Vaak gebruiken we voor ons leren de metafoor van de weg. We zeggen dan bijvoorbeeld dat we nog een lange weg te gaan hebben, of dat het een eindeloos pad is. De metafoor lijk vaak waar, of helpend, … maar zou het kunnen dat hij ook in de weg (haha) zit? Waarom werken hoge verwachtingen eigenlijk beter?
Het idee dat er een weg is, en dat je op weg bent, kan een belemmering zijn. In werkelijkheid is er geen weg slechts een innerlijke prognose van gekoppelde ervaringen. Onze geest legt verbanden in een poging grip te krijgen en daarmee zekerheid en veiligheid te creëren.
Oké, het kan enigszins rust geven als tegenwicht voor ons ongeduld, en het kan onze relatieve prestaties in een kader brengen, maar het is niet alleen maar positief wat de weg ons brengt. En zelfs ervaren therapeuten en coaches zijn niet altijd handig in het gebruik van de weg. Ook zij hypnotiseren onbewust.
Soms kan je iets al heel gemakkelijk en vanzelfsprekend, maar doet het nog niet omdat je nog een lange weg voor je ziet en zelfs niet door hebt dat je het allang kan. De weg die je had bedacht houdt je tegen om het nu al te kunnen en doen, je houdt jezelf nog even klein of gebrekkig of ziek. Ik kom vaak tegen dat iemand zegt dat iets moeilijk is en direct aansluitend demonstreert hoe gemakkelijk het wel kan.
En vaak zijn er ook coaches, artsen, media, vrienden en therapeuten die je nog even hypnotiseren met dergelijke prognoses, met soms het label diagnose. Niet iedereen weet hoe deze hypnose werkt. Met de prognose of diagnose krijg je onbewust de instructie om het in dat tempo en met die symptomen waar te maken. Vaak genoeg volgen clienten dat soort “instructie” op.
Hoge verwachtingen van beterschap en wonderbaarlijke genezing werken dan beter, en ik geef mensen wel de opdracht om dagelijks minimaal twee verhalen aan zichzelf te vertellen waarin de symptomen als vanzelf en wonderbaarlijk verdwijnen of verminderen. Het meest verstandige dat ik ooit over diagnose hoorde was een therapeut die weigerde een diagnose te vellen waar hij geen oplossing voor kon bieden. Dan hield hij het open.
Door open te houden hoe lang iets duurt om het te leren, zet je de deur wijd open voor zowel onmiddellijke als geleidelijke verandering, en is elk moment waarop iets lukt precies het juiste moment waarop je het kan.
Het is prima om de verwachting te hebben dat alles wat je aandacht geeft en doet ook lukt, ook al blijkt die prognose niet altijd uit te komen. En dan is het opnieuw prima om de verwachting te hebben dat het de volgende keer wel zal lukken en het dan opnieuw te proberen waarbij je dat wat je geleerd hebt meeneemt. Veel pioniers hebben het op die manier gedaan, en vaak met uitzonderlijk resultaat.
✔ Reageer ✔ Deel ✔ Vind het leuk
Geef een reactie