Ziek maar nog niet ziek genoeg

Het zal je verrassen, maar gek genoeg, blijken we niet echt goed te zorgen voor onze leefomgeving. Wist je dat al? Schokkend, nietwaar? Ben je bereid erover te lezen? De grote lijnen, bedoel ik, van hoe we leven? Het zal je een aantal gevoelens geven, maar het zal je ook verlichten. De gevoelens, dat beloof ik je, zullen niet alleen prettig zijn, maar je zult er ook motivatie vinden, en mogelijkheden. Blijf er dus even bij, als je kunt, want jij bent het verschil!

Wij mensen zijn voortdurend in staat om onze leefomgeving, de natuur, te vergiftigen, vernietigen en dood om ons heen te strooien op steeds slimmere manieren. Dat kan toch niet goed gaan? Hoeveel gif en dood kan onze leefomgeving verdragen, en hoeveel kan ons lichaam ervan opnemen zonder zelf merkbare schade te ondervinden? De verbinding is al lang verbroken, en we blijven ons weg bewegen van onze voedingsbronnen.

Steeds verder (logaritmisch) groeiende aantallen, en steeds grotere en minder duurzame behoeften, die ook nog steeds minder “natuurlijk” zijn, laten diepe sporen achter in onszelf en onze leefomgeving. De natuur die we vergiftigen en vervuilen, wordt uiteindelijk deel van onszelf. We eten “verarmde” planten die groeien op uitgeholde grond (als ze niet al direct in een chemisch bad zonder grond zijn gegroeid), en vlees dat merendeels gevoed is met (en dus opgebouwd uit) die planten.

Dat vlees kan dus niet anders dan ook verarmd zijn, en dan spreken we niet eens over het uit de natuurlijke leefomgeving halen van die dieren en ze volstoppen met agressie, stress en chemicaliën. En dan hebben we ook nog de vele machines die we het werk laten doen en die energie nodig hebben, of het nu voor het denken of het doen is. Veel van deze machines vervangen mensen die nu aan de kant moeten staan, niet meer kunnen deelnemen of vereenzamen. We lijken vaak meer behoefte te hebben aan machines dan aan mensen, waarmee we steeds verder van onze natuur weggaan. .

Zullen we ooit nog leren dat de natuur niet zo slecht was, en dat onze aanpassingen ervan niet perse verbeteringen zijn? Ik vrees van niet, we gaan ermee door omdat het kan. Zelfs onze leefomgeving is een verschrikkelijk verarmde versie van de rijke natuurvolle omgeving waarin we ooit geleefd hebben, en we hebben het niet eens meer door (omdat we niet meer kennen waar we uit ontstaan zijn). Je zou kunnen zeggen dat we merendeels holbewoners zijn gebleven die in rots gebieden leven met slechts hier en daar een stukje natuurlijke grond. Natuurlijk zijn de rotsen en bergen waarin we leven grotendeels door onszelf gemetseld en gegoten, want natuur is ons niet genoeg. We willen volledige controle, zelfs over het leven zelf.

Waar gaan we heen? Grotere aantallen, nog grotere behoeften, en een massaliteit die niet meer te beheersen is, doen pessimistisch stemmen. De landen waar de grootste aantallen leven (zoals China, India en de VS) zijn de grootste vervuilers, maar we kunnen er allemaal wat van. Onze verstedelijking en globalisering is een ramp voor de natuur, en dus ook voor onszelf,  een natuur die we zo langzamerhand alleen nog kennen van de televisie en het internet. Waar ooit alles om ons heen levend, vruchtbaar en eetbaar was, is inmiddels bijna alles dood, te beginnen met de (door onze praktijken allang volledig uitgeputte en uitgeholde) grond.  En we gaan gewoon door, want individueel hebben we te weinig invloed, en de bevolkingsgroei ontstaat niet door een enkel individu, maar door de optelsom van meer dan 6 miljard mensen samen. Geen beginnen aan.

En als we het nu weten op te lossen, dan komen de volgende 3 miljard mensen er snel genoeg aan, nog meer monden te voeden en behoeften te vervullen. Voedsel, water, ruimte, gezondheid, natuur, het zullen allemaal schaarse goederen worden als ze dat al niet zijn omdat we steeds meer ruimte nodig hebben voor zowel wonen, werken als voedselproductie. Als wijzelf onszelf niet weten te managen, en dan als “diersoort” mens niet alleen als individu of land of zelfs continent, maar de hele wereld samen, dan zullen de in de natuur gebruikelijke mechanismen dat wel voor ons doen. Dat kan door toenemende agressie bijvoorbeeld, maar ook door het simpelweg vervuilen en opraken van de leefomgeving en alle hulpbronnen.

