Wanneer ik ageer tegen jouw geloof, betekent dat niet dat ik een probleem heb met jouw God, zelfs niet met jouw geloof in God. Jouw God is niet het probleem. Hij bepaalt niet wat jij gelooft of waartoe jij uit naam van jouw geloof bereid bent. Ja, ik weet dat je geloof belangrijk voor je is, dat elk object van je verering belangrijk voor je is. Zo is nu eenmaal de werking van geloof. Geloof is een belangrijke motief in ons leven, ook als we God eruit laten, maar het is ook een bron van geweld en strijd. Hoe redden we God van de schuld van ons geweld uit zijn naam? Zou jij niet een beter voorbeeld moeten geven, omdat je in God gelooft.
Ik weet het ik mag niet tornen aan je geloof, ik mag er niets van vinden, omdat het voor jou zo centraal staat, zo onaantastbaar is. Maar hoe kan ik niets zeggen wanneer jouw geloof daden rechtvaardigt die zo pijnlijk zijn voor velen? Hoe kan ik niets zeggen als de uitkomst van jouw geloof is dat velen moeten lijden, simpelweg vanwege een idee uit een oud boek? Hoe kan je dat rechtvaardigen?
Mag ik je vragen om anderen niet hetzelfde aan te doen wat je misschien ervaart dat ze jou hebben aangedaan? Mag ik je vragen om meer wijsheid en begrip te ontwikkelen dan zij hebben gehad? Mag ik je vragen om milder te zijn en je geweld terug te houden zodat ook zij recht van bestaan hebben? Hoort een dergelijk concept van zorgen voor elkaar en geweldloosheid bij je geloof, of is dat alleen voor zover het anderen met jouw geloof betreft?
Mag ik je vragen om geweld en buitensluiting volledig uit je beoefening te laten en verschillen te respecteren? Mag ik je vragen om nee te zeggen tegen datgene in je geloof dat geweld en onvrijheid naar anderen predikt? Ben je bereid om een stevig standpunt voor menselijkheid en vrede in te nemen, en desnoods zelf wat pijn te incasseren zonder het terug te geven?
Mag ik je vragen om zelf na te gaan waar jouw liefde, voor je gemeenschap en je geloof, ook geweld naar anderen in zich heeft, en vragen daarin een standpunt voor vrede en de vrijheid van persoonlijke keuze in te nemen, ook als anderen die belangrijk voor je zijn je vertellen dat God iets anders van je vraagt? Ben je bereid te leiden in vrede in plaats van te volgen in geweld, ook als je het zelf misschien moeilijk hebt?
Is het redelijk om, ook waar het je geloof betreft, te verlangen dat ieder mens zijn eigen onderzoek doet en geloofsbeoefening een puur persoonlijke zaak waar ieder ander vrij gelaten wordt om iets anders te kiezen?
Mag je elkaar verantwoordelijk houden en aanspreken op de daden en het geweld dat je elkaar aandoet, ook als het is met een geloof als ruggensteun of opdracht? Hebben we dat inmiddels genoeg geleerd uit onze geschiedenis?
Ik vraag het je oprecht van mens tot mens, niet wetend of we eenzelfde geloof hebben, ook al gebruiken we misschien hetzelfde woord en hetzelfde boek en hebben we misschien dezelfde cultuur als bron. Zijn dit niet vragen die elk volwassen mens zichzelf zou mogen stellen, in plaats van blind de ideeën van onze ouders of leiders te volgen? Is blind volgen niet iets van kinderen?
Ik kan niet anders dan je respecteren als mens en vanuit dat respect heel eerlijk naar je zijn. We leven zo dicht op elkaar en het wordt alleen maar voller. Het geweld vanuit geloof baart me zorgen en doet me pijn, de buitensluiting en conflicten doen me pijn, zelfs als ik er alleen weet van heb en niet direct betrokken ben. Is mijn angst en zorg redelijk? Is mijn verdriet terecht?
