Voorbij je eigen vooroordelen komen is niet altijd gemakkelijk. Een vriend maken van een vijand lijkt soms een onmogelijke taak. Hoe verander je een verbeten strijd in een warme band? Hoe open je zelfs de deur, naar iemand die jou het licht in je ogen misschien niet eens gunt?
Het is niet gemakkelijk om ongemak en afkeer aan te gaan, je angst voor wat andere mens je willen aandoen. Het vraagt moed, of bijzondere omstandigheden. Soms vraagt het een uitzonderlijke liefde om gesloten deuren te open in je eigen groep. Soms is ook een open nieuwsgierigheid wat het verschil maakt.
De geboorte van een held
Het is hier waar mythen en helden worden geboren. Helden zijn gewone mensen die op een onverwacht moment besloten op te staan en een prijs te betalen voor verandering.
Verandering kost altijd. Maar het levert ook altijd wat op. Meestal voor anderen dan voor het eerste schaap over de dam. Die eerste krijgt de hardste klappen.
Soms stonden ze op voor een groep, of principe, soms stonden ze op tegenover hun eigen groep voor een vermeende vijand. Soms leerden ze iets over de muren van het toegestane en werden vervolgens zelf uitgestoten.
Een ding weet ik al wel. Dit soort verhalen breken keer op keer je hart, maar als ze goed eindigen dan vervullen ze je ook met hoop, warmte en nieuw vertrouwen in wat mogelijk is.
De helden hebben vaak heel wat angst en obstakels te overwinnen. Hun weg is nooit gemakkelijk, maar regelmatig hoeven ze maar een kort moment een held te zijn en alles te riskeren, om de hele uitkomst te veranderen. Verderop lees je een voorbeeld van zo’n enkel moment met grote gevolgen.
Wat volgt zijn stuk voor stuk mensen die we helden kunnen noemen. Ze kwamen op voor hun gemeenschap, of verzetten zich juist tegen vooroordelen van hun gemeenschap, maar uit hun inzet kwam iets moois dat de prijs waard was.
Wat maakt een echte man?
In de film Kinky Boots wisselen twee mannen een briefje uit. De een is een arbeider en lokale kampioen armworstelen. De ander is een openlijk een transseksuele man.
Op het briefje staat wat de ander moet doen om te bewijzen dat hij een echte man is. De transseksuele man moet armworstelen. De arbeider krijgt een heel andere opdracht: “Verander je mening over iemand”.
Een goede zoon
Kinky Boots toont ons het verhaal van een zoon, die na het overlijden van zijn vader, een geheim over zijn vader ontdekt. Hun ambachtelijke schoenenfabriek verkoopt al lange tijd niets meer en is al nagenoeg failliet.
De werknemers weten het nog niet, maar de markt voor ambachtelijke schoenen bestaat niet meer. Zijn vader had het verborgen gehouden en had ze laten doorwerken in de hoop dat de markt zou veranderen.
Het magazijn was vol met kwaliteitsschoenen, maar er was geen afzetmarkt meer. De fabriek staat in een kleine gemeenschap en ook de zoon kan zich er niet toe zetten om mensen te ontslaan. Hij gaat dus naar Londen om te proberen de voorraad te verkopen en wat geld te genereren voor de fabriek (wat niet lukt).
Een ongemakkelijke nieuwe kans
In Londen ontdekt hij door toeval een gemeenschap vol mannen die vrouwenkleding en vrouwenschoenen dragen. Ze dragen schoenen die niet voor hun gewicht zijn gemaakt en dat betekent dat ze baat kunnen hebben bij sterkere schoenen.
Maar dit is ook een wereld die over seks en sexy gaat en die hij niet begrijpt. Vol ongemak en in een laatste daad van wanhoop, vraagt hij een van hen om hem te helpen om een nieuwe productlijn te ontwerpen.
Hijzelf denkt “degelijk” en “sterk”, de helper denkt bovenal “seks”, “sexy” en “glamour”. De helper komt uit een wereld van travestieten en mensen die prat gaan op hun andere geaardheid.