Als er geen voedsel meer is, zullen er mensen gaan sterven, veel mensen, totdat er dan weer balans is met de leefomgeving. Wees gerust, als het ons niet lukt, dan zijn we slechts als alle andere diersoorten die het ook niet lukt. Alleen zijn wij succesvol genoeg gebleken om het op wereldschaal te doen. En wees gerust, de natuur zal er ook dan nog zijn om snel genoeg alle gebieden die wij langdurig met rust laten weer te benutten.

We weten zelf al dat, als we de natuur volgen, een (bijna) woestijnlandschap in enkele maanden (binnen een half jaar) weer een groene oase kan worden, door simpelweg kuddes vee er overheen te leiden in een patroon van omwoelen en laten rusten van de grond (lees: holistic management, zoals bijvoorbeeld Polyface Farm beoefent). Maar dat is ons te simpel want dat is gewoon de natuur en die hebben wij niet uitgevonden. Nee, leven, daar hebben we niets aan. Wij willen creëren en exploiteren, niet samenleven in de cadans van de gewone natuur, en alles moet van ver komen, zodat het energie kost en wel naar andere landen verschuift.

We exploiteren ook elkaar op een manier die onszelf dood, niet alleen door ons voedsel, maar ook door een verarmde, geestdodende, onnatuurlijke levensstijl waarin velen van ons zich ongelukkig voelen, maar niet uit weten te ontsnappen. Ons denken verlamd, en machines om onszelf bezig te houden en die zorgen voor afleiding en die ondertussen ook nog wat geven van wat we in normale natuur als vanzelf kregen (iets van lichaamsbeweging bijvoorbeeld).

We leven slechts nog in ons denken, en dat denken hebben we losgemaakt van alles wat natuur is (inclusief onze eigen natuur). Het heeft ons zelf verheven tot illusies van Goddelijke omvang, zodat we missen hoeveel we zijn kwijtgeraakt op ons pad. Ja, we hebben wat problemen opgelost, maar weggaan van je bron is geen echte oplossing, maar slechts het begin van ons eigen einde. We hebben geleerd weg te kijken (waar we eigenlijk aandacht zouden moeten geven) en af te keren van gevoel die te pijnlijk zijn, en leven veelal liever in dromen terwijl we elkaar mooie beelden voorhouden van hoe het kan zijn. We verschuilen ons massaal achter machteloosheid, alsof anderen macht krijgen zonder dat wij het ze gegeven hebben en nog steeds blijven geven.

We willen dat alles als vanzelf oplost, houden ons vast aan een geloof dat alles als vanzelf door een wonder zal verbeteren. Voor sommigen heet het wonder wetenschap, voor anderen bedrijfsleven, en voor velen is het een Goddelijke interventie, of iets minder “tastbaar” de vijfde dimensie, maar we geloven allen wel in een idee dat ons houvast geeft. En ondertussen dromen we van een wereld waarin we niet kiezen te leven, een wereld met zon en bloeiende uitgestrekte natuur en veel ruimte. Heb je wel eens bedacht dat het wonder kan zijn dat wij (de mens) verdwijnen? Vast niet, maar het zou een heel goed wonder zijn voor de aarde, voor de natuur, en veel oplossen. We zijn gewoon te succesvol en roofzuchtig, en dat is een eindig pad.

Dus terwijl we alleen nog leven in ons denken, hebben we ons lichaam steeds meer veronachtzaamd, in alle mogelijke opzichten. Ons lichaam krijgt daarom niet alleen geen gezonde voeding, vrijheid, beweging en leven meer, maar het wordt ook overbodig gemaakt. Daarvoor hebben we actief onze opvolgers gecreëerd, om ons te vervangen: machines, computers, robotten. Het lijkt een kwestie van tijd tot die machines het zelf kunnen en ons niet meer nodig hebben. En aangezien al onze systemen op productiviteit zijn gebaseerd, zijn wij zelf niet meer nodig als deze productiviteit geen mensen meer vraagt.

