Cassie’s vooroordeel

De moeilijkste taak in ons leven is misschien wel het doorbreken van onze eigen vooroordelen. Meestal zijn het omstandigheden die dat voor ons doen, want op eigen kracht…? Nee, het is niet zo gemakkelijk en zeker niet comfortabel. De getuigenis van Cassie Jaye, een zelfverklaarde trotse feministe en een bekroond documentairemaker, geeft ons een aansprekend voorbeeld van hoe een vooroordeel zich soms onverwacht opent.

Cassie was al meer dan 10 jaar actief in de strijd voor vrouwenrechten en daarin zocht ze naar vijanden. Gelukkig vond ze een groep mannelijke activisten, die zich verenigd hadden in een soortgelijke strijd, namelijk de strijd voor mannenrechten.

Mannenrechten activisten zijn vrouwenhaters

Alles wat ze had gelezen en gehoord over die mannen, vertelde haar dat het vrouwenhaters waren. Deze mannen ondermijnden de maatschappelijke positie van vrouwen en werkten actief de emancipatie van vrouwen tegen. Natuurlijk, kon ze als feministe niet anders dan deze mannen afkeuren en bestrijden.

Je kunt je voorstellen dat, toen ze besloot een documentaire te maken over deze mannen, het niet haar bedoeling was om ze in een mooi daglicht te zetten. Nee, deze mannen waren haar vijand en ze zou hun wandaden aan de kaak stellen. Iedereen zou leren hoe fout deze manen zijn.

Verderop vertelt Cassie hoe dat verder ging en haar verhaal zou heel anders eindigen dan het begon. Ze had iets gestart wat haar ogen zou openen, maar om te zeggen dat het welkom was…?

Hoe vooroordelen onze werkelijkheid vervormen

Als je Cassies getuigenis hoort, dan demonstreert ze daarin hoe vooroordelen onze werkelijkheid vervormen en filteren, naar iets dat meer past in hoe we al dachten (bijvoorbeeld: hoe we willen dat onze werkelijkheid is).

Vooroordelen zijn de waarheid die we leven. Ze geven ons verhaal weer en getuigen daarin soms van een (soms collectieve) pijn.

Maar ze zijn ook handig en deel van ons vluchtsysteem, een oude erfenis van het super-alert zijn op potentiële roofdieren en ander gevaar. Ze zijn niet erg intelligent en versimpelen de werkelijkheid, maar ze reageren wel supersnel en dat heeft zo zijn voordelen.

De prijs van vooroordelen

Misschien ongewild, betaal je een soms hoge prijs voor je vooroordelen. Ze kosten je in elk geval veel in contact met mensen buiten je normale groep en de kans dat je elkaar bereikt is een stuk kleiner. De prijs die je betaalt is dus in openheid en intimiteit (een ander woord voor nabijheid).

Vooroordelen zijn vooraf ingenomen oordelen, wat betekent dat ze de manier waarop je waarneemt omdraaien. Ze doen je denken dat je weet wat er is, als je naar anderen en de wereld kijkt, en dat je ze begrijpt, maar zo werkt het niet bij een vooroordeel.

Een ingebouwd filter over je waarnemingen

Wat je vergeet is dat het een VOORAF ingenomen standpunt is. Dat betekent dat het oordeel een startpunt vormt van je waarneming.

Je denkt dat je anderen en de wereld waarneemt, maar veel ervan is eigenlijk slechts de lens van het filter en niet de buitenwereld zelf. Je ziet het raam, maar niet wat daarachter is. Je hoort je eigen gedachten maar niet wat de ander zegt. Je ziet de schaduw, maar niet waar de schaduw door veroorzaakt wordt.

Als je door een vooroordeel de buitenwereld en anderen, die daar leven, ervaart, dan neem je ze niet meer echt waar. Wat je aandacht doet is volautomatisch zoeken naar bevestiging van je vooroordeel. Het oordeel was er al, en alles moet daarin passen of wordt genegeerd.

De creatie van een compleet eigen werkelijkheid

Het vooroordeel is daarin zo krachtig dat het bereid is een compleet eigen werkelijkheid te creëren en compleet alles wat niet past weg te filteren. Wat jou betreft, bestaat alleen het resultaat van het filter, want de rest wordt zo goed uitgefilterd (als een blinde vlek) dat je het niet waarneemt.

