Tranen schieten in zijn ogen, terwijl hij terugdenkt aan de huisuitzetting van een gezin met kinderen. De pauzes in tussen zijn woorden verlengen “Dat gaat dus om 900 euro en dan moet ik professioneel blijven en mijn werk blijven doen. Dat zijn de momenten waarop het echt heel moeilijk is.” Ik geloof deze agent. Hij toont een warm hart en is merkbaar geraakt door de herinnering. Zijn woorden spreken betrokkenheid, pijn en onmacht, maar hij kan dit structurele probleem van huisuitzetting, armoede en schulden niet wegnemen. Mijn vraag is hier dus “Wie helpt Ferry Lockhorst?“.
Ferry Lockhorst, een Schiedamse wijkagent met een hart
Een “Politieverhaal in beeld”, de titel van een reeks verhalen (anekdotes) van politieagenten over hun ervaringen. Menselijk verhalen dus, en al gauw voel ik me betrokken bij deze mens die goed probeert te doen en vanuit zijn rol mee moet helpen in de meest pijnlijke levensgebeurtenissen van andere mensen.
Wat je dan ziet is dat euh… de kinderkamers worden opgeruimd… en dat gaat dus om 900 euro… en dat is het moment… dat ik op het punt sta… om mijn portemonnee te pakken en om 900 euro van mijn spaarrekening te halen…
en op hetzelfde moment besef je… dat kan niet, want ik heb zelf een gezin.. en mijn wasmachine gaat ook kapot… en dit is een structureel probleem en er zijn heel veel gezinnen die hebben dit probleem…, dus dat kan niet.
Dan moet ik professioneel blijven en mijn werk blijven doen. Dat zijn de momenten waarop het echt heel moeilijk is.
Huisuitzetting, armoede en schulden
Agent Ferry Lockhorst denkt in dit verhaal terug aan een huisuitzetting van een gezin met jonge kinderen. Het raakt hem als de kinderkamer wordt ingepakt en leeggeruimd, terwijl hij beseft dat het hele probleem hier maar 900 euro was die hij op zijn spaarrekening zou hebben staan. Hij wil helpen vanuit zijn geraaktheid, maar dit gezin is er een uit velen en het probleem is structureel. Gevangen in zijn rol en de onmacht van de situatie.
De mens in de wijkagent
Wijkagent Ferry is zelf ook gewoon mens en vader en blijkt echt begaan te zijn met het lot van de mensen in zijn wijk, misschien vooral de slachtoffers. Hij herinnert zich ook zijn eigen kinderen, toen ze nog klein en kwetsbaar waren, en bedenkt hoe pijnlijk het zou zijn geweest als zij toen deze ervaringen hadden gekregen. Tranen in zijn ogen, en ook ik voel het in me als ik hem zo zie en hoor, ik resoneer met hem mee.
Ontnomen menselijkheid
Hij kan het niet oplossen. Agent Ferry moet professioneel blijven en zijn taak vervullen, maar als mens huilt hij. Het lijkt of in de huisuitzetting zowel van hemzelf als van de slachtoffers iets aan menselijke waarde wordt afgenomen. Van hem door het keurslijf van zijn rol, als een instrument van een uiteindelijk hard systeem, en van de ouders als afvallers in een systeem waarin ze niet floreerden en waarin ze nu hun woonruimte kwijtraken. Hun pijn en schaamte als ouders en volwassene resoneert in Ferry door, en ook in mij.
We helpt Ferry?
Deze wijkagent, Ferry Lockhorst doet eer aan zijn beroep. Hij is een agent met een duidelijk hart voor de mensen onder zijn hoede, een agent met een hart voor de slachtoffers van onze welvaart. Hij kan hier niet helpen, het structurele probleem niet wegnemen. Mijn vraag blijft hier dus “Wie helpt Ferry Lockhorst?”.
Huisuitzetting, armoede en schulden: een structureel probleem
Agent Ferry heeft gelijk, huisuitzetting, armoede en schulden zijn een structureel probleem. Ook de schuldeisers en verhuurders hebben recht op bescherming van hun eigendom, zodat zij hun boterham met pindakaas kunnen blijven eten.
Welvarend systeem
Het systeem (de manier waarop wij ons hebben georganiseerd) dat onze welvaart genereert, en probeert veilig te stellen, kent ook uitvallers. Ferry heeft daarin de ondankbare taak om de economische bijl te beveiligen en steunen. Gelukkig is dit niet zijn enige taak.
Gewone mensen met schulden
Deze uitvallers zijn gewone mensen die misschien een flinke welvaartsval hebben meegemaakt, structureel een inkomensprobleem hebben, of gewoon minder goed in staat blijken om met hun geld om te gaan en daardoor in de problemen komen.
Hebzucht naar moderne verleidingen
Niet iedereen is in staat om de moderne verleidingen te weerstaan en zijn uitgaven te managen, en naarmate je inkomen daalt kan dat toenemend moeilijk zijn. We willen graag meedoen, maar het lukt niet altijd goed genoeg en dan is soms een kleine tegenvaller al genoeg om financieel echt klem lopen.