Tegen wil en dank
Het verhaal toont vervolgens hoe de werkers reageren op de komst van deze travestiet man en de veranderingen in de fabriek.
We zien hoe deze jonge fabriekseigenaar, tegen wil en dank, alles opgeeft om deze groep mensen niet op straat te hoeven zetten en om de fabriek van zijn vader te redden.
Zijn relatie komt onder druk (zijn vrouw wil verkopen en terug naar de stad) en hij staat helemaal alleen in een wereld die eigenlijk niet meer van hem is met een verantwoordelijkheid die hij niet had gezocht.
Het verhaal gaat misschien vooral over het overkomen van vooroordelen en het binnenlaten, respecteren en waarderen van mensen die anders zijn dan jij en die andere posities hebben dan jij.
Botsende werelden
De werkers zien niets van dit wat er eigenlijk gaande is en reageren zoals kleine afgezonderde gemeenschappen nu eenmaal reageren.
Ze lachen en roddelen over de opgemaakte man, in vrouwenkleren, als hij er niet is. Ze lopen de kantjes ervan af zoveel als ze durven, zodat de wanhoop van de jonge directeur bij elke tegenslagen groter wordt. Ze begrijpen niet wat hij aan het doen is.
Langzaamaan ontwikkelen de verhaallijnen zich, maar er is nog geen uitzicht. De wanhoop over de fabriek gaat richting een alles of niets moment. De travestiet worstelt met zijn plek tussen deze “bekrompen” mensen en zijn eigen verleden die omhoog komt. En de gemeenschap blijft onbewust van wat er speelt, terwijl de problemen zich opstapelen.
Het begin van integratie
De travestiet toont zich moedig en komt op een punt dat hij een van de pestende mannen confronteert en vraagt “Wat maakt volgens jou een echte man?“. Hij stelt voor dat ze elkaar een opdracht geven om te bewijzen hoeveel man ze zijn.
De travestiet toont zich empathisch en laat de macho man winnen bij het armworstelen. Hij wil hem geen gezichtsverlies laten lijden, maar de macho heeft gemerkt hoe sterk de travestiet is. De travestiet kent zulke macho’s, want ook zijn vader was er een. Zijn vader wilde dat de travestiet een bokser werd.
Moeilijker dan armworstelen en vechten
De opdracht die hijzelf aan de ander geeft is echter wat moeilijker dan armworstelen. Zijn opdracht vraagt van hem, het moeilijkste wat je kunt vragen. De arbeider moet uit zijn eigen gesloten wereldbeeld stappen en ontdekken wat waar is over een ander mens. Hij moest een negatief vooroordeel ombuigen. Armworstelen was gemakkelijker geweest.
Deze uitdaging ging natuurlijk over de jonge directeur, die alles had gedaan om maar niemand te hoeven ontslaan. Hij was niet rijk en verwend, zoals de arbeiders dachten, maar hij zette all zijn energie, relaties en bezit in de waagschaal om hun toekomst veilig te stellen. Zelfs zijn eigen vrouw wilde dat hij verkocht.
Je eigen denken veranderen
Het is niet gemakkelijk om anders te gaan denken over iemand en het vraagt soms veel om daar te komen. Als afkeer en weerstand groot is, dan gaan geesten ook dicht en horen en zien we niet meer helder.
Kinky Boots is een prachtige film, maar natuurlijk niet de enige over dit thema. Een vergelijkbaar indrukwekkend verhaal gaat over een groep homo-activisten die het op zich neemt om een stakende groep mijnwerkers te steunen in een staking.
Homo’s en lesbiennes schieten te hulp
De mijnwerkers hebben geen geld en de activisten starten inzamelingen en evenementen voor hen om te zorgen dat ze kunnen leven en volhouden.
Ook in deze film worden vooroordelen uitgedaagd. De activisten herkenden in de mijnwerkers een andere onderdrukte groep, maar hun warme gebaar werd niet door iedereen goed ontvangen.