Iemand met een vooroordeel kan dus gemakkelijk de feiten van anderen ontkennen, want de fenomenen worden ofwel vervormd ofwel echt niet waargenomen.

Zo zal je tot heel andere conclusies komen en zelfs anders waarnemen als je vooringenomenheid uitgaat van het bestaan van een God, of juist aanneemt dat er geen God bestaat en de fenomenen uit elkaar zijn ontstaan. Wie is objectief daarin? Misschien wel geen van beiden.

Jezelf blijven

Zijn we wel tot objectiviteit in staat? Niet echt, in elk geval niet individueel. Alles in ons neigt daar misschien teveel voor naar het bevestigen van eerdere oordelen. We zoeken betekenis in de wereld, maar vinden uitsluitend onszelf, zoals we waren en proberen te blijven.

Jezelf leren kennen via anderen

We hebben het contact met anderen nodig om zelfs te leren dat we iets missen, zelfs onze eigen kwaliteiten (alles wat normaal voor je is verdwijnt ook uit je bewustzijn).

Het is dus niet verwonderlijk dat het leren van Cassie pas begon toen ze bijna gedwongen werd om nauwkeuriger te luisteren naar haar vijanden.

Vooroordelen zijn krachtige mechanismen en omvatten vele elementen, zoals je innerlijke dialoog, emoties en blinde vlekken (alles wat zo gefilterd wordt uit je waarneming dat het is alsof het er niet was) en zelfs volledig dissociëren van zichzelf en de buitenwereld.

Grenzen aan stressregulatie

In mijn werk met familieopstellingen (en eigenlijk ook daarbuiten) heb ik mensen soms compleet zien verdwijnen, uit hun lijf, uit hun bewustzijn, uit contact, soms als micro-moment in een heel arsenaal van stress-reducerende oplossingen, die volledig buiten die persoon om zich afspeelden.

Normaal werk ik dan allereerst lichaamsgericht met zo iemand, want het probleem is dan dat de “normale” stressregulatie onvoldoende werkt. Als je niet aanwezig kunt blijven en steeds de noodknop wordt gebruikt (bevriezen, black-outs, exploderen, imploderen) om dat gebrek te compenseren, dan is het leren dragen, verdragen en laten doorstromen van je gevoelens (emotie-energie) een belangrijkste vaardigheid.

Boosheden, huilen, kort het bewustzijn verliezen, zelfs psychosen en epileptische aanvallen kunnen zich afwisselen en helpend zijn in dit soort patronen. Heel indrukwekkend hoe soepel die oplossingen ons helpen, ook al zijn ze soms zwaar voor de persoon in kwestie en staan soms verlangens in de weg.

Handhaven van de eigen vorm

Het organisme probeert zichzelf altijd te handhaven (de homeostase of het evenwicht in de eigen vorm). Dat geldt zowel voor het individu, maar dus ook op groter niveau zoals het familiesysteem.

Wat ik geleerd heb is dat er is altijd een overdaad van liefde is, veelal in de vorm van hulp en persoonlijke offers, en dat er altijd een vorm van balans is.

Uit je lijf schieten

De vaardigheid die je in dat geval mist is onder andere om jezelf te kalmeren en rustig te houden, met als gevolg dat je het contact met je lichaam en omgeving moet opgeven wanneer je angst wordt aangeraakt (wat zich gerust kan uiten in boosheid).

Dat is een groot probleem, want aanwezigheid (in je lijf) en het vermogen om relatief rustig te blijven (zodat je kunt blijven ontvangen en in contact blijven), heb je een probleem in contact en dat is een groot gemis voor ons allen, want wij hebben jouw talenten evenzeer nodig als jij die van ons.

Maar het is voor iemand met dergelijke patronen (oplossingen) niet gemakkelijk om zelfs het bewustzijn te ontwikkelen over het feit dat die patronen zich afspelen. Ook daarvan wordt zo iemand afgeschermd

Dat kan het best uitdagend maken om de juiste hypnose te vinden om iemand te helpen. Hoe help je iemand die geen contact verdraagt en die zichzelf nauwelijks kent?