Ik maak me zorgen als ik om me heen kijk, ook naar de geschiedenis van onze culturen, zie waartoe geloof daar in staat is geweest. Niet alleen geloof in jouw geloof maar elk geloof. Ook geloof in wetenschap en technologie heeft veel kwaad gedaan, en elke religie heeft flink bloed aan de handen en is gebruikt voor wereldse macht.
We hebben zoveel vernietigd en zijn zo onverschillig geweest, naar elkaar en andere wezens, naar de aarde als geheel. Hoe kunnen we zo doorgaan en hetzelfde keer op keer blijven herhalen? Hoe kunnen we als mensheid leren, terwijl we oude ideeën maar blijven herhalen en volgen en niet ter discussie stellen?
Hoe kunnen we verbeteren terwijl we aloude oorlogen die in deze ideeën verpakt zijn blijven strijden? Is er ruimte voor verschillen, voor andere leefwijzen en voorkeuren? Of wil je hetzelfde nog een keer proberen, in de hoop dat het deze keer een andere uitkomst zal geven?
Is dat niet de definitie van gekte? Keer op keer hetzelfde herhalen en steeds een andere uitkomst verwachten? Het is zo hopeloos, en wil je winnen zullen hele volkeren moeten sterven, omdat zij hun God anders noemen en dezelfde strijd voor hun God voeren. Zelfs met hetzelfde boek in de hand strijden we nog om wie gelijk heeft, hoe moet het met een ander boek in de hand?
Soms bekruipt me een somberheid in het oog van zoveel lijden en pijn. Hoe kunnen we stoppen met die strijd en de pijn helen? Hoe kunnen we blij zijn als we weten dat zovelen nog lijden? Het is niet God die schuld heeft aan dit lijden, maar wij mensen die uit zijn naam handelen en denken genoeg te weten omdat te mogen.
Zelfs als je ervan uitgaat hij bestaat, en ik weet dat je dat gelooft, hoe kan het ooit zijn wens zijn geweest om zoveel lijden te veroorzaken? Heeft hijzelf in die 2000 jaar (of meer) geen aanleiding gehad om iets bij te stellen aan zijn boodschap, merkend hoe verward wij zijn?
Zijn er daarna geen verlichte gelovigen geweest die nieuwe woorden hebben doorgekregen, woorden vol vrede en mededogen? Denk je dat ook je God nog niet weet dat geweld een heilloze weg is? Hoe kan je dat denken? Hoe zou je weten welke woorden van God zelf zijn of van ambitieuze leiders of verkopers? Is traditie je houvast? Zijn het de richtlijnen van je ouders waar je loyaal aan bent en je goed in voelt?
Vrijheid van geloof
Ik erken je recht om zelf je geloof te kiezen en dat geloof zo centraal te zetten dat het deel wordt van je identiteit en je gelooft dat het je maakt tot wie of wat je bent. Voor mij is dat allemaal van geen enkel belang en puur jouw persoonlijke domein en vrijheid. Ik zal dat recht beschermen, ook tegen mezelf als ik het misschien niet begrijp, innerlijk veroordeel of dom vindt. Jouw vrijheid is me net zo heilig als de mijne.
Het is dus voor mij helemaal prima als jij wilt geloven in welke God dan ook, of in elke vorm van niet zichtbare (licht)wezens, duivels, marsmannetjes, of welk complot of energetische ontwikkeling die je me maar wilt voorhouden. Meestal zal het sowieso gaan over een persoonlijk gevoel en een idee waar we weinig zintuigelijk bewijs voor kunnen bieden.
Veel meer dan geloven en speculeren lijkt dan niet te kunnen. De vragen en antwoorden zo zinvol en belangrijk als we ze maken. Is er meer dan de zintuigen? Is er een bedoeling en een opdracht? Wie of wat stuurt alles wat niet bewust gekozen wordt of te groot en complex voor ons om te bevatten? Waar gaan we heen na het sterven van ons lichaam?Wie of wat is onze essentie? Ideeën genoeg en veel ruimte om zelf in te vullen.
Wat jij gelooft is volledig jouw vrijheid en behoeft dus helemaal niet mijn beoordeling, noch van anderen. Ik wil zeker naast je staan voor jouw en mijn recht daarin, want het is een recht dat me dierbaar is. Je hoeft mij niet te overtuigen.