Bekrompen geesten lijken te winnen
De meer bekrompen geesten wonnen het op de korte termijn en zorgden dat de steun van homoseksuelen en lesbiennes werd verboden. De overkoepelende mijnwerkersvakbond verbiedt verbiedt de lokale afdeling om nog verdere steun van deze groep jonge activisten te aanvaarden (op straf van uitsluiting).
Er zijn soms maar een paar bekrompen geesten nodig om het voor velen te verpesten. Liever honger lijden, dan steun krijgen van de “onaanraakbaren”, lijkt een vreemde reactie. Maar het zijn ook alom bekende vreemde bewegingen, onder ons mensen.
Moed opent onze geest
Natuurlijk is ook deze film uiteindelijk een tranentrekker en aan het eind komen de mijnwerkers en hun vrouwen ook naar Londen om ook andersom steun te geven aan de rechten van de groep die hun ten steun kwam.
De deur was geopend en de vrouwen uit de mijnwerkersgemeenschap bleken, in de loop van de film, zelfs enthousiast en nieuwsgierig naar deze voor hen nieuwe wereld met hun andere gebruiken. Niet iedereen wijst af wat nieuw en onbekend is. Niet iedereen reageert alsof anders zijn een bedreiging is.
Gemeenschappen en strijd
Wij mensen zijn goed in oorlogjes verzinnen en voeren. Gemeenschappen strijden met elkaar, dat is een gegeven en een enorme bron van indrukwekkende verhalen.
Het is ook een psychologisch principe dat “in group, out group” genoemd wordt. Het inzicht daar is dat we geneigd zijn om andere gemeenschappen te wantrouwen en slecht te denken over hun motieven.
Je eigen cultuur overstijgen
De moeilijkste beweging is dan om een brug te leggen en jezelf te openen voor leden van de andere groep. Je opent dan voor iemand die je lastig vindt, of die je beschouwt als je ergste vijand.
Die beweging brengt je onmiddellijk in conflict met je eigen gemeenschap. Loyaliteit aan familie, cultuur en onze gemeenschap, blijkt een belangrijk motief voor ons mensen.
Misschien gedraagt die ander zich ook als een vijand en verwacht je terecht dat die ander in staat is om je pijn te doen en saboteren. Ik heb in de loop van jaren veel van dat soort prachtige verhalen en veranderingen in me opgenomen. Ze zijn intensief, maar ontroeren en inspireren me ook.
Hoe verandert een mening?
Je mening veranderen over een ander heeft tijd nodig en wordt soms geforceerd door omstandigheden, maar het meest komt het in beweging doordat we we samen iets moeten overwinnen en daarin elkaars wereld en karakter leren kennen.
Een gezamenlijke ervaring, of liever een gezamenlijk probleem, maakt het bijna onvermijdelijk om elkaar beter te leren kennen en te ontdekken dat die ander eigenlijk net is als jij. Dat is het belangrijkste inzicht naar verandering.
Als we stoppen een verhaal te zijn, en we worden een ingang naar elkaars wereld, dan kan er begrip en respect groeien en kunnen onze eigen werelden verruimen. Op weg daarheen leren we ook over de uitdagingen en offers in elkaars leven.
De uitdaging van etnische achtergrond
Naast de strijd rondom de rechten en acceptatie van alle vormen van seksuele geaardheid (inmiddels aangeduid met een lange afkorting), is de wederzijdse acceptatie van elkaars ras en etnische achtergrond nog steeds een verbeten onderwerp, vol strijd en buitensluiting.
De Klu Klux Klan
De meest consequente uitwas van rassenhaat is misschien wel de bekende Klu Klux Klan (KKK). Hun witte pijen en puntmutsen (of zo je wilt lakens) die heel hun gelaat bedekten, vormt inmiddels een iconisch beeld van witte haat, vermengd met nationalisme, vanuit een christelijke cultuur.