De voordelen van vooroordelen

Voordat je dit alles vertaalt in een al te negatief oordeel, over het feit dat we nu eenmaal oordelen, mag je bedenken hoe handig het ook is om snel patronen te herkennen en flitsend snel te kunnen beoordelen waar het veilig of onveilig is.

Het heeft voordelen om vooroordelen te hebben en te bewegen volgens oude patronen (menselijke gewoonten). Vooroordelen hebben bovenal de functie om ons in veilig te houden.

Vooroordelen vereenvoudigen onze waarneming van de wereld

Hoe onhandig ze misschien soms ook zijn, ze maken ons leven en de wereld simpeler en begrijpelijk voor ons. Oké, niet simpeler in de zin dat het onze relaties gemakkelijker maakt, of onze mogelijkheden vergroot, maar zeker wel in de zin dat we minder complexiteit ervaren.

Vooroordelen zijn iet echt een reflex, wat zoiets is als je hand terugtrekken als je iets heets aanraakt en dan snel te leren dat vuur pijn doet. Dat doet je zenuwstelsel volautomatisch voor je en vraagt niet eens een gedachte. Dat is gewoon een automatisme van je lichaam.

Vooroordelen, hoezeer ook onbewust, zijn een wat hogere functie dan dat. Ze vragen iets meer denken om op te bouwen, en kunnen als oordeel bewust blijven, ofschoon we doorgaans niet door hebben dat het een vooroordeel is.

Vooroordelen zijn een krachtig biologisch mechanisme

Wat ons oppermachtig maakt, in het dierenrijk, is niet onze fysieke kracht, of de in ons lichaam ingebouwde wapens, het is het vermogen om van elkaar te kopiëren (leren) en het vermogen om conceptueel te denken (te denken in concepten en ideeën) en daarmee steeds complexere hulpmiddelen te maken.

Vooroordelen zijn deel van ons conceptuele denken en ons vermogen tot oordelen is daarom een zeer krachtig en belangrijk instrument. Ze zijn het gevolg is van een miljoenen jaren lange biologische evolutie, een zeer traag proces op een tijdschaal langer dan we echt kunnen beseffen.

Deze verandering gaat te traag voor ons brein maar is machtiger dan wijzelf of elk andere levend wezen. Als je in een God gelooft (in zichzelf ook een vooroordeel), dan zou je zelfs gemakkelijk kunnen zeggen dat evolutie de hand van God is.

Een erfenis van onze (voor)ouders

Wat het ook in ons is, we kunnen zeker begrijpen dat het een uitkomst is van hoe vele eerdere generaties mensen heeft weten te overleven. Wij zijn hier, dankzij alles wat zij overwonnen en goed deden. Ons bestaan is duur betaald en zij betaalden die prijs.

Wat we ook kunnen begrijpen, is dat ook dit patroon, zoals veel van onze evolutionair gevormde gaven, eigenlijk volautomatisch werkt en een volstrekt eigen leven leidt. Vooroordelen is nu eenmaal hoe we denken en de wereld begrijpen, en als we tegen ze aanlopen kunnen we hooguit andere vooroordelen aanleren.

Mens is goed, is ook een vooroordeel

Dat je dus sommige mensen heel lief vindt, bewondert, of dicht bij je wilt hebben, komt uit dezelfde koker als al je afkeren en afkeuren. Het is slechts een ingebouwde gave, waarmee we heel snel patronen herkennen zodat we weten wie of wat veilig is en wie of wat onveilig is.

Dat oordeel zou natuurlijk bijgesteld moeten worden door de tijd heen, maar daar zijn vooroordelen (door hun autonome aard) niet zo goed in.

Veiligheid, betekent zoiets als dat we bewezen vaardig zijn om met een gegeven set aan omstandigheden om te gaan. Andersom betekent onveiligheid dat we of bewezen hebben dat we nog onvoldoende vaardig zijn om adequaat te reageren in bepaalde omstandigheden.

En als we geleerd hebben dat het onbekende ons flink kan raken, dan kan het zijn dat ook alles wat we nog niet kennen als onveilig wordt gezien. Per slot zijn we in biologische zin prooidieren en dus voorzichtig naar het nieuwe.

Veranderen ondanks ingebouwde inertie

Om te veranderen moeten we dus door die ingebouwde inertie heen. Het kost ons brein, nu eenmaal, minder energie om gewoontes te volgen, dan om nieuwe gedachten te ontwikkelen (zichzelf te veranderen).

