Het was spannend toen Ruth voor de eerste keer voor de rechter stond. Ze had zich uitstekend voorbereid en had een briljant betoog geschreven, maar ze was nog onervaren in de rechtszaal. De helft van haar betoog was haar al afgenomen, nadat haar gebrek aan ervaring tijdens een proefproces overduidelijk was gebleken. Nu, voor de drie rechters van het hof van beroep, ging het niet beter. Ze werd als snel afgekapt met vragen en betuttelende reacties en haar betoog kwam niet van de grond. Ze sloeg dicht en had haar stem nog niet gevonden.
Ruth wist dat ze tekortschoot. Ze had ook een flinke uitdaging op zich genomen. Als professor had ze zich op vrouwenzaken gespecialiseerd: de gelijkheid (of liever ongelijkheid), tussen de geslachten. Ze leidde daar jonge vrouwen op in emancipatierecht en de precedenten in het streven naar gelijkwaardigheid.
Eigenlijk wilde Ruth meer doen dan alleen anderen opleiden. Ze wilde haar wereld veranderen, waar dat nog niet leek te kunnen. Ze wist het nog niet, maar ze zou een belangrijk persoon worden in de emancipatie van vrouwen en mannen.
Ruth was als een van de besten van haar klas (Harvard Law, Colombia Law) afgestudeerd, maar kwam er al snel achter dat in haar tijd nog niemand bereid was om een vrouw als advocaat in dienst te nemen.
Ze had daarom weinig kans om als advocaat ervaring op de toen in de rechtszaal. Moederschap en het verzorgen van een man en kinderen was wat van haar verwacht werd en de drempels waren niet alleen cultureel. Ze had de steun van haar echtgenoot, maar nog niet van haar wereld.
Docent worden leek haar enige optie. Het was frustrerend voor deze gedreven en intelligente vrouw die de wereld wilde veranderen. Ze was al moeder voordat ze zelf was gaan studeren en de culturele inprent was ook bij haar zo sterk geweest dat ze zich alleen had kunnen voorstellen dat ze ging studeren om haar man beter te kunnen begrijpen en ondersteunen.
Maar gaandeweg wilde ze meer en werd het frustrerend dat de wereld waarin ze bewoog haar daarin niet serieus nam. Ze zocht antwoorden in een al vele malen verloren strijd zonder uitzicht op verbetering. Ze kende de historie en de wetten en precedenten als geen ander, maar als een cultuur zowel in de geesten als in wetgeving vaststaat, dan zijn er weinig mogelijkheden.
Nu moest ze zich bewijzen tegenover drie rechters die haar niet serieus namen en betuttelden. Haar uitdaging was om haar stem te vinden onder deze omstandigheden. Ze klapte eerst dicht en kwam er nog niet uit en ze besloot de laatste 10 minuten spreektijd te reserveren voor haar verweer. Diep teleurgesteld in zichzelf en hoe de rechtszaak verliep, luisterde ze naar de woorden van de aanklager. Zou ook zij falen?
De zaak ging over een man die in zijn belastingaangifte gebruik had gemaakt van een aftrekpost voor zorgverleners. Een slimme keuze van Ruth (en een helpende hand van haar man, die deze zaak naar haar toe had gebracht) want het liet zien dat ook mannen last hadden van de ongelijkheid tussen de geslachten.
De belasting interpreteerde zorgverlener als zijnde een vrouw en maakte een uitzondering voor een weduwnaar, maar niet voor een man die nooit getrouwd was geweest. Het betoog van Ruth was dat de intentie van de wet was om alle zorgverleners een mogelijkheid te bieden, en dat dit dus voor alle mannen en alle vrouwen in die situatie beschikbaar moest gelden.
De aanklager van de belasting betoogde dat dit een radicale sociale verandering zou zijn, die de maatschappelijke positie van het gezin onderuit zou halen en bovendien tegen de natuur inging, waarin iedereen wist dat vrouwen een zorginstinct hebben en mannen niet.