Financiële onvaardigheid
Omgaan met geld moet je ook leren, en er zijn factoren die je niet perse in de hand hebt zelfs als je aandeel was dat je eerder in je leven misschien te optimistisch of zelfs opportunistisch was.
Geplande hebzucht onder armen
Armen leven graag in rijkdom, dat is de ruggengraat van ons economisch systeem. Hen ontbreekt slechts vaardigheid en omstandigheden en ze worden geacht daaraan te werken. Hoe armer je bent hoe aantrekkelijker rijkdom lijkt. Armen worden dus gretig naar al dat moois en hebben veel over om het te krijgen. We verleiden onze armen en dommen dus graag naar meer armoede, in de vorm van schulden en voortijdige consumptie.
Financiële lekkage stoppen
Natuurlijk beschermen we het bezit en de welvaart van de schuldeisers (zoals hun verhuurder of de bank) vervolgens door zijn financiële lekkage door wanbetaling te helpen stoppen. Andersom zijn het degenen die het bezit van anderen huren (geld of eigendom) die een financiële lekkage bij zichzelf veroorzaken in de vorm van huur of afbetaling en rente.
Schulden terugbetalen
Bezitters hebben er belang bij dat deze huurders zo lang mogelijk in staat blijven om dit te betalen, maar daarna stopt hun betrokkenheid. Dat is helemaal begrijpelijk als je zelf degene bent wiens bezit door een ander gebruikt en gehuurd wordt.
Bijna allemaal staan we in het rood
We leven al lang niet meer in een cultuur waarin we pas uitgeven als we bezitten, dus schulden zijn meestal een structureel gegeven, zelfs bij de rijken zelf. Ook hun bezit is merendeels van iemand anders. Bij armen gaat het slechts om kleinere bedragen.
Ook Nederland staat dik in de schuld
Op nationaal niveau noemen we onze schuld bijvoorbeeld begrotingstekort. Dat klinkt minder schuldig, maar verhult een kwetsbare levensstijl. Ook ons land staat al zolang als ik leef dik in de schuld, en als het economisch tegenvalt dan merk je meteen dat het een probleem is.
Vooral de middenklasse betaalt economische teruggang
Het zijn dan doorgaans de armen en vooral de middenklasse die de prijs van de teruggang het meest voelen. Hun financiële bandbreedte is te klein om het door financiering op te lossen en ze zijn gewend te gehoorzamen aan rijken en leiders. Individueel is hun invloed zeer beperkt en pas nadat er genoeg eenheid en actiebereidheid is, zal hun stem voldoende invloedrijk worden. Dat moment wordt echter zelden bereikt en is snel te temperen.
Schuld als compensatie voor verloren inkomen
Veelal zien we schuld maken als een tijdelijke manier om verlies van inkomsten te compenseren. Zeker voor een minder rijke een risicovolle strategie, maar velen kiezen ervoor uit opportunisme en omdat ze nog gewend zijn aan het idee van sociale bescherming en sociale vangnetten. Schuld is echter nooit een structureel oplossing omdat ze je huidige inkomen alleen maar verder doet lekken en een voorschot neemt op een toekomst die misschien nooit komt.
Menselijk drama van huisuitzetting, armoede en schulden
Menselijk drama alom, natuurlijk, en het is dan maar de vraag hoe deze gevallen mensen weer overeind gaan komen. We hebben er belang bij dat ze overeind komen en weer gaan bijdragen. Hopelijk hebben ze meer vermogende vrienden of familie, want anders kan het zwaar worden en lang duren. Meestal was hun probleem niet slechts die ene schuld, maar een structurele disbalans tussen inkomsten en uitgaven.
Volwassen betekent zelfstandig en vaardig
Volwassenen worden geacht hun eigen broek op te houden en zelfstandig en onafhankelijk te zijn, zelf hun zaken goed te regelen. Zijn deze mensen niet tot hun volle wasdom gekomen? Is de manier waarop we ons georganiseerd hebben, de regels die we hanteren, te streng? Is het wel redelijk om mensen te veroordelen op vaardigheden waarin we ze onvoldoende opgeleid hebben, zelfs als ze beter hadden kunnen weten?
Waar vinden we de oplossing?
We kunnen het probleem zoeken in ontbrekende (financiële- of levens-) vaardigheden en in omstandigheden, en dan nog blijft de vraag “Hoe diep laten we onze medemensen vallen?”. Misschien hebben we daarom niet een maar twee antwoorden nodig, een antwoord op hoe het ontstaat (en we de oorzaken kunnen wegnemen) en een antwoord op hoe we reageren als iemand uit het net valt.
Moeilijk voor allemaal
Feit is dat het moeilijk is als het je overkomt. Feit is ook dat het moeilijk is als jij degene bent wiens taak het is om de regels te handhaven. En heel waarschijnlijk zit geen leider, helemaal in ons op verkiezingen gebaseerde politieke systeem, erop te wachten om dit soort impopulaire maatregelen te nemen. Ook voor leiders is het dus moeilijk, al staan zij wat verder af van de mensen die er zelf direct mee te maken hebben.