Voor verandering is daarom vaak de kracht van een externe, soms dwingende, omstandigheid nodig. Vooroordelen zijn zelf-bevestigend en daarom trage leerlingen.

Om oordelen te ontvangen, is niet altijd gemakkelijk, want een sociale diersoort en afkeuring vertelt dat ons groepslidmaatschap in gevaar kan komen. Afgekeurd en buitengesloten worden is voor ons een van de grootste gevaren.

Dus zijn we voortdurend ook alert op hoe anderen ons waarnemen, en ook zijn we aan het managen hoe we willen waargenomen worden door ons gedrag en uitingen op onze groep (ons gewenste publiek) af te stemmen.

Oordelen over oordelen

Je zal echt niet de eerste zijn die grote moeite heeft met de oordelen van andere (eigenlijk het afkeuren door anderen), of zelfs met je eigen neiging tot oordelen.

Als dat zo is, dan ben je flink in strijd met je eigen natuur en de natuur van je soort. En als je het onderzoekt kan je meestal een diep verlangen naar erkenning, erbij horen, verbinding en goedkeuring ontdekken.

Onafhankelijk afhankelijk

Misschien vind je het niet zo fijn om daarin afhankelijk te blijken, of geraakt te worden in een behoefte, en geef je op tal van onhandige manieren uitdrukking aan die twijfel of pijn.

De ene mens reageert op verlangen en afhankelijkheid door zich terug te trekken en zich onzichtbaar te maken (wat niet kan). De ander valt het object van zijn begeertet fel aan, wanneer hij zoiets in zichzelf tegenkomt.

Belangrijk om dat te weten van jezelf, maar niet gemakkelijk dat het zo is.

Overgevoelig voor oordelen van anderen

Als je geen enkel (negatief) oordeel verdraagt, dan is het belangrijk om te weten dat degenen die het minste verdragen al de meeste pijn dragen. In dat geval is het misschien tijd om de onderliggende pijn eens te adresseren zodat de strijd uit het verlangen verdwijnt en oplost.

Iedereen oordeelt

Proberen om niet meer te oordelen is een vruchteloos pad, omdat de enige weg daartoe is om in hoge mate te dissociëren. Daarmee geef je veel op dat waarde en kwaliteit aan je leven geeft.

De goeroe lijkt misschien vervult, maar wat mis je bij zo iemand, als je eenmaal wat ervaring opdoet en gaat zoeken naar echt en enigszins gelijkwaardig contact? Wat zoek jij in die relatie? Is daar echt meer leven te vinden?

Om je te bevrijden van oordelen, moet je je misschien wel bevrijden van emoties en gevoelens, maar emoties en gevoelens zijn de uitingen van je lichaam. Hoe kan je de verbinding met je eigen lichaam en andere betekenisvolle mensen opgeven en verwachten dat je levenskwaliteit daardoor echt verbetert?

Begon het niet juist met het zoeken naar verbinding? Misschien haalt het onthechten wat emotie-ongemak weg, maar wat haalt het nog meer weg? Onderzoek het gerust.

Je kan geen contact krijgen met een boeddha, die is niet meer aanwezig. Die mens heeft zich gereduceert tot een lege huls waar niets van menselijke betekenis meer te vinden is.

Een boeddha kan je in beroering brengen en je kan hem volgen, maar er is niets meer aan hem waar jij contact kunt vinden. Hij is afwezig en demonstreert slechts nog heveel je moet opgeven om uit het lijden te blijven. Het ontbreken van aardse hechtingen is geen goed iets, als je nog wilt leven.

Een trotse feministe

De reis die Cassie hieronder beschrijft, gaat over het maken van een documentaire over de mannenrechten beweging. Als trotse feminist was haar doel niet echt om mannen te leren kennen, of hun pijn te begrijpen.

Ze wilde ze liever aan de schandpaal zetten en publiek maken hoe onredelijk en negatief ze waren tegen vrouwen. In haar ogen waren dit de vertegenwoordigers van een vrouw-overheersende mannencultuur. Ze had dus een flink negatief oordeel over mannen en daarom kon ze hen nog niet echt ontvangen.