Een dergelijk betoog zou nu ondenkbaar zijn, maar dat toont alleen maar hoe we veranderd zijn in ons denken over gelijkwaardigheid tussen geslachten en tussen rassen. In die tijd leek die gedachte nog revolutionair.
Mannen waren bang voor hun positie in het gezin en de maatschappij en vrouwen hadden nog niet echt geproefd aan deze mogelijkheid. Ze hadden nog weinig stem en kampten zowel nog met het vinden van genoeg moed op zich openlijk uit te spreken, als met het gebrek aan mogelijkheden. Het zijn sterke krachten in een cultuur als de rollen zo vaststaan.
Voorbij de grenzen van je geboorte komen, vraagt een serieuze inspanning. Je moet daarin altijd rekenen op een indrukwekkende tegenkracht, want mensen noch culturen houden echt van verandering. De eersten die het zelfs proberen worden opgeofferd aan hun strijd en er zullen velen volgen eer iemand door de barrière gaat en de andere kant bereikt.
Ruth bleek zo iemand te worden. Het kwam niet meteen, maar de combinatie van haar slimheid, karakter en levensloop, leidde haar naar dit achteraf onvermijdelijke punt. Ze had een krachtige sociale groep achter haar gekregen, de meest kansrijke zaak van haar tijd gevonden, en een voor haar tijd briljant betoog geschreven.
Nu stond ze dan voor de rechter, in de voetsporen van nog maar weinig vrouwen die allemaal hadden gefaald. Nu moest ze haar stem vinden om iets onmogelijks te doen. Een kleine vrouw, maar dapper, scherpzinnig, hardwerkend en volhardend. Ze vond haar stem tijdens het betoog van de aanklagers. Haar stem werd gehoord en haar verontwaardiging zou de zaak winnen.
Ze stond daar op brede schouders, maar haar rol zou een cruciale worden in de civiele beweging rondom vrouwenrechten. 100 jaar had een andere advocate geprobeerd een licentie te krijgen om in de rechtszaal te mogen betogen. De staat had zich zo zeker gevoeld dat ze zou verliezen, dat ze zelfs niet eens een advocaat naar het beroep hadden gestuurd. Ze hadden gelijk gehad en de advocate had het verloren.
Ruth bracht haar in als voorbeeld om het onrecht te illustreren, ze bracht de kinderen wiens dromen geblokkeerd zouden zijn door deze ongelijkheid, ze bouwde haar zaak op de culturele veranderingen die al plaats hadden gevonden zonder dat de wetten daar ruimte voor hadden gegeven.
Eenmaal haar stem gevonden, waren haar woorden diep geworteld en krachtig. Nu stond ze stevig en vroeg om de gelijkheid die nodig was om de cultuur vooruit te helpen.
Het is niet niks om zo op te staan en aan je eigen cultuur, helemaal niet als de rollen zo zijn te zeggen dat je meer wilt dan je is toebedeeld. Soms is het zelfs ondenkbaar om je voor te stellen dat het überhaupt kan. Misschien zijn velen je voorgegaan en hebben dramatisch mislukt. “Iedereen weet” dan dat het niet kan.
In de tijd waarin Ruth opgroeide was het voor een vrouw ondenkbaar om een serieuze carrière te hebben. De eerste vrouwen die dit voor het gerecht hadden geprobeerd waren terug op hun plaats gezet. Zij mochten niet meer dan moeder en een echtgenoot zijn en voor hen waren slechts zorgende en ondersteunende rollen klaargezet.
Mannen evenzeer als vrouwen zaten vast in de rol die van hen verwacht werd. Fijn als het je past, maar een probleem als je anders wilt. Het was een onhoudbare gesloten deur die vroeger of later open zou moeten.
Onderdrukten zullen altijd een kracht ontwikkelen om op te staan en hun wereld te veranderen. In elk geval is dat altijd het geval geweest. Maar snel gaat het niet.
Er is echter iets in onderdrukking dat kracht geeft aan de onderdrukten, zodat die vroeger of later beginnen te groeien en de ketens afwerpen. Dat proces kan lang duren, maar lijkt onvermijdelijk. Gelukkig faalt onderdrukking daarom altijd, hoezeer het soms ook uitzichtloos lijkt. Tijd tikt door en uiteindelijk wijken alle barrières vroeger of later. Of we nu willen of niet.