“Mensen zijn nodig zolang ze nuttig zijn” is de creatie van ons denken, van onze collectieve behoefte. Buiten dat zijn mensen slechts ballast, een kostenpost die vervangen moet worden omdat hij te duur en lastig is. Wat doet het met ons als we zo denken? Hoe denken we dan over onszelf? Hoe denken we over de wereld en de levende wezens die daar rondlopen als we ook onszelf slechts tot wandelende productiefactoren denken?

In elk geval vergeten we dat terwijl we het over die anderen hebben, en misschien mopperen en klagen over die anderen, dat we het eigenlijk ook over onszelf hebben. Dus die ouderen die geen zorg meer krijgen? Dat zijn ook wij. Misschien niet de wij van nu maar zeker de wij van morgen. En als je dan pas wakker wordt, is het ietwat laat. We vergeten in onze overmoed dat het wijzelf kunnen zijn die morgen hulp nodig hebben om verder te reizen.

En natuurlijk vullen we ook onszelf actief met vergiften (medicatie is vaak gif in een kleine dosering) om ons zelf dociel, mak en “functionerend” te houden, of geestelijk te vluchten naar een zombie-achtige of anderszins afgescheiden staat. Ons goed voelen, terwijl we ongezond blijven leven in onnatuurlijke omstandigheden. Kan je een geest en lichaam meer ontkennen dan dat?

Dat veel van onze geestesziekten (en ook lichamelijke kwalen) het gevolg zijn van een overdosis aan ongezonde voeding en dus een tekort aan leven, zal je niet verbazen. Veel van deze ziekten zouden niet bestaan als we nog van de natuur zelf zouden leven in een meer ontspannen natuurlijke leefstijl.

Moeten we doorgaan met een leefstijl die duidelijk ongezond is, alleen omdat we nog niet precies hebben bepaald op welke manier we er precies door beïnvloed worden? Het werkt misschien net als die kikker die gekookt wordt omdat het water zo langzaam verwarmde dat hij het niet voelde tot het te laat is. De meeste effecten van wat we doen duren gewoon te lang, en we worden er te langzaam en te weinig ziek van.

Dus blijven we afgescheiden leven, in zelfgecreëerde wereld die rijk van voedsel is en arm aan voeding, en we sussen onszelf met afleiding, doenerigheid en chemicaliën tot het zover is gevorderd dat de effecten onomkeerbaar lijken. Dat laatste is natuurlijk alleen maar omdat we vergeten zijn wat eigenlijk mogelijk is, en hoe gezondheid eruit ziet.

En als gebrekkige leefstijl en gebrekkige voeding aan de basis van een ziekte of lijden ligt, dan kan je psychotherapie volgen tot je een ons weegt, maar zal je niet beter worden. Je kan medicatie slikken om symptomen te onderdrukken en je weer wat beter te voelen, maar ook daar wordt je niet gezonder van. Je kan jezelf in handen van wetenschap en “deskundigen” leggen of zoeken naar alternatieve deskundigen, maar die weten het ook niet, en roepen slechts hun overtuigingen op basis van het beetje dat ze zelf geleerd hebben of slechts kopiëren van anderen die ze vertrouwen en bewonderen. En het is onmogelijk kom uit de veelheid aan berichten nog waarheid te halen, omdat feit en fictie zo vertekend worden, en vooral dromen en overtuigingen worden gedeeld. Hoe kan je daaruit komen als je zo afgesneden bent van je lichaam, van jezelf?

Je probleem is hoe je met je lichaam en geest omgaat, en aan de basis daarvan ligt je denken. Je denken waarin je volgt wat anderen je vertellen, en ontheemt van je natuurlijke impulsen en natuurlijke leefwijze. Dus worden we obees en vertellen dat we zo gelukkig zijn in dat overvolle ongezonde lichaam, en we krijgen hartfalen en diabetes en allerlei andere ziektes en kijken naar producenten om daar iets aan te doen.

En je lichaam? Die heeft het nakijken. Je lichaam gevuld met stress, stress van gebrekkige voeding, van medicatie, stress van gebrekkige leefstijlen, van onvoldoende beweging, buitenlucht en vrijheid, stress van teveel drukte en spanning over overleven en in leven blijven, stress tot je niet meer kunt en je lichaam het begint op te geven. Je lichaam raakt van alles wat we doen, en vooral niet doen, zo gestrest dat het uitgeput raakt en langzaam sterft, zoals ook de grond gestorven is waar we ons voedsel op verbouwden.