Hun strijd is voor het recht op een onaangetaste blanke cultuur en diens verworvenheden, voor de scheiding tussen rassen, en die positie staat onder druk in een wereld die steeds kleurrijker en voller wordt. Het is een krachtig blank verzet tegen integratie en de vermenging van rassen.
In vroeger tijden was de kkk verantwoordelijk voor gruwelijke misdrijven tegen Afrikaanse Amerikanen. In de klan geschiedenis vind je verkrachtingen van kinderen en volwassenen, verbrandingen, ophangingen, moorden, achter auto’s aanslepen, martelen, afsnijden van genitaliën en andere lichaamsdelen, slavernij en elke andere wreedheid, waar je liever niet aan wilt denken.
De lange echo van wreedheid
Van buitenaf oordelend is het een verschrikkelijke groep mensen. Laf, bekrompen, gewelddadig, zo ver van liefdevol. Tegelijkertijd waren hele gemeenschappen ook lid en leefden dit. Het was dus geen randverschijnsel.
Als een gemeenschap en al zijn instituten racistisch is, dan kom je overal mee weg en is het moeilijk veranderen.
Door bloed gescheiden
De kloof tussen Leden van de kkk en hun doelwit, de Afrikaans Amerikaanse gemeenschap, lijkt niet te overbruggen. Het is ondenkbaar dat leiders uit de klan vriendschap sluiten met een gekleurde medemens en een kleurling als zijn gelijke erkent.
Het is ook ondenkbaar dat ook maar één kleurling, met enig zelfrespect en besef van geschiedenis, ooit vriendschap kan sluiten met een lid van zo’n wrede haatdragende groep.
Zoveel generaties zijn al vervuld van dit wrede geweld en al het lijden dat het bracht. Hoe kom je daar voorbij? Hoe kan de echo van dergelijk geweld ooit kalmeren?
Een nog levende cultuur
Nog steeds zijn er optochten tegen kleurlingen en mensen die de historie van slavernij en blanke suprematie willen vieren en leven.
De standbeelden die zuidelijke helden, leider in de strijd voor het recht op slaven en het beschermen van een zuivere blanke cultuur, staan nog steeds in scholen en plaatsen. Deze cultuur is dus nog levend en weert nog steeds alle buitenstaanders.
De taal is verschoven naar verkapte woorden, maar de betekenis is voor insiders nog steeds duidelijk. Het is een dunne vernis op een verlangen naar een “gezuiverde” en vooral eigen wereld. In de laatste jaren is die roep alleen maar duidelijker geworden.
Ook deze wereld wordt aangesproken, bediend en beschermd door een flink deel van de Amerikaanse politici. Stemmen zijn nu eenmaal stemmen en dat is nu eenmaal het levensbloed (naast geld) van de politici.
Dikke vrienden met een klan leider
Daryl Davis, een Afrikaans Amerikaanse blues muzikant benadert de kkk actief en vroeg toen als jongeman een leider voor een interview voor een boek. Hij wilde begrijpen wat er aan “de andere kant van de rivier” was. Hoe kan het dat mensen zoveel haat hebben voor anderen die ze niet eens kennen?
Toen ik 10 jaar oud toen mijn ouders me uitlegden wat racisme is. Ik had geen idee waarover ze spraken. Het was onvoorstelbaar voor mij, dat iemand, die me nog nooit had gezien, nog nooit met me had gesproken en helemaal niets over me wist, me pijn wilde doen, alleen vanwege dit: de kleur van mijn huid. Dus ik geloofde mijn ouders niet.
Toen meer incidenten zich opstapelden ontdekte ik dat mijn ouders de waarheid hadden gesproken. Ik weet niet waarom mensen zich zo voelden, maar realiseerde me dat er mensen waren die dat deden.
Daryl Davis
Daryl kreeg zijn interview en in het begin was dat een ongemakkelijke ontmoeting met wat schrikmomenten, maar uiteindelijk werd hij een openlijk vriend in die gemeenschap en vriend van de leider van de KKK en mocht deelnemen aan hun evenementen.