Soort zoekt soort

Eigenlijk deed ze naar mannen precies waarvan ze de mannen betichte. Ze veroordeelde ze en sloot ze buiten, miskende ze en was bereid om ze publiek te vernederen. Haar missie was een strijdbare missie in dienst van een militant feminisme.

Hoe ze begon is niet hoe ze eindigde en zoals altijd is het de reis die vooral van belang is. Een ontmoeting tussen vijanden is niet zonder gevaar en ze vond dus iets wat ze niet zocht, maar wel nodig had.

Intimiteit tussen vijanden

De intimiteit in deze ontmoeting met haar vijanden, opende een deur in haar en ze begon echt naar deze mannen te luisteren. Nog belangrijker: ze begon deze mannen te verstaan en daardoor veranderde haar denken en loste een strijd in haar zich op. Mooi hoe dat soms werkt.

Dat het zo werkte kwam vooral door de confrontatie met haar eigen vooroordelen en de vragen die ze zich vervolgens durfde te stellen. Om haar documentaire te kunnen maken, werd ze gedwongen om echt de woorden in te nemen zodat ze kon selecteren.

Ontwaken uit een negatieve droom

Het had ook anders kunnen gaan, en vaak genoeg gaat het ook anders, dus dit is een bijzonder verhaal van iemand die ontwaakte uit een negatieve droom. Ze ontwaakte uit een collectieve trance onder nog teveel vrouwen.

Het enige wat ze hoefde veranderen was dat mannenrechten en vrouwenrechten naast elkaar kunnen bestaan. De een hoeft niet ten koste te gaan van de ander. De strijd ging niet over mannen tegen vrouwen, maar elk vroeg om terechte aandacht voor de eigen legitieme behoeften.

Gesloten hart en verstopte oren

Deze verandering gebeurde pas nadat het filmen al helemaal klaar was en alle interviews al gedaan waren. Ze had tot dat moment niets gehoord en ontdekt, haar trance had haar daarvan behoed.

Steeds hoorde ze slechts haar eigen vooroordelen en pijn, haar eigen innerlijke dialoog die alles wat ze kreeg vervormde en aanvulde.

Later, toen haar echte reis begon, veranderde dat en de uitkomst is nu dat ze zich geen feminist meer noemt en dat ze vanuit een veel wijzere plek zowel mannen als vrouwen kan ontmoeten en begrijpen.

Rijkdom als mogelijkheden zich openen

Wat een rijkdom om zo te ontdekken. Dat zou elk mensenleven rijker maken. Laten we de reis aangaan, te beginnen met haar getuigenis. Om het gemakkelijk te maken heb ik de transcriptie voor je vertaald.

Als je meer wilt, kan je ook eens een familieopstelling overwegen of een individuele sessie. Ik help je graag.

Laat ik snel de microfoon geven aan Cassie Jaye en haar getuigenis.

Cassie Jaye ontmoet haar vijanden

In 2013 besloot ik mijn vijanden te ontmoeten.

Ik was een 27-jarige, bekroonde documentairemaker en een trotse feministe, en ik was vastbesloten om de duistere onderbuik van de mannenbeweging bloot te leggen.

Op dat moment wist ik alleen maar over de mannenrechtenbeweging wat ik online had gelezen: dat het een vrouwonvriendelijke haatgroep is, die actief werkt tegen de gelijkstelling van vrouwen.

De overgrote meerderheid van mijn vorige werk ging over vrouwenkwesties. Ik regisseerde documentaires over reproductieve rechten, alleenstaand moederschap en de behoefte om meer meisjes STEM-onderwijs te laten volgen. (red.: STEM-onderwijs zijn studies in Wetenschap, Technologie, Techniek en Wiskunde).

Dus toen ik hoorde dat niemand ooit de beweging voor mannenrechten in film had gedocumenteerd, zag ik het als een kans om het gevecht voor gelijke rechten voor vrouwen voort te zetten, door degenen die het tegenwerken bloot te leggen.

Dus reisde ik een jaar lang door Noord-Amerika, om de leiders en volgers van de mannenrechtenbeweging te ontmoeten. Ik besteedde tussen twee en acht uur aan het interviewen van elke individuele mannenrechtenactivist, ook wel bekend als MRA, en ik filmde in totaal 44 mensen.

Er is een belangrijke regel bij het maken van documentaires: Als interviewer onderbreek je niet. Dus ik stel vragen en ik krijg hun volledige levensverhaal.