Onvermijdelijk is er teleurstelling op zo’n pad. Je zult daarmee om moeten gaan, want als je eraan toegeeft blijft alles bij het oude. En je hebt anderen nodig om een wereld te veranderen, anderen die met je gaan staan en je helpen, dat gold ook voor Ruth.
Wat voor kracht vraagt het om als individu op te staan tegenover een duidelijke overmacht? Wat voor koppigheid en volharding verlangt dat? Wat voor moed heb je nodig als je “eigen” groep de overmacht is waartegen je opstaat en als de tegenkracht het gewicht heeft van vele generaties traditie? Hoe verander je de cultuur van je ouders waarin jouw opdracht ligt?
Je stem vinden is een mooie reis met veel uitdagingen. Het is een reis voorbij je angst en voorbij teleurstelling. De uitdaging is niet alleen hoe je de ruimte vindt om je voor te stellen wat nog niet bestaat.
De uitdaging is ook niet alleen hoe je de moed vindt om iets te vragen wat niet is toegestaan. Niet slechts hoe je de drempels overwint om iets nieuws te creëren en daar draagvlak voor te vinden. Nee, het is niet slechts dat, ofschoon dat al heel veel is voor elk persoon die voor dit soort uitdaging staat.
Hoe vind je moed in het falen van vele allen die je voorgingen? Hoe hou je vol in het zicht van vele mislukkingen en afwijzingen. Zijn het omstandigheden die de sleutel zijn, of is het een bijzondere mix van karakter, intelligentie en daadkracht die een leider creëert die dergelijke deuren opent?
Als je erover nadenkt moet Ruth toch heel speciaal zijn en misschien waren het uiteindelijk haar wortels die haar de kracht gaven om dit te doen. Haar wortels in de vrouwengemeenschap en de velen voor haar vrijheid waren gesneuveld, haar familiewortels met daarin haar ouders en haar man en haar kinderen.
Waren het misschien de culturele wortels die haar dreven, de verantwoordelijkheid om de cultuur te herscheppen naar iets dat meer klopt en duurzaam is? Ook als lid van de cultuur wordt je gedreven om bij te dragen aan het welzijn en de toekomst ervan.
Tradities zijn op die manier gevormd en worden ook op eenzelfde manier veranderd door de tijd heen. Cultuur is organisch zoals ook een organisme in de natuur dat is.
Was ze misschien deel van een grote beweging waarin ze geen keuze meer had? We kennen dergelijke bewegingen uit opstellingen van historische gebeurtenissen in familieopstellingen (systemisch werk). Zo’n beweging is niet voelbaar in emoties, maar stuwt je tegelijkertijd voort en geeft je niet echt een keuze.
Het is niet gemakkelijk om je echt voor te stellen wat de ervaring is in een vroegere tijd, voor de uitkomsten waar we nu in leven. We nemen voor vanzelfsprekend, waar anderen flink voor hebben moeten werken, strijden en offeren. Als we nooit in zo’n situatie hebben geleefd, is het wellicht onmogelijk om het echt recht te doen.
De weg van deze vrouw was niet om te schreeuwen op een barricade of te demonstreren op straat. Zij was gestudeerd en had haar werk gedaan. Haar strijd zou zich afspelen waar het het meest telt: in de rechtszaal. Het zou niet haar laatste keer zijn.
Als je de regels in een cultuur wilt wijzigen, dan hoop je natuurlijk dat je de goedkeuring en steun krijgt van degenen die belangrijk voor je zijn: je partner, je kinderen, je ouders, je vrienden. De kans is echter groot dat je eerst ook hun afkeuring moet verdragen.
Ouders zijn de vertegenwoordigers van hun cultuur, die deze cultuur ook aan jou doorgaven. Vaak waren zij het die deze als eerste kracht gaven in jouw bestaan. Als je dus niet hun opdracht aan het uitvoeren bent, dan zullen ze je niet meteen kunnen begrijpen en moet je wellicht ook hun geest helpen veranderen, voor ze je kunnen steunen.