Niet jouw God, maar jij kiest jouw gedrag
Mijn probleem is niet met jouw God, niet je geloof, ook niet de gemeenschap van jouw keuze, het is met jou en waartoe jij bereid bent naar andere mensen en levende wezens. Mijn probleem is met jouw grote bereidheid om uit naam van je geloof, buiten te sluiten, te veroordelen, te verminken, geweld te plegen, en wreed te zijn naar anderen, of dat nu door je eigen daad is of door onverschilligheid die je weerhoudt er iets aan te veranderen.
Mijn probleem begint bij jouw overtuiging dat je geloof de enige waarheid is, en dat je anderen moet bekeren of zelfs onderwerpen, terwijl je het geloof ophangt aan ongetoetste woorden die je haalt uit een boek dat je misschien niet eens helemaal hebt gelezen of begrepen.
Misschien heb je de opdracht van je God slechts laten vertellen door anderen uit je gemeenschap waarvan je denkt dat die het weten. Misschien volg je die anderen en niet eens je boek of je God.
Misschien ben je zelf ook gewoon bang voor zware repercussies die in je gemeenschap gebruikelijk zijn als je afwijkt of niet fanatiek genoeg voorop loopt. Of misschien ben je gewoon gefrustreerd en boos doordat je veel tegenslag en geweld hebt meegemaakt of gezien. Voor de buitenwereld maakt het niet uit. De uitkomst is hetzelfde.
Hoe kan ik je nog bereiken?
Mijn probleem is dat ik niet weet hoe ik kan bereiken wanneer je zo duidelijk afkeert, en zelfs waarneembare feiten en wetenschap ontkent omdat een antiek verhalenboek belangrijker voor je is dan je zintuigen, een boek dat zo belangrijk voor je is geworden dat je levens wilt offeren voor iets wat je denkt dat het erna komt. Hoeveel pijn mag jouw geloof kosten?
Blind geloof ontkent de zintuigen en het denken
Mijn probleem gaat over de schade die je aanbrengt door blind te volgen wat anderen je vertellen en dat je jezelf als strijder bent gaan gedragen voor dat gedachtengoed dat je nooit echt hebt durven toetsen. Dat je dat tot identiteit hebt gemaakt, waardoor elk gesprek, elke vorm van leren en uitwisselen, wordt geblokkeerd.
De rotsvastheid van geloof intimideert me, helemaal als ik het fanatiek zie uiten in blinde gewelddadige oordelen en stomzinnige acties (sorry voor het woord) die veel schade aanbrengen. Daar heb ik gewoon moeite mee, ook al haal je misschien rechtvaardiging uit eerdere daden van mijn vertegenwoordigers en voorgangers.
Leiders helpen om beter te kiezen
Ik weet het, ook zij zijn vaak verblind en wreed geweest zowel naar eigen volk als andere volkeren, en daarvan heeft een groot deel van de westerse wereld (inclusief ikzelf) de baten ontvangen. Laten we samen ook hun ogen openen. Zolang we elkaar gewoon als mensen ontmoeten, kunnen we daarin zeker samenwerken.
Ook niet gelovigen proberen goed te doen en moreel te leven
Mijn probleem zit in jouw aanname dat anderen die jouw geloof niet delen nooit een waardevol moreel leven kunnen leiden, dat alleen jouw geloof in staat is tot medemenselijkheid en dienstbaarheid en waardevolle mensen.
Waar jouw geloof stelt dat zij het niet verdienen om in rust en vrijheid hun leven te blijven leven omdat jij het zondig noemt, of dat ze gered en bevrijd moeten worden, en dat het daarmee geweld legaliseert, dan is dat voor mij een probleem. Dat uit die gedachte alleen maar verdeeldheid en strijd, en ontkenning van zelfs de duidelijkste feiten, kan voortkomen, ervaar ik als wortels van een probleem.
Geloof verdraagt geen eerlijk onderzoek
Mijn probleem zit niet eens in jouw aanname dat iedereen die niet tot jouw geloof behoort, fout of zelfs minderwaardig is, dat het ontmoedigt om te onderzoeken en in plaats daarvan slechts een blinde muur bouwt die tussen ons staat.
