheid.

Het gaat ons niet om wat we krijgen en hebben, het gaat vooral om wat anderen krijgen en wij moeten missen, en om wat we nog verder verlangen. Bovenal gaat het om wat we vrezen dat eraan kan komen, en omdat zij deze last voor ons wilden dragen krijgen ze nu onze angst in de vorm van onze woede en haat. Zelfs als ze feilbare mensen blijken te zijn, is dat vaak niet wat ze verdienen.

Geef ons alles wat we willen, of anders…

Hun taak is uitsluitend om ons leven gemakkelijk, comfortable en veilig te maken, en de onze liefst nog iets meer dan het leven van onze buren. We willen rijkdom en  vrijheid en de middelen om dat ongestoord en comfortabel te genieten.

Vermenigvuldig dat met 16 miljoen en nog groter met 6 miljard en je begrijpt een beetje hoeveel wensen en belangen in balans gehouden moeten worden. Oh wee als ze zelf een luxer leven hebben dan velen van ons. We houden hen scherp in de gaten, en bestoken hen met ons wantrouwen en onze angst.

Complotgedachten

Complotgedachten alom, en bewijs ervan wordt ook wel gevonden in artikelen van andere complotdenkers wiens beweringen als bewijs worden gezien, omdat alles wat complotdenkers delen per definitie meer waar is dan wat anderen delen (NOT). Grappig wordt het als velen niet eens herkennen dat sommige artikelen op satirische websites staan, en dus ook deze artikelen vol overtuiging en steun ontvangen en doorgeven.

Angst zoekt daders

Tijd voor een nieuwe tijd? Of gewoon de uitkomst van veel angst over een zich voortslepende recessie, nog wat opgehitst door stemmingmakers? Gek genoeg gaat deze angst vaak niet eens over de eigen situatie nu, maar lijden veel mensen onder angst en boosheid terwijl het eigenlijk nog best goed gaat met hun bestaan.

Ze lijken eerder boos over wat ze lezen en horen om zich heen, en wat er misschien zou kunnen gaan gebeuren en veelal begint dat met berichten in media en anekdotes van vrienden, bekenden en familie. Emoties blijken uiterst besmettelijk, helemaal angst.

Het zit in onze genen

Angst leidt vervolgens tot het zoeken naar oorzaken en verantwoordelijken en dat leidt weer tot verontwaardiging en boosheid naar die vermeende oorzaken en verantwoordelijken. En in zo’n zoektocht kom je natuurlijk nooit bij jezelf uit. Je vindt altijd wel een idee, groot concept (systeem is er zo een, maar de maatschappij of de politiek ook, want wie zijn dat precies?) of een publiek persoon als schuldige, het equivalent van de ouderfiguren in je jeugd.

Het al aanwezige wantrouwen tegen autoriteit en macht doet de rest, want wat we niet weten is natuurlijk het meest beangstigend. Wat krioelt daar in het donker allemaal? Complotten woekeren in de geest en verduisteren de emotie. Uiteindelijk komt het neer op de simpele vraag: Wie vertrouwen we en wie wantrouwen we? 

Ooit was het overleving om de kudde te volgen in angst, de belangrijkste emotie van prooidieren. We lijken nog steeds hetzelfde te doen, alleen bedenkt ons grote brein er nu verhalen bij. De verhalen rechtvaardigen slechts de beweging die we toch al maakten. Het geeft argumenten aan de emotie, zodat ons brein het verder zal voeden en steunen.

Hoe bewijs je vertrouwen?

Dat vermeende feiten niet echt te controleren zijn komt ons daarin goed uit. Degenen die we wantrouwen kunnen toch nooit bewijzen dat ze wel te vertrouwen zijn. Zo blijven angst n complotgedachten zichzelf versterken. Althans zolang ons verstand dat toestaat en geen tegenwicht geeft.

Graaiend overheid kost koopkracht?

Wat ik merendeel lees is dat de schrijver meer geld in zijn portemonnee wil behouden en denkt dat als de overheid maar minder neemt, dat zijn bestedingskracht toeneemt. In die gedachte zit echter een fout, want het suggereert dat als de overheid totaal niets meer zou nemen, dan alles in de eigen portemonnee kan blijven terwijl alle prijzen gelijk blijven. Ik hoop dat je beter weet.