Dit maakt het lastig om tegen de eigen cultuur in te gaan. Een groep doet er gewoon alles aan om je binnen de groep te houden, en dus binnen de regels. Datzelfde zit ook diep in elk van ons geworteld, waardoor de eerste uitdaging kan zijn om je innerlijke drempels te overwinnen. Cultuurverandering is geenszins vrij van gevaar.
De historie van grote veranderingen toont ons dat ze eigenlijk altijd in bloed zijn betaald. Dat kan generaties doorgaan, zelfs in onze tijd nog. We vloeien bloed voor religies, voor macht over vrouwen, voor vrijheid van seksualiteit, voor gelijkwaardige posities van rassen.
Niets ervan blijkt gemakkelijk, omdat de strijd is verankerd in de harten en geesten van zovelen. Soms wordt de cultuur uitgestreden over “een vierkante centimeter” grond en soms is het de interactie van gevloeid bloed dat nieuw bloed vloeien uitlokt.
Het zijn niet zozeer de machthebbers die iets opgeven, want iets opgeven is zeker niet iets dat wij mensen graag doen. Het zijn veel eerder de slachtoffers en onderdrukten die zijn opgestaan en besloten dat dit belangrijk genoeg was om de prijs te betalen.
Uiteindelijk is er aan beide kanten geen keuze meer. Als opstaan plaatsvindt, is niet opstaan vaak geen optie meer. Het kan wanhoop zijn, een beweging van de ziel, of pure koppigheid, maar voor degenen die het doet is het moment van geen keuze aanbeland.
Degenen die moeten inleveren bereiken dan ook een moment van geen keuze meer. Dat moment treedt aan wanneer de oude situatie simpelweg niet meer houdbaar is. Maar verwacht niet dat het vechten stopt in die wetenschap. Elke beweging moet zijn verloop hebben voor het stopt.
Als er genoeg staan, dan heeft de overheerser geen keuze meer en moet toegeven. De macht van het volk is te groot voor elke leider om te negeren. Maar tot dat moment is het de taak van de macht om er alles aan doen om de verandering tegen te werken. Want wat is macht als het niet kan heersen?
Emancipatie op elk terrein vraagt deze beweging. Het vraagt dat de groep die wil emanciperen opgroeit en gaat staan in een mogelijkheid die niet gegeven is. Dat is deels een kwestie van tijd en de natuurlijke ontwikkeling, maar soms is het ook een gevolg van technologische ontwikkeling.
De emancipatie van vrouwen is bijvoorbeeld mogelijk geworden door de uitvinding van de pil, waardoor vrouwen opeens keuze kregen over geboorte en niet meer tegen wil en dank vast hoefden te zitten in voortdurend zwanger zijn en grote gezinnen hebben.
Natuurlijk was er nog een cultureel stigma tegen het gebruik ervan, maar de mogelijkheid was er en werd steeds vaker gevonden, of het nu mocht of niet.
Daarnaast kregen vrouwen meer tijd beschikbaar doordat innovaties in het huis de huishoudelijke taken lichter maakten en meer en meer automatiseerden. Industrialisatie en de pil hebben daarmee voorwaarden geschept waarop latere generaties konden voortbouwen.
Toch is dat nog niet genoeg om meteen het roer om te slaan. Religie dicteert nog steeds dat vrouwen niet aan geboortebeperking mogen doen en mannen kunnen verkrachten als ze geen toestemming geven (wat in veel landen nog steeds een groot gevaar is).
Wetgeving kan zowel rechten geven als ze afnemen en de gangbare cultuur heeft zijn tradities vaak in wetten vastgelegd en daarmee de macht geïnstitutionaliseerd.
Maar soms geven ook oorlogen een impuls, zoals in de wereldoorlogen het geval was. Als alle mannen naar het front worden gestuurd om daar tot gehakt te worden geschoten, dan moet iemand het werk doen.
Dus werd aan vrouwen gevraagd om traditioneel mannenwerk te doen en in de fabrieken te werken. Ze deden daarin ervaring op met een ander leven dan ze van oudsher hadden.