En omdat de voeding toch al van kunstmest bestond (een mengsel van in de basis 3 chemische stoffen die planten snel laten groeien en gezond er doen uitzien) kunnen we dat voedsel eigenlijk ook net zo goed in een badje van kunstmest laten groeien, en dat is wat producenten ook steeds vaker doen. Hoe kan een plant die uit slechts 3 chemische stoffen wordt opgebouwd in plaats van de rijkdom van een levende grond, ooit gelijk zijn aan die plant zoals hij ooit was? Antwoord: dat kan niet. Geen wonder dus dat de voedingsstof-metingen steeds armere planten en vruchten meten.

We zijn ziek, maar nog niet ziek genoeg, en het gaat te langzaam zodat we niet wakker worden. We blijven ons vertrouwen geven aan die grote producenten die op onnatuurlijke wijze ons voeden met hun producten, en vertrouwen op andere chemische producenten om ons gezond genoeg te houden zodat we net niet sterven. Is dat leven zoals we het willen? Nee toch?

Het is niet anders bij onze dierenvrienden die we opeten. Ook die zijn ziek, maar nog niet ziek genoeg, en we houden ze alleen kort genoeg in leven om geen symptomen te vertonen zodat we niet echt merken hoe ziek ze zijn. Dat we ze voeden met voedsel waarvoor ze niet “ontworpen” zijn, vergeten we graag omdat het voedsel goedkoop is en ze ervan groeien tot verkoopbaar product, maar ook hier is er verarming naast ziekte.

Inmiddels zijn als gevolg van het muteren van de darmbacteriën bij koeien (die zich moeten aanpassen aan het eten van mais in plaats van gras en groene bladeren) al diverse mensen (inclusief jonge kinderen) gestorven na het eten van hamburgers die met deze gemuteerde bacteriën waren besmet. En het gekozen antwoord van de industrie en FDA? Niet veranderen, alleen meer antibiotica en strengere richtlijnen voor slachten. En aangezien McDonalds zo ongeveer 60% van de runderen inkoopt zal die merendeels blijven bepalen welke praktijken er met vlees worden uitgevoerd.

Separeervlees is veel te vinden in goedkope vleesproducten zoals frikadellen en diepvrieshamburgers, en bestaat uit karkassen die door een pers heen zijn gehaald waardoor het laatste restje zachte “vlees”-massa van de botten af zijn gehaald. Probleem zijn de bacteriën die ook in dat “vlees” zitten, en die met allerlei chemicaliën moeten worden gedood. En dat vlees bevat al wat chemicaliën (denk gifstoffen) omdat geen plant meer groeit zonder een chemisch bad dat insecten en onkruid moet doden.

We spoelen de planten wel af na het rooien, maar er blijft toch wat over, zodat we nu ook zelf een cocktail aan bestrijdingsmiddelen in ons lichaam hebben via het vlees en de planten die we eten. Ons doel is allang niet meer om vrij van gif te zijn, maar niet teveel gif te krijgen. Veel boeren denken (net als wij) dat het niet meer zonder kan, en de chemische industrie die deze praktijk een jaar of 60 terug introduceerde is daar erg blij mee. Blij hebben ze ooit zelfs steden bespoten, terwijl de mensen er nog in rondliepen (er werd ook van overheidswege bejubeld dat dit goed was), om een jaar of 6-10 later een verbod op dat middel te krijgen.

Hoe lang kunnen we nog gif in ons voedsel, en in het land, spuiten? De massaal uitstervende bijen vertellen ons over het stapeleffect, waardoor tienduizenden korven simpelweg verlaten worden, en de bijen verdwijnen. Het cocktail van chemicaliën in de nectar ze uitroeit. Ze gingen niet dood van elk gif afzonderlijk (daar zorgden we voor omdat ze de meeste voedselplanten moeten bestuiven) maar het cocktail legde teveel stress op hen.

Waarschijnlijk is het zenuwstelsel van de bijen door de totale chemische druk beïnvloed, waardoor ze van het ene op het andere moment (onverklaarbaar) hun nest niet meer terugvonden. Gewoon een kwestie van de druppel die de emmer liet overvloeien. Andere bijen gebruikten de korven zelfs niet eens meer om gratis voedsel te halen, wat wel gebruikelijk is onder bijenvolken. Blijkbaar weten ze dat het een vervuilde korf is. En zelfs bijen krijgen verarmd voedsel van ons, we ruilen hun bloemennectar en honing in voor ons suikerwater.