Diep van binnen weet je dat als je jouw geloof echt zou onderzoeken, echt zou kijken naar wat jouw geloof veroorzaakt in de wereld, verder zou kijken dan een roze bril van vermeende intenties, dat je dan je houvast zou verliezen. Je hebt je houvast erg nodig, dat begrijp ik, net als je wortels in je eigen cultuur en oorsprong. Daarin zijn we gelijk.
Het is belangrijk voor je en verbonden met je wortels
Ik snap dat het moeilijk is daaraan voorbij te gaan, en dat je bang bent voor wat je zou verliezen, ik begrijp dat ook jij pijn hebt en woede en al heel lang hebt geprobeerd gehoor te vinden en een plek. Misschien is het ook je loyaliteit aan je gemeenschap, of aan je ouders, die je zo doet vastklampen. Dat is waardevol, natuurlijk is dat zo.
Maar je bent ook bang om los te laten, om echt te kijken, en het voelt zo vertrouwd dat je misschien dingen doet die je anders niet zou doen. Bid als je wilt bidden en vereer wie of wat je ook wilt vereren. Verwacht echter niet dat jouw God of geloof voor mij betekenis heeft. Ik ben meer geïnteresseerd in jou als mens en hoe je met me wilt samenleven.
We zijn vrij wanneer we dat toestaan
Waarom zou je in je persoonlijk domein niet alles mogen geloven wat je maar wilt? Dat zal je toch wel doen, net als ik. De middelen die je bereid bent in te zetten, en de daden die je laat zien, dat is heel anders. Je blinde bereidheid om veroordelen en te strijden voor het gelijk van jouw geloof, daar heb ik ook mee te maken.
Het doel om anders denkenden te bestrijden en daarmee de wereldse macht van jouw God te vergroten, ten koste van mijn ruimte en vrijheid, dat is waar we elkaar ontmoeten, daarin kom je mijn standpunt tegen. Ik heb ben bang voor jouw bereidheid om pijn te doen en te vernietigen uit naam van je geloof.
Hoe kan ik je vertrouwen?
Hoe kan ik reageren, wetend dat jij blind volgt wat duizenden jaren is opgeschreven en daarna nooit is bijgesteld, en wat jij al heilig en rotsvast beschouwt? Hoe kan ik je laten wetend dat je door leiders en je gemeenschap bent opgevoed in geweld?
Hoe kan ik weten of jij genoeg wijsheid en intelligentie zult hebben om invloeden te weerstaan die je naar geweld en overheersing zullen verleiden of zelfs duwen. Geloof en volgen worden, zonder wijsheid, intelligentie en moed, snel dom en gewelddadig, het voertuig van ambitieuze macht zoekers.
Het enige wat die ambitieuze leiders dan hoeven te doen is je een idee van slachtofferschap aan te praten om daarna een vijand aan te wijzen die je moet vrezen en bestrijden. Elke pijn of onvrede in jezelf, die je niet aanpakt, kan daarvoor gebruikt worden? Ben jij wijs en sterk genoeg om nee te zeggen tegen geweld terwijl je gemeenschap ja zegt?
Hoe kan ik met je omgaan wetend dat jij vol overtuiging een gewelddadige cultuur volgt die allerlei mensen die me lief zijn pijn heeft gedaan en gedood? Maar hoe kan ik je veroordelen weten dat het geweld en je geloof een fundament heeft van pijn en loyaliteit?
Ik zit vast tussen de wens om te helpen en begrijpen en de noodzaak om te beschermen tegen wat je wilt doen. Ik wil je vertrouwen en vrij laten, maar hoe kan ik vertrouwen als ik niet weet of je eerlijk en open bent in je motieven? Kan ik me zelfs permitteren te aarzelen gegeven jouw bereidheid en overtuiging? Vrijheid is geen gemakkelijke keuze.