Na de terugkeer van de mannen die overleefden, werd van de vrouwen verwacht dat ze weer teruggingen naar hun huiskamers en keuken en zich schikten in de rol die hen was toebedeeld. Maar velen hadden nu geproefd aan een andere mogelijkheid, een ander leven. Het zaadje was geplant.
Natuurlijk zijn er velen opgestaan en velen zijn daarin niet daarin anoniem gebleven. Velen hebben zich verenigd en hebben gedemonstreerd en geprotesteerd tegen de status quo en voor de nieuwe mogelijkheid en de rechten die daarvoor nodig waren.
Het is echter moeilijk voor een cultuur om te veranderen als de beperking op veel plekken in het recht is vastgelegd en de gerechtelijke macht hem versterkt en afdwingt. De vastlegging van discriminatie in wetgeving, maakt van een verandering meer dan slechts een culturele. Daar kan je niet zomaar aan voorbij.
De echte verandering is daarom vaak een spel van advocaten en politici die de wetten moeten veranderen en rechten moeten bevechten om de nieuwe mogelijkheid te ondersteunen.
Het zijn de advocaten die opstaan in de beweging van culturele gelijkheid, of de individuele rechten, die soms onbekend en op de achtergrond strijden in de gerechtshoven. Zij staan niet perse op de barricade, maar hun rol is onmisbaar en cruciaal in elke culturele verandering.
Omdat deze veranderingen over vele decennia bevochten zijn, zullen sommige van dat soort advocaten uit de kringen van de onderdrukten komen. Hun opstaan is misschien nog wel het belangrijkste van allemaal, want hun stem moet klinken waar dit het meest telt.
Deze advocaten staan in het hart van de macht en laten de schreeuw horen van een groep die niet gehoord is. Als de cultuur waartegen je strijd overal vertegenwoordigd is, dus ook in politie, advocatuur en de gerechtshoven, dan vraagt het een bijzondere moed om daar te gaan staan en voor je eigen groep op te komen.
Ze was niet de eerste vrouw die het probeerde. Ze was het zelfs niet eens van plan geweest om advocaat te worden en was eigenlijk slechts gaan studeren omdat ze haar echtgenoot beter wilde begrijpen en kunnen steunen (die ook studeerde voor advocaat).
Het was ondenkbaar dat een vrouw echt als advocaat aan de slag kon gaan. Niemand zou haar aannemen. Maar los daarvan had ze die mogelijkheid simpelweg nog niet bedacht voor haarzelf. Haar plek was een goed echtgenoot zijn, kinderen krijgen en haar partner steunen.
Het zou niet zo lopen, al wist ze dat zelf nog niet. Ze kreeg als een van de weinige vrouwen uit haar tijd een kans om te studeren aan het pretentieuze Harvard Law School.
Tijdens haar studie bleek haar echtgenoot kanker te hebben en woonde ze ook nog zijn lessen nog bij, zodat hij bij kon blijven met zijn studie. Gelukkig werkte de behandeling en zouden ze nog een lang leven delen.
Ruth is geboren in 1933, de dochter van een Joods immigrantengezin in New York. Haar vader geëmigreerd uit Oekraïne en haar moeder’s ouders geëmigreerd uit Oostenrijk. Haar oudere zus overleed toen ze nog een baby was.
Ruth, of eigenlijk Joan Ruth, groeide op in de Joodse gemeenschap en leerde daar alles over hoe ze een goed Jood kon zijn. Ondertussen werd ze door haar moeder vooruit gedreven om goede opleidingen te volgen en kritisch te zijn. Haar moeder wilde dat Ruth lerares werd, maar overleed aan kanker toen Ruth nog een tiener was.
Ruth ging van James Madison High School (Brooklyn) naar Cornell University waar ze afstudeerde als beste in haar klas. Daar ontmoette ze ook haar echtgenoot en toen die in actieve dienst werd geroepen werkte zij in voor het Social Security Administratie kantoor in Oklahoma, maar werd gedegradeerd toen ze zwanger werd.