Een groot mysterie voor de wetenschap, die lege korven, maar eigenlijk ook geen mysterie. De enorme mono-culturen die we creëerden zijn tegennatuurlijk, en hebben voor de bijen maar twee weken voedsel per jaar, en dat voedsel is vergiftigd. Het stapeleffect doet de rest. Oeps.

Gelukkig heeft Australië er vooralsnog geen last van, zodat de imkers in Amerika daar nog steeds nieuwe bijen kunnen kopen, althans voor zolang als het duurt. Al dit soort problemen zou niet bestaan als we de natuur hadden gevolgd en de eeuwenlange praktijk van multi-culturen hadden gehandhaafd. Een praktijk waar verschillende planten en dieren elkaar versterken.

Dat soort praktijk is echter minder geschikt voor grootschalige machinerieën.  Goed voor werkgelegenheid en gezondheid, minder goed voor grootschalige industrie. Maar ach, werkgelegenheid heeft altijd al vooral gelegen in het midden en klein bedrijf, dus waarom eigenlijk zoveel aandacht brengen naar grootschalige industrie?

De dieren van nu hebben precies dezelfde ziekten als die ook wij mensen steeds eerder en vaker krijgen. Bovenaan de lijst met ziektes staat obesitas (vetzucht, door gebrek aan lichaamsbeweging, licht, en ongezonde voeding). De kip die we nu eten niet meer zo mager als hij ooit was (toen het advies was om kip te eten in plaats van koe). De kip van nu is zo’n 50% vet, een afschrikwekkend getal, en we zijn er alleen maar meer van gaan eten (en of de kip zelf nog niet vet genoeg was, liefst gefrituurd in soja-olie van de goedkope gemanipuleerde soja).

Verdiep je eens in Polyface Farm, en je hoort daar een boer (die tegen alle industrieregels ingaat) vertellen dat ze zijn vlees hebben gemeten, en dat de voedingswaardes ervan zoveel afweken dat de grafiek van het papier afschoot. Hoor hem vertellen dat soep van zijn kippen, wanneer je hem afkoelt, geen keihard parafine-achtig vet bovenop heeft drijven, maar vloeibaar zacht vet dat gezonder is. Hoor hem vertellen dat zijn vlees ook veel lekkerder smaakt dan dat smaakloze industrievlees dat het van veel kruiden moet hebben.

Hoor ook deze boer (hij heet: Joel Salatin) met passie praten over hoe hij weigerde om onnatuurlijke praktijken te gebruiken, en dat hij zijn dieren gewoon hun dierlijkheid wil laten leven. Hoor hem vertellen hoe de FDA en wetenschappers kwamen promoten dat het gezond was om dieren te voeden met vermalen en gedroogde zieke versies van zichzelf, dat alle veeboeren dat moesten gaan doen. Hoor over zijn weigering om aan deze gekte mee te doen omdat nergens in de natuur dit gebeurt, en hoor dat hij denkt dat we daardoor gekke koeienziekte hebben gecreëerd waardoor mensen zijn gestorven.

Hoor de passie van Joel Salatin als hij vertelt over de koe die zijn koe-zijn mag leven, en het varken die het varken mag leven, en hoe dat ertoe leidt dat het ook zinvol wordt om goed rentmeester te zijn voor het land, inclusief de bossen.

Hoor hem spreken over het inbrengen van vergeving in het land, en over hoe zijn manier van produceren ook een hogere opbrengst heeft dan de silo’s (die we nu als efficiënt beschouwen) als we meerekenen hoeveel land nodig is om de voeding voor die silo’s te verbouwen en om het chemisch afval van de silo’s (de afscheiding van de dieren) te verwerken. Hoor hem aantonen hoe zijn dieren (door tegen de FDA-regels in te gaan) veel minder van die enge virussen hebben, dan de in massale hokken geplaatste dieren.

En hij doet het allemaal zonder toevoegingen door simpelweg met de natuur mee te werken in plaats van er tegenin. Joel Salatin staat voor zijn keuze en voor een regionale economie waarin klanten hun producten kennen en kunnen bezoeken om te zien wat die uitspookt. Dat soort transparantie zal je bij de grote producten niet vinden.