Als meer dan 30 jaar is Davis een vriend van leden van de Ku Klux Klan en hij maakt daar nog steeds nieuwe vrienden.
In de onderstaande TED lezing vertelt hij zijn verhaal. Erg interessant.
Beste vijanden
De prachtige film “The best of enemies” (2009), vertelt het verhaal van de inmiddels overleden Afrikaans Amerikaanse burgerrechtenactivist Ann Atwater (1935–2016, gespeeld door Taraji P. Henson) en de lokale kkk leider Claiborne Paul Ellis (1927–2005, gespeeld door Sam Rockwell).
Ook deze film vertelt een indrukwekkend verhaal van felle tegenstanders die van positie veranderden. In dit verhaal is er afkeer van beide kanten. Het verhaal eindigt als C.P. Ellis zijn banden verbreekt met de kkk, nadat hij heeft ontdekt dat ook Afrikaans Amerikanen respect verdienen.
Ellis heeft nu respect voor alle mensen in de gemeenschap, maar heeft zich daarmee de wraak van zijn eerdere blanke gemeenschap op zijn hals gehaald. Hij en Ann Atwater zijn tot zijn dood in 2005 dikke vrienden gebleven.
De druk om te integreren
Het verhaal speelt in 1971 in een gemeenschap (Durham) die actief discrimineert en nog een actieve klu klux klan heeft. In dit tijd zijn de scholen nog gesepareerd en mogen donkere leerlingen dus niet naar de betere school.
We zien dat Ann Atwater flink moet strijden voor alle faciliteiten. Dingen als leefbare behuizing en materialen voor op school. Ann was ook erg actief in de gemeenschap en vaak in het nieuws met acties en de lokale politiek. Ze stond aan het sociale front voor haar gemeenschap en tegen het onrecht wat hen werd aangedaan.
Ann was een belangrijk persoon, maar niet een persoon met veel macht. Ze was luid en vasthoudend en mobiliseerde met succes haar achterban, om op te komen voor wat ze nodig hadden. Ze liet zich niet negeren, zoveel is duidelijk.
Een schoolbrand
Als de zwarte school deels afbrandt staat ze dus opnieuw voor de gemeenteraad om te eisen dat die met een werkbare oplossing komt. Die raad wil eerst de kinderen in het verbrande pand terugsturen, maar dat stuit op teveel verzet en ongewenste publiciteit.
Verplichte mediatie
Uiteindelijk komt er dus een mediatie, waarin een buitenstaander (die dat eerder heeft gedaan) ingeschakeld wordt om in elk geval de schijn van rechtvaardigheid op te houden. Niemand van de blanken wil op dat moment een keuze maken en dit is een mooie oplossing. Het spel is om de kkk in te zetten om de stem te forceren.
De mediator, Bill Riddick (zelf ook een kleurling), besluit om Ann Atwater en C.P. Ellis bij elkaar te brengen en wil hen beiden, als leider van hun gemeenschap, een belangrijke rol geven. Geen van hen wil dat op dat moment en elke stap zit dus vol met strijd en boosheid.
Naar voren geschoven
C.P. Ellis staat onder druk van zijn achterban en gemeenschap, wordt naar voren geschoven om het proces in hun voordeel te beïnvloeden, terwijl anderen op de achtergrond dwang en invloed gebruiken, en iedereen in de blanke gemeenschap druk op hem uitoefent.
Ann Atwater strijdt voor de achtergestelden in de gemeenschap en wil ook niet met C.P. Ellis samenwerken, aangezien die staat voor alles wat slecht en fout is. Wat Ann op dat moment nog niet beseft is dat ook C.P. Ellis het niet gemakkelijk heeft en deel is van een armere gemeenschap.
(wijzend naar C.P. Ellis) Dat is een eerlijke man daar, Ann. De enige eerlijke man die vandaag opstond. Hij haat me en hij vertelde me waarom. Maar toen opende hij zijn hart over zijn zonen en dat betekent dat hij mijn broeder is.