Hoe kan ik je vrij laten als jouw geloof en daden erop gericht zijn om mijn vrijheid weg te nemen en te dwingen om in jouw gevangenis te wonen en jouw terreur te ondergaan? Hoe kan ik in vrede jouw gevangenis bewonen als de prijs is dat ik mezelf moet loochenen en pijn doen en vervolgens ook anderen moet pijn doen? Hoe kan ik een dergelijk geloof steunen of zelfs ruimte geven?
Ik reageer op de woede en afkeuring in je woorden en daden, op hun wreedheid,en soms op het feit dat je mij duidelijk miskent omdat ik niet jouw geloof of cultuur deel.
Wat gebeurt er als je de schuld van je eigen daden gaat voelen?
Mijn vrees is niet alleen voor je, maar ook om je, want ik vrees voor jou het moment waarop je geloof wakker wordt en je laat zien wat je allemaal hebt gedaan en veroorzaakt uit naam ervan.
Als je beoefening rigide is geweest, vol blinde overtuiging, en ook of geweld heeft gekend, misschien zelfs geliefden heeft buitengesloten of afgewezen (of erger), dan zal dat wakker worden zeker pijnlijk voor je zijn en dan moet je een manier vinden om daarmee te leven. Ik vrees ook wat je met die nieuwe pijn vervolgens zult doen. Je kan die schuld dan niet afwentelen op God, want jij was het zelf die deed wat je deed.
Of geef je dan God de schuld en wordt opnieuw een kruisridder, maar dit keer met God in je vizier in plaats van de ongelovigen? Dat zou niets oplossen en slechts meer van hetzelfde zijn, dan blijf je strijden en pijn doen. Beter de pijn in jezelf oplossen, je behoeften erkennen en je met je eigen verleden en daden leren verhouden. Daarna kunnen we elkaar weer als gewoon mensen ontmoeten met onze unieke kwaliteiten.
Gelijkwaardig, volwassen en volwaardig
Ik wil je erkenning als volwaardig en volwassen mens, als een levend wezen met recht van leven en een plek, zoals ik ook jou erken in die feiten. Dat kunnen we elkaar geven zonder jouw of mijn God ermee lastig te vallen. Nee, daarin zijn we gewoon mensen onder elkaar.
Goede buren en samenleven
We hoeven het niet eens te zijn, slechts samen te leven met respect voor elkaars waarde en ruimte. Jij leeft met jouw Goden jouw geloof, ik met de mijne, en we hoeven geen van beiden te denken dat de ander kwaadaardig is of wijzelf beter of meer gerechtvaardigd. Ik wil best een goede buur zijn. zelfs een vriend.
Natuurlijk wil ik luisteren naar je pijn, naar je verlangens voor jezelf, de zorg voor je geliefden en gemeenschapen wat je verder maar belangrijk vindt. Ik wil ik je ideeën horen en helpen om vreedzame doelen te bereiken. We leven in dezelfde ruimte, dus hoe zou ik anders kunnen willen dan dat? Hoe kan ik jou iets kunnen ontnemen dat ik ook voor mezelf wil behouden? Dat zou ik niet doen.
Respect voor elkaar
Mijn criterium is niet wie je bent, zelfs niet wie je denkt dat je bent. Je mag mij zijn, de regering, de paus, kapitalisme, technologie, geld, jouw versie van bewustzijn of zelfs God zelf, het is me om het even. Mijn criterium is niet hoe je God of je object van liefde of geloof wilt noemen. Mijn criterium wordt gevormd door vrijheid, samenleven en respect voor andere levensvormen.
Mijn keuze is vrede
Ik kies ervoor om je niet te helpen anderen of mijzelf doelbewust pijn te doen, of om levende wezens met een onverschillige of gedreven wreedheid te benaderen die alleen mogelijk is vanuit geloof of vanuit grote pijn. Dat is niet wat ik wil.
Ik kies voor openheid en vrede, en het adresseren en oplossen van pijn. Voor dat doel, voor die keuze, ben ik bereid om zelf ongemak en pijn te ondergaan als dat nodig mocht blijken. Ik zal jou ontmoeten als mens en als niets meer of minder dan dat.
Hoe sterk zal ik blijken?