Nee, geld wordt minder waard

Beide overtuigingen zijn een fictie want in het bedrag dat voor al onze producten en diensten betaald wordt zit de overheidsafdracht al verwerkt. De waarde van alles zou dus heel snel veranderen als deze bijdrage wegviel waardoor de balans tussen aanbieders en afnemers zich heel snel zal corrigeren naar eenzelfde bestedingskracht.  Dat heet marktwerking en heb je in het verleden al gemerkt door het extreem stijgen van huisprijzen, als gevolg van hogere hypotheekruimte en tweeverdieners.

Zouden wijzelf het beter doen?

Een andere fictie onder deze stellingen (die ik meer als emotie beschouw dan iets anders) is dat ze ervan uitgaan dat als de overheid en het geldsysteem zouden wegvallen dat alles dan zou doorgaan op basis van onderlinge solidariteit en samenwerking.

Nee, solidariteit zou eerst afnemen

Persoonlijk acht ik die kans klein. De overgang van een overheid die publieke taken verricht naar ondernemingen die het overnemen en naar burgers die dit zelf gaan betalen, op basis van wat ze wel of niet willen gebruiken, zou ook uiterst pijnlijk en moeizaam verlopen.

Allereerst zou dat zo ongeveer alles waar we nu op rekenen laten stagneren en de schok en verwarring die dat zou geven onder ons burgers zou de solidariteit bij velen alleen maar doen afnemen (uit angst voor wat er komt).

Leven direct na de val van graaiende overheid

Het wegvallen van de overheid wekt, zelfs als het nieuwe aantrekkelijk is en kan werken, onmiddellijk vragen op als:

1. Hoe zou je die overgang overbruggen?
2. Hoe lang denk je dat het zou duren?
3. Welke publieke taken zouden niet meer gebeuren als we eerst gezamenlijk tot overeenstemming moeten komen?
4. Hoeveel mensen moeten opzoek naar nieuw werk omdat niet alleen de overheid zou wegvallen maar ook de toeleverende bedrijven hun overheidsopdrachten kwijtraken (om niet te spreken van allerlei andere bedrijven zoals de lokale bedrijven waar al die mensen hun lunch-inkopen doen)?
5. Hoe denk je dat genoeg mensen en geld gaan samenwerken om bijvoorbeeld een snelweg aan te leggen of het vuil op te halen in een stad?
6. Hoe lang zijn zij daartoe bereid als anderen dat niet blijken te zijn en proberen mee te profiteren?
7. Wie zou meebetalen of niet aan politie en leger als elke uitgave individueel onderhandeld moet worden?
8. Wat komt er precies voor het oude systeem in de plaats en hoe kan ik daarin functioneren?

Het nieuwe moet zich nog bewijzen

Al met al is het nog niet zo gemakkelijk om een goed werkende manier van samenleven te ontwerpen inclusief de overgang van het huidige naar het nieuwe. Met alles wat er misschien mis is heeft het huidig wel van alles voor elkaar gekregen inclusief de huidige levenstandaard, en het is door eeuwen opbouw en fijn slijpen ook behoorlijk getest onder allerlei omstandigheden en invloeden.

Het nieuwe moet zich nog bewijzen, en drijft daarmee op vooral angst, onvrede en hoop, naast de retoriek van mensen die op zoek zijn naar meer invloed en macht en van deze gevoelens graag gebruik maken. De motivatie voor het nieuwe drijft daarmee op een dikke laag vooral negatieve emoties en een vooralsnog volstrekt ongefundeerd optimisme over het nieuwe en de mensen die daarin een rol moeten spelen.

Geef het nieuwe een kans!

Geef het een kans, zou je misschien zeggen. Als het een hartklep betrof, zou je hem dan al in je eigen hart willen zetten? Ik hoop van niet. Ik hoop dat je meer zekerheid vooraf zou willen. Dit is niet zomaar een verandering, het raakt ook veel teveel.