Howard Clement, burgerrechtenadvocaat en later lid van de gemeenteraad.
Ook maar een gewone man
C.P. verdient wat geld met een benzinepomp en heeft de last van zorgen voor een zoon die geboren is met syndroom van down. Onder het imago is hij ook maar een gewone man met eigenlijk nauwelijks macht. Voor Ann is C.P. meer een symbool, dan iemand die ze al kent.
Natuurlijk zal dat allemaal veranderen naarmate de mediatie vordert, maar de weg naar verandering, respect en vriendschap was niet gemakkelijk. Gaande het verhaal leren we ook over het positieve dat deelname aan een haatgemeenschap geeft.
Geen slechte mensen
Jammer voor ons kijkers zijn dit geen slechte mensen, maar eigenlijk heel gewone mensen met herkenbare angsten en problemen en een grote opofferingsgezindheid voor hun eigen groep.
Ook dit zijn ouders die willen zorgen voor hun kinderen en kinderen die goede zonen en dochters willen zijn. Veel van hen hebben het moeilijk en kampten met gebrekkig zelfvertrouwen als een gevolg daarvan.
Trots op je gemeenschap
Deze gemeenschap geeft ze trots op wie ze zijn en waar ze bij horen, geeft ze een doel, en een besef van blanke geschiedenis en verworvenheden van hun eigen cultuur. Mensen uit de lagere klasse krijgen niet altijd het respect dat ze verdienen.
Net als de Black Power beweging helpt deze groep de eigen achterban met zelfwaarde en zelfvertrouwen en geeft het een kans om bij te dragen aan hun eigen gemeenschap en deel uit te maken van iets dat belangrijk lijkt voor de eigen groep.
Bewegen uit liefde
Het is misschien een reactie op geestelijke pijn en angst, maar ook een beweging van liefde. Ze proberen slechts met kracht hun eigen cultuur te handhaven en zicht te verzetten tegen alles wat dat lijkt te bedreigen.
Voor deze blanke christelijke cultuur bestaat die dreiging vooral uit communisme, Joden, en de integratie met mensen uit andere etnische achtergronden. Maar eigenlijk gaat het vooral om een uitdrukking van liefde voor de eigen groep. De rest is slechts een gewelddadige uitwas van die liefde.
Ik heb niet de gewoonte om te solliciteren voor een baan die ik niet echt wil, maar je vraagt het en dus zal ik het vertellen.
Iedereen heeft het over wat negers willen, wat negers nodig hebben. Dit hele ding begon met de eisen van negers. Hoe zit het met blanke mensen? Wat willen wij?
En nu proberen de negers van deze plaats alles weg te nemen wat we nog overhebben. Ze willen niet dat we “Dixie” spelen op onze scholen. Dat is ons lied. Ze worden boos als we de zuidelijke vlag ophangen bij sportwedstrijden. Die vlag is onze trotse Zuidelijke geschiedenis.
Weet je. Geïntegreerde scholen hebben schoolbijeenkomsten voor alleen zwarten, hebben Martin Luther King dit en dat. Dat is niet mijn verleden. Je wilt over scholen praten?
Mijn zonen hebben het niet gemakkelijk op school. Hun leraren geven de helft van de tijd niet eens les en nu wil je ze samenvoegen met en stel negers? Zo wordt het alleen maar ergers voor ze.
Je vraagt waarom ik hier ben? Om mijn zonen te beschermen. Dus het is beter als zij (Ann Atwater) niet in mijn weg staat.
C.P. Ellis, Klu Klux Klan president in Durham – 1971
De gemeenschap leidt de leider
We zien hoe C.P. Ellis jongeren uitnodigt en hen een plek in de gemeenschap geeft, hoe hij respect toont voor degenen die offerden voor hun land en geneigd is het proces zijn gang te laten gaan en binnen de spelregels te blijven.