En op dat moment besefte ik het niet, maar nu ik terugkijk, kan ik inzien dat ik niet echt luisterde, terwijl ik mijn interviews afnam.

Ik hoorde ze praten en ik wist dat de camera’s aan het opnemen waren,
maar op die momenten, zittend tegenover mijn vijand, was ik niet aan het luisteren.

Wat was ik aan het doen? Ik was aan het anticiperen. Ik wachtte op een zin, of zelfs maar een paar woorden achter elkaar, die aantoonden wat ik wilde geloven: dat ik de vrouwenhater had gevonden. Het centrum van de oorlog tegen vrouwen.

Een paar keer dacht ik dat ik het had. Er was een mannenrechtenactivist
die tegen mij zei: “Loop gewoon eens naar buiten en kijk rond: Alles wat je ziet is gebouwd door een man.”

Oh! Die verklaring voelde als anti-vrouwen aan. Ik voelde mijn kaken op elkaar klemmen, maar ik zat stilletjes, zoals het hoort voor een documentairemaker, terwijl ik alle ruimte tussen mijn boven- en onderkiezen verwijderde.

(Gelach)

Na mijn filmjaar, ging ik door de 100 uur aan beeldmateriaal die ik had verzameld, terwijl ik het opnieuw afspeelde en transcribeerde, en geloof me als ik zeg dat niemand ooit beter naar je zal luisteren dan iemand die je woorden transcribeert.

Je zou dat op moeten schrijven.

(Gelach)

Dus ik typte elk woord nauwgezet in, en door dat proces, begon ik me te realiseren dat mijn aanvankelijke directe reacties op bepaalde uitspraken niet echt gerechtvaardigd waren, en dat mijn gevoel van belediging een intensief onderzoek niet kon doorstaan.

Was die uitspraak over mannen, die de wolkenkrabbers en bruggen hadden gebouwd, echt anti-vrouwen?

Ik dacht: Wat zou het scenario zijn voor het omgekeerde geslacht?

Misschien een feministisch gezegde: Kijk eens rond: Iedereen die je ziet, is geboren door een vrouw.

Wauw! Dat is een krachtig statement. En het is waar!

Is dat anti-man? Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat het een erkenning is van onze unieke en waardevolle bijdrage aan onze gemeenschap.

Gelukkig had ik, terwijl ik een rode pil film aan het maken was, een video-dagboek bijgehouden, waarin ik de ontwikkeling van mijn gezichtspunten zou kunnen nalopen. En terwijl ik de 37 dagboeken, die ik dat jaar had opgenomen, langsliep, ontdekte ik een centraal thema.

Vaak als ik een onschuldig, valide punt, hoorde dat een mannenrechtenactivist maakte, voegde ik daar zelf, in mijn hoofd, een seksistische, of anti-vrouwen draai aan toe, ervan uitgaande dat ze dat eigenlijk wilden zeggen, maar niet deden.

Er zijn twee voorbeelden van hoe dat zou gaan.

Een mannenrechtenactivist, een MRA, zou iets zeggen als: “Er zijn meer dan 2000 opvangcentra voor huiselijk geweld tegen vrouwen in de Verenigde Staten. Maar er is er slechts één voor mannen. Maar er zijn meerdere gerenommeerde onderzoeken die tonen dat mannen net zoveel kans hebben om mishandeld te worden.”

Wat ik hoorde zeggen was: “We hebben geen 2000 opvangcentra voor vrouwen nodig. Ze liegen allemaal dat ze misbruikt zijn. Het is allemaal oplichterij.”

Maar als ik de beelden terugkijk die ik heb verzameld van mannenrechtenactivisten die pratend over opvangcentra en alle blogs die ze hebben geschreven en de video-live streams die ze op YouTube hebben gepost, dan proberen ze niet om de financiering van vrouwenopvangcentra weg te nemen. Helemaal niet.

Het enige wat ze zeggen is dat mannen ook kunnen worden mishandeld en dat ook zij zorg en medeleven verdienen.

Tweede voorbeeld

Een mannenrechtenactivist zou tegen me zeggen: “Waar is gerechtigheid voor de man die valselijk werd beschuldigd van het verkrachten van een vrouw, en die vanwege deze beschuldiging zijn studiebeurs verliest en wordt gebrandmerkt met de onontkoombare titel van verkrachter.”