Natuurlijk mogen we veranderen en verbeteren, maar weggooien en volledig opnieuw beginnen lijkt op ondoordacht gekkenwerk. Er zijn in de wereldgeschiedenis nog geen voorbeelden geweest waarbij dat ooit zomaar goed is gegaan, en ik verwacht ze ook niet.

Ik kan me geen leider voorstellen die ik zou willen steunen in een dergelijke sprong in het diepe. Mijn hartklep mag komen van een bewezen partij.

Macht aan de mopperaars!

De taak van een overheid is in zijn aard impopulair en grootschalig omdat het om publieke taken gaat voor 16 miljoen mensen samen. Ik hoop dat de mopperaars nooit zullen hoeven ontdekken hoe het is om afhankelijk te worden van andere mopperaars, want het zou zeker tegenvallen.

Ik ga ervan uit dat ze snel tot de ontdekking zouden komen dat veel waarvan ze nu niets willen (en hoeven) weten op de eigen borden komt met alle onderlinge conflicten en stagnatie van dien. En aangezien ik dan een flink uitslaande burgerstrijd en gewapende revolutie zou verwachten hoop ik niet het mee te maken. Veel waar we nu op rekenen en stilzwijgend vanuit gaan, zou niet meer gebeuren.

Gelukkig zit u niet aan het stuur!

Financieel intelligent, of zelfs doordacht, kan ik dit geroep daarom niet noemen. “Gelukkig zit u niet aan het stuur”, denk ik maar, en ja natuurlijk: perfect loopt alles gerust niet, maar misschien is dat wel vooral omdat wij mensen niet zo perfect zijn als het gaat om onze emoties en bereidheid/vermogen tot samenwerking.

Natuurlijk mopperen media gewoon lekker mee en geven graag voeding aan het idee dat er van alles omgegooid moet worden. Ze willen lezers, en emotie en sensatie brengt geld op. We kiezen tegenwoordig de “feiten” die ons aanstaan, zelf als het geen feiten zijn maar speculaties of populaire retoriek.

Focus op geld(gebrek) maakt ongelukkig

Al dat gefocus op geld maakt overduidelijk niet gelukkig (al lijkt de bling bling van rijkdom aantrekkelijk omdat we de bijbehorende problemen en plichten niet zien), noch is het echt van waarde, maar vreemd genoeg lijkt het of degenen die het meest van geld (of het geldsysteem) af willen tegelijkertijd het meest op geld zijn gefocust. De ontevreden armen zijn het meest hebzuchtig van allen.

De aanklager lijdt diep

Dat de aanklagers niet gelukkig zijn, en in alle denkbare opzichten in armoede leven, blijkt overduidelijk uit de toon en grofheid van hun aanklachten en conclusies. Zonder uitzondering zitten die vol pijn, boosheid en geweld. Laten we het niet zover laten komen dat zij de toon bepalen zodat ook ons hart besmet raakt met hun boosheid en conflictzucht. Laten we in plaats daarvan hen begrijpen en helpen zoals een familie betaamd.

Door de pijn heen luisteren naar het verlangen

Arm hart, zo gekweld, zoveel pijn. Laat anderen met meer wijsheid en vrede naar hen uitreiken en hen helpen om tot beter inzicht te komen en meer begrip. Misschien vraagt dat tijd, misschien wat voorleven of het oplossen van pijn.

Hun  woede duidt op grote angst en een verlangen naar een gemakkelijker leven en in dat laatste kunnen we elkaar vinden. Kunnen we daar bijdragen? Waarschijnlijk wel, mits we hun noden horen en de kracht van hun pijn in plaats van hun advies en aanklacht.

Plek en erkenning als mens

Zolang we niet hun kernbehoeften horen, zullen ze niet kunnen kalmeren en blijven aandringen. Zelfs daarna zal het nog even duren eer ze vertrouwen dat ze gehoord zijn en dat er iets mee gedaan wordt. Zij ervaren de wereld niet als verzorgend en veilig, en weten niet hoe dit anders voldoende aandacht kan krijgen.