Teveel waarheid tot nu toe? Kan je het nog lezen? Zullen we het verhaal afmaken? Oke, nog een beetje dan.

Joel Salatin zit op de goede weg, en ook permaculturen hebben een gezond pad gevonden, maar een aantal problemen zullen ze nog niet oplossen, we blijven groeien en consumeren.

In gewone natuur zijn de producten gratis, en dus valt te weinig te verdienen. Nee, geld verdienen we met dood, ook onze eigen dood, en liefst op een massale schaal. Wie is verantwoordelijk? Wij allemaal natuurlijk, en tegelijkertijd niemand. Dat is het genie van hoe we zijn gaan leven.

Eigenlijk zou het het beste zijn voor de wereld als de mens met zijn vergiften en grootschalige vernietiging zou verdwijnen, maar dat is natuurlijk niet wat wijzelf willen. Nee, wij blijven onze slimheid volgen tot er geen oplossingen meer zijn en we echt tegen de feiten aanlopen. Dan weten we: we zijn niet de almachtige, maar net zo klein als het eenvoudigste dier in het aangezicht van het grote.

De illusie van almacht zullen we nog wel een tijdje houden, en ook het geloof dat we speciaal zijn en dat de normale regels niet voor ons gelden omdat we zo slim zijn. Daar zijn we per slot mensen voor. Wij geloven nu eenmaal in onze eigen genialiteit en hebben diep geloof in dat we alles kunnen goed krijgen. Daarom sturen we onszelf niet zo snel bij, maar wachten tot het probleem groot genoeg is voor we grote beslissingen gaan nemen. Die tijd komt zeker. Wanneer? We gaan het zien. Voor nu, kunnen nog veel mensen en leiders hun kop in het zand steken, en hebben daar voordeel bij. Maar dat is nu. De tijd schrijdt voort.

We hebben behoefte aan ideeën, en leiders die de ideeën kunnen implementeren en populair maken. Nu denk je misschien dat we minder moeten consumeren, maar dat idee zal niet snel populair worden omdat er namelijk een ding is waar wij mensen een bloedhekel aan hebben: onze behoeften indammen. NEE, geen denken aan, ik laat me niet beperken en afremmen, oh neeee!!!!! Anderen moeten maar… toch?

We hebben een leefwijze gecreëerd gebaseerd op bezit, en de meesten van ons hebben dus geleerd hard te werken om daarvoor als beloning zoveel als mogelijk goederen (dus ook geld) te verzamelen, en degene die het meest heeft verzameld die wint. Nee, inbinden hebben we nooit geleerd, en als degenen op wie je invloed hebt het al doen, dan zijn er nog miljarden waar je geen grip op hebt die rustig hun gang blijven gaan. En let wel: elk nieuw geboren kind vertegenwoordigt voor de leefomgeving een leven vol consumptie en vervuiling.

We willen niet inbinden, maar vinden ook nog dat anderen dan wijzelf het probleem onderzoeken en oplossen. En doorgaans kijken we dan naar wetenschap, politiek en het bedrijfsleven. Die moeten dan maar zorgen dat alles op een meer verantwoorde wijze wordt geproduceerd zodat wij gewoon onze welvaart en behoeftevervulling kunnen blijven leven zoals altijd. Het voedsel liefst kant en klaar voor onze monden gezet, en niet alleen steeds meer luxe en welvaart, maar we consumeren ook goederen die steeds sneller vervangen moeten worden omdat ze niet gemaakt zijn voor het leven.

Dat werkt als volgt: in een wereld waar de functie van iets niet meer onderscheidend is, hebben we de markten hervormd naar andere kwaliteiten dan functie, waardoor uiterlijk en merknaam nu zo belangrijk zijn dat we minstens een keer per jaar al onze gadgets moeten vervangen om nog cool te kunnen zijn. En ook onze garderobes moeten liefst vier keer per jaar vervangen worden. Bij voorkeur volgen we elke gril van onze behoeften en laten het aan instanties en bedrijven om maar te regelen dat het met het milieu goed komt.