We zien hoe zijn eigen positie in de clan ondermijnd wordt en anderen doen wat hij niet bereid is te doen. Ook C.P. Ellis blijkt feitelijk niet vrij en zijn positie is kwetsbaar. Hij wordt slechts gebruikt door anderen om iets te bereiken. De middenstander die ergens bij wilde horen, is niet echt de leider van wat er gebeurt.
De haat is slechts een dun laagje over de diepe frustratie en machteloosheid van een lagere klasse, die wordt bespeeld door meer machtige rijken en politici, op zoek naar behoudt van wat ze hebben. De werkelijkheid blijkt minder rechtlijnig dan we graag zouden denken.
Betrokken bij elkaars leven
Ann zelf worstelt ook met haar eigen afkeer, woede en vooroordelen. Maar ze krijgt ook lucht van zijn zoon en besluit zijn zoon op de achtergrond te helpen. Het brengt C.P. in een moeilijke positie. Hij heeft de hulp hard nodig, maar het botst met zijn mannelijkheid en zijn oordelen over de waarde van haar ras.
Gaandeweg raken Ann en C.P. steeds meer betrokken in elkaars leven en beginnen elkaar te helpen. Vooral C.P. beweegt in een lastige positie en staat onder een toenemende druk. Zijn taak is om verandering tegen te gaan en hij blijft trouw aan zijn eigen groep, maar zijn groep steeds minder trouw aan hem.
Zal C.P. voor integratie kiezen?
De belangrijke keuze is of de scholen geïntegreerd zullen worden, dus daar hangt alles vanaf. Die stemming wordt nog spannend en aan het eind heeft C.P. de doorslaggevende stem. Als kkk leider mag hij niet voor stemmen, dat zou ondenkbaar zijn.
Toch is dat precies hoe hij stemt. Hij is verandert en kan niet meer volgens zijn oude overtuiging stemmen. Hij zegt dus de kkk op en stemt voor de integratie. Hij heeft ontdekt dat ras geen verschil uitmaakt en dat beide groepen goede mensen bevat.
Terugslag uit de eigen groep
Het volgende dat we zien is dat de benzinepomp van C.P. in brand is gestoken en dat hij geen klanten meer heeft. Hij heeft gekozen en zijn vroegere vrienden hebben hem uitgespuugd. Nu is hij een van de vijanden en doelwit van sabotage en dreigingen
Gelukkig voor hem zal Ann hem opnieuw helpen en is het nu de gekleurde gemeenschap die hem en zijn gezin financieel zal dragen. Hij had gekozen tegen zijn eigen belang in en voor de waarheid die hij herkende. Daarmee had hij het respect van zijn “vijanden” gewonnen.
Nog steeds had hij liefde voor zijn blanke gemeenschap, maar die gemeenschap had niet langer liefde voor hem. Zijn leven zou er vanaf dat moment heel anders uitzien.
Het beslissende moment
Ik wil jullie iets laten zien… Dit is mijn lidmaatschapskaart van de KKK.
Ik kreeg deze kaart 12 jaar geleden. Sindsdien zit het in mijn portemonnee. Ik huilde toen ze me deze kaart gaven. Ik ben opgegroeid in een huis waar me werd geleerd dat mannen niet huilen, maar toch huilde ik.
Ik huilde, omdat ik me voor het eerst in mijn leven niet alleen voelde. Natuurlijk, ik was getrouwd en had een gezin, dat is niet het soort alleen zijn waar ik het over heb.
Van een man wordt verwacht dat hij zorgt voor zijn gezin en ik had het er moeilijk mee. We waren aan het worstelen en hadden het moeilijk.
Dus daar was ik. Nu was ik een deel van iets, iets dat veel, veel groter was dan ikzelf. En toen maakten ze me president. Ik was buiten mezelf van blijdschap. C.P. Ellis, president ergens van. Wauw!Het is ook echt een broederschap. Ja, dat is het. In de Klan zorg je voor elkaar. Niemand blijft achter. Iedereen doet iets voor anderen. Sterker nog, het staat hier op deze kaart. De kaart zegt: “Non silba, sed anthar”, wat betekent: “Niet voor jezelf, maar voor anderen”. Dat is ons motto.