In 1955 werd ze moeder van een dochter en een jaar later begon ze aan haar studie bij Harvard Law School. Ze was daar een van de negen vrouwelijke studenten, tegenover 500 mannelijke studenten. Harvard was nog een mannenbolwerk. Het was een project van de decaan.
Waarom zit jij op Harvard Law School, de plaats innemend van een man?
Decaan van Harvard Law School aan zijn vrouwelijke studenten in 1956
Toen haar man een baan kreeg, verhuisde ze met hem mee en maakte haar studie af in Colombia Law School. Ze studeerde af in 1959 als een van de twee topstudenten van haar klas.
Een baan vinden als advocaat bleek moeilijk. Zelfs met zeer krachtige aanbevelingen van twee vooraanstaande professoren werd ze niet aangenomen en geweigerd vanwege haar geslacht. Gelukkig mocht ze Later als klerk toch werken bij een rechter.
Een stuk inspiratie heeft ze ongetwijfeld gevonden toen ze meewerkte aan een boek over civiele procedures in Zweden. Haar uitgebreide research daarvoor, hielp haar ook denken over de (on)gelijkheid tussen de geslachten. Ze zag de ontwikkelingen in Zweden, waar een kwart van de rechtsstudenten vrouw waren.
In 1963 werd ze professor aan Rutgers Law School, om te ervaren dat ze daarvoor minder loon kreeg dan haar mannelijke collega’s (omdat haar man een goede baan had). Er waren toen nog maar 20 vrouwelijke rechtenprofessoren in de USA en Ruth was daar tot 1972, gespecialiseerd op civiel recht.
Van 1970 tot 1980 zou ze zich op vrouwenrechten richten, les geven, een krant gericht op vrouwenrecht starten en een boek schrijven over discriminatie van vrouwen.
Ze startte het vrouwenrechten project in de American Civil Liberties Union (ACLU) en zou als advocaat daarin zo’n 300 discriminatiezaken leiden. Haar strategie was om wet voor wet aan te vechten en elke overwinning te gebruiken om op verder te bouwen.
Ze koos haar zaken zorgvuldig en koos bewust ook mannelijke cliënten om te demonstreren dat geslachtsgelijkheid voor beide geslachten nodig was. Dat was een slimme zet. Tussen 1976 en 1979 stond ze 6 keer voor de Amerikaanse Hoge Raad en won daarvan 5 keer.
Uiteindelijk zou ze zelf rechter worden en vanaf 1993 als een van de rechters in de Amerikaanse Hoge Raad. Ik heb het natuurlijk over de bekende Ruth Bader Ginsburg. Ze baande een weg voor alle kinderen, en hun kinderen, om vrij te zijn om het pad van hun keuze te volgen.
Je zou het niet zeggen als je haar kleine postuur ziet, maar deze vrouw heeft reusachtige invloed gehad op deze strijd voor gelijkheid. Ze deed het door hard te werken en goed te kiezen en vooral door vol te houden.
Natuurlijk stond ze daarbij op de brede schouders van allen die voor haar zijn gegaan en de prijs daarvoor betaalden. Ze streed niet alleen voor vrouwen, maar meer algemeen voor het wegnemen van verschillen op basis van geboorte.
Gelijke kansen krijgen is een strijd waar we uiteindelijk allemaal baat bij hebben, of het verschil nu bestaat uit een huidskleur, of uit geslachtsorganen. Het is een vrijheid die maakt dat de cultuur zich kan bewegen.
Op haar 86ste werkt ze nog even hard. Zelfs toen ze voor kanker geopereerd moest worden, in 2019, was ze al snel weer in de zittingen aanwezig. Ze volgt een dagelijks fysiek trainingsschema om zichzelf fit te houden. Er hangt ook nog steeds veel van haar af, want het tij is gekeerd en de krachten die vrouwenrecht weer willen inperken zijn nog steeds sterk.
Onze fout was dat we dachten dat we al gewonnen hadden. We vroegen “alsjeblieft”, alsof rechten snoepjes waren die door rechters uitgedeeld zouden worden. Protest is belangrijk, maar cultuurverandering betekent niets als de wetten hetzelfde blijven.