Ik hoorde hen dan zeggen: “Het maakt niet uit als een vrouw wordt verkracht.” Het is alsof ik de woorden ‘ten onrechte‘ beschuldigd van verkrachting niet heb gehoord. Het enige wat ik hoorde was: “Hij werd beschuldigd van verkrachting.”

Natuurlijk is verkrachting een groot probleem en alle mannenrechtenactivisten die ik ontmoette waren het erover eens dat het verschrikkelijk is als iemand zoiets overkomt, wie dan ook.

Ik realiseerde me uiteindelijk, dat wat ze zeggen is dat ze iets proberen toe te voegen aan de discussie over geslachtsgelijkheid. Wie komt op voor de goedhartige, eerbare man die zijn studiebeurs, zijn baan, of nog erger, zijn kinderen verliest, omdat hij ten onrechte wordt beschuldigd van iets dat hij absoluut niet deed?

(Zucht)

Ik kon de punten die ze maakten niet blijven ontkennen. Er zijn echte problemen. Maar in mijn pogingen om te voorkomen dat ik het volledig eens moest zijn met mijn vijand, stopte ik met woorden in hun mond leggen, in het erkennen van het probleem, maar bleef volhouden dat dit vrouwenkwesties zijn.

Hier zijn twee voorbeelden van hoe dat zou gaan.

Een mannenrechtenactivist zou tegen mij zeggen: “Voor mannen is het veel waarschijnlijker om je kind te verliezen in de strijd om voogdijschap.”

En ik zou daar tegenin gaan met: “Nou, dat komt omdat van vrouwen ten onrechte wordt verwacht dat ze de verzorger zijn. Het is discriminatie tegen vrouwen dat ze vaker de voogdij krijgen.”

Ja,

(Gelach)

Ik ben daar niet trots op.

(Gelach)

Tweede voorbeeld

Een MRA zou tegen mij zeggen: “Mannen vertegenwoordigen ongeveer 78% van alle zelfmoorden over de hele wereld.”

En ik zou antwoorden met: “Maar vrouwen proberen vaker zelfmoord te plegen. Dus ha!”

(Gelach)

Ha? Het is geen wedstrijd, maar ik bleef er maar een van maken.

Waarom kon ik niet gewoon leren over mannenkwesties en medeleven hebben met mannelijke slachtoffers, zonder elke kans te grijpen om te benadrukken ​​dat vrouwen de echte slachtoffers zijn?

Welnu, na jaren van onderzoek en controle van de feiten die de mannenrechtenactivisten me vertelden, valt niet te ontkennen dat er veel mensenrechtenkwesties zijn die onevenredig, of uniek, van invloed zijn op mannen.

1. Fraude over vaderschap is iets dat alleen mannen treft.
2. De dienstplicht in de Verenigde Staten, wanneer het wordt geactiveerd, treft nog steeds alleen mannen.
3. Sterfgevallen op het werk: onevenredig veel mannen.
4. Oorlogsdoden: overwegend mannen.
5. Zelfmoord: overwegend mannen.
6. Verschillen in aantal veroordelingen,
7. Levensverwachting,
8. Voogdij over kinderen,
9. Alimentatie voor kinderen,
10. Onterechte beschuldigen van verkrachting,
11. Vooringenomenheid van de strafrechtbank,
12. Wangedrag,
13. Mislukking om je leven te lanceren,
14. Niet genoeg meekunnen komen in het onderwijs,
15. Dakloosheid,
16. Veteranenkwesties,
17. Genitale verminking van mannelijke baby’s,
18. Gebrek aan ouderlijke keuze zodra een kind is verwekt,
19. Gebrek aan middelen voor mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld,

Zoveel problemen die hartverscheurend zijn als u het slachtoffer bent,
of je houdt van iemand die het slachtoffer is van een van deze kwesties.

Dit zijn mannenkwesties en de meeste mensen kunnen er geen noemen, omdat ze denken: “Wel, mannen hebben al hun rechten. Ze hebben alle macht en privileges.”

Maar deze kwesties verdienen erkenning. Ze verdienen zorg, aandacht en motivatie voor oplossingen.