Maar, kijk, nu heb ik een probleem. Ik heb een probleem, omdat er veel van dat gedrag rondgaat in deze kamer. Mensen die iets voor anderen doen.
De afgelopen twee weken zaten vol met mensen die iets deden voor anderen. Het waren ook niet alleen blanke mensen. Er zijn ook veel zwarte mensen die voor anderen bezig zijn.
Maar ik ben de president van de Klan. Van mij wordt verwacht dat ik zwarte mensen haat. Ik leer anderen om zwarte mensen te haten. Ze zouden inferieur zijn aan ons.
Als ik dat niet meer geloof, dan heb ik niets te zoeken als president van de Klan.
Nou, ik geloof het niet.
Dus mijn probleem is dat ik deze kaart niet meer nodig heb.
Ik stem voor.
C.P. Ellis, Klu Klux Klan president in Durham – 1971
Persoonlijke moed
Het vroeg een daad van zelfopoffering, integriteit en persoonlijke moed om de keuze te maken die C.P. Ellis maakte. Dit soort veranderingen komt nooit zonder persoonlijke offers en effecten.
C.P moest opstaan voor wat hij wist dat juist was, terwijl zijn gemeenschap iets heel anders wilde. Dat is moed! Hij wist hoe gewelddadig zijn gemeenschap ook was en hoe ze waarschijnlijk zou reageren. Het zou hem en zijn gezin flink gaan kosten.
Zijn haat was voorbij, toen hij de speech gaf, maar dat gold niet voor anderen in zijn gemeenschap. Wat hij vertelde gaf aan hoe waardevol deze gemeenschap voor hem was en hoeveel de leden eruit kregen.
Natuurlijk is er een oneindige reeks van dit soort indrukwekkende verhalen. Denzel Washington heeft er in vele gespeeld en natuurlijk zijn er vele anderen met hem.
Het is goed om anderen te leren kennen
De les is steeds hetzelfde. Het is een goed iets om anderen binnen te laten en meer van hun wereld te leren kennen. De reis van haat en loyaliteit aan de eigen groep naar vriendschap zal je wat kosten, maar als we samen verder willen, dan is het de enige reis.
Het is de reis van haat tegen een denkbeeld naar medemenselijkheid en de mens tegenover je. Uiteindelijk is het een reis die je wilt maken, want die mens tegenover je heeft veel meer waarde vanuit een plek naast je. We hebben elkaar nodig.
Je kring vergroten kan uitdagend zijn
Er zijn veel voorbeelden en verhalen om naar uit te reiken, maar het blijft moeilijk om voorbij je oordelen te komen en die andere mens te ontdekken. Het kan beginnen met interesse om tijd met elkaar door te brengen en elkaar te leren kennen. Uiteindelijk is dat de enige weg.
Dezelfde God die jou maakte, maakte ook mij.
Ann Atwater
Integratie via de baarmoeder
Er zijn er die zeggen dat integratie via de baarmoeder loopt. In het groot is dat misschien ook waar. Religies weten dat ze hun groep volgers via de baarmoeder kunnen uitbreiden, maar ook integratie vindt op die manier automatisch plaats.
Het geeft jonge mensen uit meerdere culturen een taak om net als hun ouders die culturen te verenigen. Jongeren van verschillende culturen groeien samen op en als ze de kans krijgen gaan ze relaties aan en krijgen kinderen die in een nieuwe cultuur opgroeien.
Mogelijk is dat een voorspelbare weg, maar het vraagt ook vele generaties om te verspreiden.
Jij kan het versnellen
Het is sneller als je ook zelf wat doet en naar anderen buiten je kring toetrekt.
De bal ligt nu bij jou.
Geef een reactie