Ruth Bader Ginsberg
Het is duidelijk dat ze zich er zeker van bewust is hoe belangrijk haar positie is. Ze draagt een grote verantwoordelijkheid voor velen en de strijd voor gelijke rechten is nog zeker niet gestreden en de strijd is soms flink fel in haar land en onderhevig aan politieke spellen.
Je zou gerust mogen stellen dat haar leven ook een offer is aan de velen die minder hoog vliegen. Ze past daarmee waarlijk bij de helden waarover ik op deze website schrijf en ze heeft respect verdiend.
Wij mensen vergeten snel en jonge generaties van nu hebben nog maar weinig benul van de offers die eerdere generaties voor hen hebben gedaan. Ze hoeven dat ook niet te weten, want die strijd is voor hen gestreden en wij mogen daar de vruchten van proeven.
Jongeren in elke tijd hebben andere ervaringen dan hun ouders. En als ze het gemakkelijker hebben is het gemakkelijk om te vergeten en onderschatten. Het is de aard van elke tijd.
Het siert onze ouders en voorouders dat onze verwachtingen nu vaak zo hoog liggen dat onze ontevredenheid over luxes gaat en niet vaak meer over echt overleven. Als we geluk hebben blijft dat voorlopig zo, al lopen we soms risico wanneer we teveel rekenen op het vanzelf blijven van alle verworvenheden.
Dat Ruth kon slagen waar anderen nog faalden, is te danken aan een hele reeks van collectieve inspanningen en kleine veranderingen. De cultuur had zich al verder bewogen in een strijd die al zeker 100 jaar eerder begonnen was.
De wetgeving formaliseerde een oude cultuur die daarmee steeds meer in spanning kwam met de feitelijkheid van dat moment. De wereld beweegt verder en een cultuur blijft ontwikkelen met elke invloed van elke generatie. Hopelijk blijft de westerse cultuur vrijheden bevatten, maar die rechten en vrijheden vragen voortdurend om bescherming en verdediging.
We vragen u niet om het land te veranderen. Dat is al gebeurd, zonder enige toestemming van een gerecht. Wat we vragen is om het recht te beschermen om te veranderen.
Onze zonen en dochters zijn door het recht afgesloten van kansen, gebaseerd op aannames over wat ze kunnen. Hoe kunnen ze ooit bewijzen dat die aannames verkeerd zijn, als we toestaan dat restrictieve wetgeving blijft bestaan?
Je krijgt de rechten waarvoor je blijft staan en waarvoor je wilt vechten. De beschaafde plek daarvoor is het gerechtshof en onze gladiatoren heten advocaten. Ze waren aanwezig in elke belangrijke stap en deden wat politici soms niet durfden of konden.
Over Ruth is inmiddels (2018) een film gemaakt, wat vooral toewerkt naar haar eerste zaak voor de Hoge Raad. De titel is On the basis of sex. Daarnaast is zij in hetzelfde jaar onderwerp geweest van een documentaire serie.
Het is duidelijk dat het politieke spel in haar land zich de laatste jaren vooral heeft gefocust op het benoemen van politiek gekleurde rechters. Christelijke groepen willen de klok graag terugdraaien en hebben in de republikeinse leiders een partner gevonden.
Het is de bedoeling dat de nieuwe rechters gaan doen waar de politiek geen meerderheid voor kon vinden. Zo kan een gedreven minderheid toch macht krijgen over een misschien wat ingeslapen meerderheid. Het zal veel leed geven onder vooral vrouwen als ze erin slagen.
Gelukkig draaien de wielen langzaam, maar het zijn gevaarlijke tijden voor gelijke kansen en vrijheid. Laten we elkaar vinden in het beschermen ervan.
En Ruth? Die heeft haar wereld al ruimschoots veranderd. Het is nu aan ons om het verder op te pakken. Als we de lessen van het verleden herinneren, dan is er een kans dat we ze niet hoeven herhalen. Burgerrechten zijn kwetsbaarder dan ze lijken.
Geef een reactie