Voordat ik de film “The Red Pill” (De Rode Pil) maakte, was ik al ongeveer tien jaar een feministe, en ik dacht dat ik goed thuis was in geslachtsgelijkheidskwesties.

Maar pas toen ik mannenrechtenactivisten ontmoette, begon ik eindelijk na te denken over de andere kant van de gelijkheid van mannen en vrouwen.

Het betekent niet dat ik het eens ben met alles wat ze hebben gezegd. Maar ik zag de enorme waarde in om naar ze te luisteren en te proberen de wereld door hun ogen te zien.

Ik dacht dat als ik mijn publiek ertoe kon brengen om ook naar hen te luisteren, het zou kunnen fungeren als een sport op de ladder, ons allemaal verheffend naar een hoger bewustzijn over geslachtsgelijkheid.

Dus in oktober 2016 kwam de film in de bioscopen uit en begonnen artikelen en recensies binnen te rollen. Toen heb ik ervaren hoe betrokken de media zijn bij groepsdenken over geslachtspolitiek. Ik heb een moeilijke les geleerd.

Wanneer je jouw vijand begint te vermenselijken, kan het zijn dat jijzelf op jouw beurt ontmenselijkt worden door je gemeenschap. Dat is wat er met mij is gebeurd.

Liever dan het debat aan te gaan over de problemen die in de film aan bod komen,
werd ik het doelwit van een lastercampagne, en protesteerden mensen die de film nog nooit hadden gezien voor de theaterdeuren, roepend dat deze film schadelijk was voor vrouwen.

Dat is zeker niet het geval. Maar ik begrijp hun manier van denken.

Als ik nooit deze film had gemaakt en ik had gehoord dat er een screening was van een documentaire over mannenrechtenactivisten, waarin die niet als monsters werden afgebeeld, dan zou ik ook geprotesteerd hebben of tenminste een petitie hebben getekend om deze film te verbieden.

Want mij was verteld dat zij de vijand waren.

Mij was verteld dat mannenrechtenactivisten zich opstelden tegen de gelijkstelling van vrouwen.

Maar al de mannenrechtenactivisten die ik ontmoette steunden vrouwenrechten en stellen simpelweg de vraag: “Waarom geeft onze gemeenschap niet ook om de rechten van mannen?”

Wel. De grootste uitdaging die ik moest ontmoeten gedurende dit hele proces, waren niet de protesten tegen mijn film, en het was ook niet hoe ik was behandeld door de mainstream media – ofschoon dat soms behoorlijk slechts werd.

De grootste uitdaging die ik tegenkwam, was om de lagen van mijn eigen vooroordelen af te leggen.

Het is gebleken dat ik inderdaad mijn vijand tegenkwam, tijdens het filmen. Het was mijn eigen ego, die zei dat het gelijk had en dat zij minder dan mensen waren.

Het is geen geheim nu dat ik mezelf niet langer een feministe noem, maar ik moet verduidelijken dat ik geen anti-feminist ben en dat ik ook geen mannenrechten activist ben.

Ik steun nog steeds vrouwenrechten en nu geef ik ook om mannenrechten.

Echter, ik geloof dat als we een eerlijk gesprek willen over gelijke rechten voor de geslachten, dat we alle stemmen aan de tafel moeten uitnodigen.

Dat is echter niet wat er gebeurt. Mannengroepen worden continue verketterd en ten onrechte beschuldigd als haatgroepen, en hun stem wordt systematisch tot zwijgen gebracht.

Denk ik dat elk van de bewegingen alle antwoorden heeft? Nee.

Mannenrechten activisten zijn niet zonder fouten en dat geldt ook voor feministen. Maar als een groep tot zwijgen wordt gebracht, dan is dat een probleem voor ons allen.

Als ik iemand in onze gemeenschap zou mogen adviseren, dan zou het zijn dat we moeten stoppen om te verwachten dat we beledigd worden, en dat we beginnen om werkelijk, open en oprecht naar elkaar te luisteren.

Dat zou naar een groter begrip leiden van onszelf en anderen, compassie hebben voor elkaar, samenwerken naar een oplossing, omdat we allen in dezelfde ruimte samenleven.

Wanneer we dat doen, dan kunnen we eindelijk herstellen van binnenuit.

Maar het begint met luisteren.

Dankjewel voor het luisteren.

(Applaus)
(Gejuich)