Die moeten dus energie verzinnen die geen belasting doet op de aarde, en manieren om te zorgen dat we grondstoffen blijven houden en hergebruiken enzovoort. Kom niet aan ons consumptiepatroon!!! Maar de aard van het spel is dat producenten mega-verzamelaars van goederen en geld zijn, en dus moeten zij zorgen dat alles in zo groot mogelijke hoeveelheid tegen zo laag mogelijke prijs wordt geregeld, dus gaat de kwaliteit en duurzaamheid achteruit. Een interessant spel met een voorspelbare uitkomst.

Bedrijven worden voorspelbaar steeds groter, want in een wereld die is opgebouwd rondom het idee van bezit leidt bezit dat iets oplevert tot steeds meer bezit. Bezit groeit dus, en al snel bereik je een punt dat deze bedrijven groot genoeg zijn om hun eigen regels af te dwingen, en steeds beter te doen waar ze voor opgezet zijn: meer materiele welvaart genereren voor eigenaren (bezitters dus).

Nee, de natuurlijke beweging is naar grotere omvang en minder duurzaam. En in die wereld zullen de rijken niet willen opgeven wat ze hebben en zullen de armen zich niet laten afremmen in hun pogingen om te krijgen wat de rijken al zo duidelijk hebben. Op lange termijn zal elke oplossing ingehaald worden door bevolkingsgroei, en dus slechts een uitstel van het onvermijdelijke zijn.

De mens heeft van de natuur gewoon te weinig te duchten, dus kan het alleen voor zichzelf nog verzieken. Dat doen we natuurlijk graag, want als iemand het kan, dan zijn wij het met ons enorme brein. En natuurlijk klagen we elkaar graag aan, want die anderen doen het natuurlijk zoveel slechter dan ons, en zijn zo weinig bewust, enzovoort, maar dat is slechts onderdeel van het spel en verhult dat we allemaal hard meewerken aan onze eigen ondergang.

We kunnen natuurlijk nog wachten, we kunnen hopen op de wetenschap die ons zo gediend en geleid heeft, we kunnen hopen op Goddelijke interventie of iets anders spiritueels (terwijl we merendeels slechts iets anders consumeren en niet perse minder) en we kunnen simpelweg ons verstand op nul zetten en alle indicaties ontkennen en negeren (zoals velen op invloedrijke posities).

Het is niet zo gemakkelijk om de ondergang van je eigen succes, en je eigen gebreken in het oog te kijken. En het is nog minder gemakkelijk om iets te verzinnen (zonder aan onze individuele vrijheid te komen) waardoor onze aantallen gaan slinken. Dat laatste zou namelijk heerlijk zijn voor de natuur. We kunnen natuurlijk biologisch gaan eten, en spaarlampen nemen, en minder energie gebruiken, de auto inleveren of laten staan en vegetarisch worden, maar dat alleen zou hooguit wat tijd kopen. Onze aantallen en genotzucht zullen dat soort oplossingen snel genoeg inhalen.

Wat we nodig hebben zijn innovatieve ideeën en mensen die ze wereldwijd populair maken. Misschien ben jij zo iemand, en heb je een oplossing. Deel hem dan snel, want de tijd stopt voor niemand. Net als jij hoop ik op een innovatief denker die alles oplost. Als jij hem bent, of er een kent… Alvast hartelijk bedankt.

In theorie is het niet zo moeilijk. Alles wat je moet doen is slechts een manier vinden om te zorgen dat iemands bezit het meest groeit als hij daadwerkelijk goed met de natuur omgaat, te zorgen dat we in de natuur willen leven en van de natuur en onze liefde voor machines en eigen creaties opgeven, en te zorgen dat onze natuurlijke drang tot voortzetting van onszelf via kinderen wordt opgelost. Een kleine uitdaging maar, nietwaar? 😉

Het probleem is hier dat niet zij het doen, maar wij, wij allen, dus ook jij. Jij hoort erbij en doet mee in meer of mindere mate, en hoe je werkt, wat je eet, en waar je tijd en aandacht aan geeft doet ertoe! Een systeem kan simpelweg niet bestaan als het niet gesteund en gevolgd wordt. Dus wat te doen? Wie te volgen? Hoe te leven? Jij bent het verschil! Doe er dus wat mee! Sluit je aan bij bewuste producenten of wordt er zelf een, of creëer een gemeenschap die echt verschil maakt. Ga terug naar natuur en zorg ervoor, zorg voor jezelf en wees vooral eigen-wijs en praktisch.

Heb een prachtige dag!

✔Deel ✔Reageer ✔Vind ik leuk