Zowel hun emotie als behoefte vragen om erkenning, en ook zijzelf vragen daarmee om een plek als volwaardig deelnemer en gelijkwaardig mens. Ze komen ook op voor anderen als zijzelf.

Aandacht richten

We kunnen ook helpen door geen voeding te geven aan hun uitslaande woede. Daarvoor moeten we in staat zijn die woede te ontvangen en dieper naar hen te luisteren. We mogen onze aandacht daarin verschuiven naar waar het hen echt om gaat. Als we dat doen, dan beschermen we hen voor nog meer woede en onmacht en zorgen tegelijkertijd ook voor de vrede in ons eigen hart.

Legitieme behoeften

Ergens onder deze aanklacht zit een positieve waarde en een legitieme behoefte, en daarin kunnen we elkaar vinden en een nieuwe hartsverbinding aangaan.  Als ze weten dat ze gehoord worden, of zelf merken dat iemand daar en serieuze inspanning voor levert, dan kunnen we hen helpen kalmeren en samen oplossingen bedenken.

Samen voor elkaar

Misschien wat meer voor elkaars welzijn en welbevinden zorgen dan? Iets meer aandacht voor samen? Dat lijkt mij een leukere gedachte dan gedachten over geld. Kunnen we voorbij onze angst bij onze gulheid komen? Als het lukt leven we al in rijkdom en gaan natuurlijk geven aan elkaar.

Let op je gedachten

Let ondertussen goed op je eigen gedachten en houdt ze schoon als je kan. Als ze ontsporen naar onderwerpen die buiten jezelf liggen, onprettig en onbeheersbaar zijn waardoor je bang wordt en je machteloos denkt, breng ze dan zachtaardig terug naar iets dat geruststelt of binnen je invloed ligt.

Geef daarbij erkenning aan je emotie en zorg ervoor of ga terug naar je ademhaling tot je ontspant. Als je de angst gaat voeden zit je voor je het weet vol met nog meer angst en allerlei complotgedachten. Dat is slecht voor je vertrouwen in mensen en de toekomst, terwijl je complotgedachten vooral uit speculaties die nauwelijks te bewijzen zijn is opgebouwd.

Voeding geven aan vertrouwen

Je hebt je vertrouwen en rust hard nodig om uit die verhalen te blijven, helemaal wanneer je steeds berichten ziet van anderen die in je angst geloven en zodat je ook je eigen angst met dat geloof gaat voeden. Blijf bij gedachten die je invloed en mogelijkheden blijft geven en die zorgen dat je contact met anderen open kan blijven en prettig.

Bedenk dat niemand het echt weet en vraag je simpelweg af in wat voor gevoel je wilt leven. Angst, boosheid en machteloosheid of vertrouwen en invloed op jezelf en je leven? Wat jee vervolgens denkt wordt waar. Kies daarom voor vertrouwen en vriendschap, zelfs al lijkt het naïef en sta je er alleen in.

Voeding van media en anderen

De media bieden vaak geen hulp daarbij noch doen populaire meningen dat. Die geven beiden eerder voeding aan drama, sensatie, boosheid en angst dan dat ze die geruststellen. Emotie verkoopt! Vrede niet zo erg. De media hebben aandacht nodig en hebben daarom vooral belang bij alles wat jou opwinding geeft en doet consumeren.

Omdat nieuws commercieel is geworden voeden ze je met berichten die zo groot mogelijke emotie oproepen en je aandacht indien mogelijk gijzelen. Dat is ook hun taak, ook al noemen ze het nieuwsfeiten. Zelfs de selectie van wat ze naar je toe brengen (en hoe prominent) beïnvloedt je wereldbeeld en kadert je denken op onbewuste manieren.

Niet controleerbaar “nieuws”

Doe het consumeren daarom gewoon zelf en wees heel selectief. In deze tijd is nauwelijks nog onderscheid te maken tussen feitelijk nieuws en gemanipuleerde promotie, aangezien iedereen met een missie zich kan presenteren al een nieuwsfeitenbrenger die geheimen deelt die reguliere media weghoudt.