Misschien zal je me willen omvormen, zal je mij je pijn laten voelen en me uitdagen om ook geweld te tonen en kwaad te doen zodat we weer gelijk zijn en je mij met recht zwak kunt noemen en een hypocriete leugenaar. Je zult me leren wat echt geweld is en dat ieder van ons het in zich heeft.
Dat is ook pas het moment waarop ook ik echt ga weten hoe sterk de kracht van mijn keuze is. Het verlangen in me is sterk, maar zal ik moedig en standvastig genoeg zijn als ikzelf moet vrezen voor mijn leven of brute wrede consequenties? Waarschijnlijk weten we dat geen van allen voor wat de omstandigheden hebben ontmoet.
Misschien ben jij wel de uitkomst van vele van dat soort testen. Ik hoop dat, want dan is er misschien nog een weg uit de pijn. Misschien is je diepe verlangen in dat geval om veilig te zijn en erkend te worden in je lijden. Misschien vinden we dan gezamenlijke grond.
Je hebt natuurlijk gelijk, ik ben in welvaart en luxe geboren. Het geweld en lijden dat ik uit eigen ervaring ken is vooral geestelijk geweest.
Mijn grens ligt bij geweld
De grens van mijn ruimte ligt voor het punt waarop geweld leeft. Het uitoefenen van geweld en overheersing, wreedheid in wat voor vorm ook, het buitensluiten en onderdrukken van anderen, zelfs de buitensluiting van jezelf en het onrecht wat je is aangedaan, valt daarmee buiten mijn gekozen ruimte. Ja, je kan me pijn doen, maar ik kies om niet mee te werken aan het verspreiden ervan, ook niet in mezelf.
Pijn vraagt om erkenning en aandacht
Als jouzelf of jouw gemeenschap pijn is aangedaan, als dat onder jouw geweld ligt, kom dan en laten we het gesprek aangaan en samen nagaan wat je mogelijkheden zijn en hoe ik kan helpen. Kom dan met openheid en de bereidheid om te ontmoeten en uitwisselen, dan kom ik met dezelfde houding.
Vertel me gerust wat je is aangedaan en hoe je volk of cultuur heeft moeten lijden onder een lange periode van angst, onmacht en geweld. Vertel me de omstandigheden van waaruit je komt.
Kom met je bereidheid om mens te zijn tussen mensen, om te ontmoeten van mens tot mens, en laat anderen ook je God er even buiten. Onze achtergronden verschillen ongetwijfeld, maar in ons mens zijn kunnen we elkaar ontmoeten en begrijpen.
Wees wijzer dan de God uit dat boek
Als je God dat niet toestaat, als hij geweld van je verlangt en afkeuring, laat jijzelf dan de wijste zijn en de mens ontdekken. Per slot bepaal jij welk geloof je kracht geeft in jezelf en wat de grenzen zijn van je bewegingen.
Ik verlang naar een oplossing waarin we niet meer hoeven strijden
Ik verlang naar een oplossing waarin wij elkaar kunnen vinden in vrede. Ik verlang naar een oplossing voor ons beiden pijn, ik wil je helpen jouw pijn een plek te geven en vanuit daar in vrede verder te gaan.
Ik verlang naar een versie van ons die de barierres en misverstanden die misschien nog tussen ons in staan doen oplossen. Ik wil bruggen bouwen zodat we elkaar kunnen bereiken op een vreedzame manier, en als ik of mijn regering in de weg staat dan wil ik ook mijzelf en hen helpen om tot een beter begrip te komen en jou meer te horen. Ik wil je kunnen vertrouwen en ook zelf betrouwbaar zijn.
Help me om bruggen te bouwen
Wil je dat ook? Help je me daarmee? Kom je? We kunnen vast veel van elkaar leren. Laten we samen proberen hoe we beter met elkaar kunnen omgaan en een plezierig en zinvol leven kunnen leiden.
Je bent welkom.
Laat van je horen, schrijf een reactie
Ik ben heel benieuwd naar je reactie op dit artikel, hieronder is ruimte voor jouw woorden… woorden van instemming, maar ook van kritiek, herkenning, aanvullingen, eigen ervaringen, een uitreiking of vraag, wat je maar wilt.
Geef een reactie