Bronnen zijn toch nauwelijks te toetsen en hypnotisch gebruik van vage taal doet de rest (Wel eens gehoord van zionistische invloeden? Wie of wat is dat precies?). Bescherm jezelf daarvoor terwijl je goed zorgt voor wat in je is. Blijf gewoon dicht bij huis en bij jezelf, daar is genoeg te doen en je feitelijke kennis en invloed zijn daar veel groter.

Niet op te wachten op graaiende overheid

De overheid is van belang, maar niet zo belangrijk wanneer je beter wilt. De overheid is zeker niet de motor van innovatie of een partij waarop je wilt wachten als je iets wilt veranderen. Het meeste kan, mag en moet je zelf, samen met je gelijken. Dat heet volwassen en verantwoordelijk. Best mooi, toch?

Leren samenwerken

Het verlangt wel van je dat je anderen vindt in wat je wilt, en vraagt om hun hulp en medewerking en natuurlijk erlangen zij omgekeerd ook van jou dat je naar hen luistert en hen helpt. Jij bent de sleutel, de oplossing, en jij kan anderen vinden die je zullen helpen en voorleven en omgekeerd.

Jij bent verantwoordelijk dus ook je echte probleem (of oplossing)

Als je nalaat op deze manier actief te zijn en te regelen en vragen, dan ben je daarom ook zelf het probleem en niemand anders dan jij. Vraag concreet en voor jezelf wat je nodig hebt en ga erachter staan.

Vraag om concrete uitvoerbare actie

Vraag daarom niet om systemen, grote maatschappelijke veranderingen, waarden of enigszins vage concepten (herkenbaar aan verschillende interpretaties) maar om concreet uitvoerbare en haalbare acties zodat anderen precies weten waar ze ja voor zeggen en wanneer ze aan je vraag hebben voldaan.

Als je vraagt of iemand van je wilt houden, dan weet die ander dus niet precies wat je vraagt. Wil je bepaalde woorden horen? Wil je een bepaald gevoel bij jezelf of die ander? Wil je misschien bepaalde gedragingen? En wanneer moet dat allemaal er zijn? “Altijd en overal” is te groot om waar te kunnen maken, en als de ander eerlijk is zal hij dus nee moeten antwoorden. Maar wat dan?

Gedrag is concrete actie, gevoel niet

Vertaal het gewoon in uitvoerbare afgebakende acties en concreet gedrag. Als je vraagt of de ander vanavond met je naar de bioscoop wilt naar een bepaalde film op een bepaalde tijd dan weet de ander precies wat je wilt en al hij beschikbaar is en ook zin heeft dan zal het antwoord vast ja zijn.

Je krijgt niet altijd wat je vraagt

Wat als er een nee terugkomt? Dan had die ander een andere prioriteit en moet je elders vragen of op een ander moment, of uiteindelijk zelf iets veranderen (een andere invulling). Wat de ander ook antwoord en hoe moeilijk of gemakkelijk je het ook vindt: jij blijft verantwoordelijk voor het vervullen van je behoeften.

Voordelen van volwassenheid

Je zult ontdekken dat je misschien niet altijd alles krijgt, wanneer en waar je wilt, maar dat er genoeg mogelijkheden ontstaan, dat er genoeg helpende handen en luisterende oren zijn als je het op deze manier probeert. Je mens- en wereld beeld zal daardoor veel positiever en vriendelijker worden.

Bovenal zal je vertrouwen in je eigen vermogens en mogelijkheden toenemen. Je zal je als vanzelf meer betrokken en verantwoordelijk gaan gedragen en stabieler worden in je gevoelens. Je zult de strijder in je opbergen en ook nooit meer slachtoffer zijn! Vrijheid om zelf je lot vorm te geven en vertrouwen in anderen: Wat een wereld zou dat zijn?

Wereld is waar we elkaar helpen en het veilig voor elkaar maken.

Hoe mooi eigenlijk!

Schrijf een reactie

Altijd fijn om van je te horen, jouw ervaringen en denkbeelden naast de mijne te leggen. De eerst reactie krijgt bijzondere waardering en misschien ben jij wel de winnaar van een setje contactbruggetjes. Laat dus snel van je horen!