Ze moeten hun zaakjes maar beter regelen
Van een afstand is het misschien iets gemakkelijker, dan zeg je misschien “Die persoon moet zijn zaakjes maar beter regelen en zijn schulden betalen, net als iedereen”, en misschien geloof je dat omdat het voor jezelf te pijnlijk is om je voor deze menselijke pijn en je onvermogen open te stellen. En natuurlijk weet je dat het best hard klinkt als je zoiets zegt. Het is een leerschool, maar geen zachte les.
De prijs van een relatief succesvol bestaan
Zo verdrinkt de één in mededogen en medelijden, en sluit de ander zich wat af en vindt houvast in de rationaliteit van een “systeem” (wat je daaronder ook mag verstaan). Een echte oplossing, buiten hulpinstanties en sociale netwerken hebben we nog niet. Het is de prijs van een manier van leven die relatief succesvol (en welvarend) voor ons was.
Creatiever worden in oplossingen
Hoe het verder gaat mogen we samen bedenken. Wat mij betreft hoort daarbij de zorg voor elkaar en voor de zwakkeren en uitvallers bij. En als we denken dat het niet kan, is het tijd om creatiever te worden in hoe we het wel kunnen.
Een hard hart is ook niet fijn leven
Uiteindelijk is het een kwestie van willen en onszelf organiseren, maar dan moeten we bereid zijn om zelf verantwoordelijkheid te dragen en anderen te helpen, zelf vuile handen te krijgen.
Anders kijken we naar profiteurs, luilakken en lapzwansen die ons zuur verdiende geld verspillen (aan vrije tijd en zaken die we zelf eigenlijk wel gemakkelijk zouden willen krijgen) en verhard ons hart zich. Dat maakt je eigen leven niet gemakkelijker of heerlijker, dat garandeer ik je. Maar je mag het voor jezelf bepalen.
Stop de oorlog!
Graag zou ik ook hier willen dat de oorlog stopt, dat de armen een manier in zichzelf vinden om rijken lief te hebben en rijken een manier vinden om de armen in hun hart te sluiten en steunen. Het is beter als je dat direct doet en niet via instanties en organisaties.
Heelrijk/heerlijk helpen
Misschien ontdek je dan dat je het heerlijk vindt om anderen te leren kennen en helpen, en dat je wat kunt leren van en over die ander.
Zingeving en misschien nog wat geluk
En mocht je dan zelf nog eens vallen of gewoon oud worden, dan weet je in elk geval dat er anderen zijn die je willen helpen en dat je niet eenzaam hoeft te zijn. Je zult dan een meer voorspoedig en zingevend leven creëren voor jezelf, en wie weet… ook nog wat geluk.
Politieverhaal van wijkagent Ferry Lockhorst (Schiedam)
Laat je raken door het verhaal van deze agent.
Laat van je horen, schrijf een reactie
Ik ben heel benieuwd naar je reactie op dit artikel, hieronder is ruimte voor jouw woorden…
Het wordt alleen maar erger in dit land. Ook in Rotterdam houdt dit onderwerp thema de gemoederen bezig. Op de Coolsingel en in het Basis-Beraad, vergadering op vergadering, maar als de conclusie snel getrokken wordt: “Inkomen daalt & Uitgaven stijgen”, met daarnaast een stijging aantal ontslagen en dalende werkgelegenheid door vele faillisementen, dan springen de tranen in mijn ogen, want een eenvoudig lijkende oplossing in de vorm van een Sociale Coöperatie is dan toch even een Brug te ver.
Ja Robert, je hebt het niet gemakkelijk.
Ik voel me betrokken bij het lijden van degenen die onder dit probleem gebukt gaan, maar heb ook geen structurele oplossing buiten dat we als burgers onderling wat meer zorg en aandacht aan elkaar kunnen aanbieden, misschien hier en daar een hand uitreiken naar iemand die dat nodig heeft om weer overeind te komen en wat warmte en zingeving te ervaren.
De beste waarborg tegen het vervallen in armoede is als wijzelf bereid zijn soberheid in ons leven te kiezen en als we zorgen dat het met ons land als geheel goed gaat. Misschien kunnen we dan zorgen dat er wat meer ontspanning in onze leefwijze mogelijk is en dat gestrestheid en ambitie minder nodig zijn om in je levensonderhoud te voorzien.
Hoe zou het bijvoorbeeld zijn als boeren zouden besluiten om bijvoorbeeld holistisch management toe te passen en permaculturen, wat een hogere toegevoegde waarde heeft dan de huidige landbouwpraktijk en waardoor we ook gelijk meer handen op het veld nodig zou hebben.
Zouden boeren de motor kunnen zijn van gezamenlijke woongemeenschappen, en lokale economieën kunnen organiseren met mensen die deze meer natuurlijke leefwijze zouden willen? Nu lijken dat soort initiatieven vooral te komen van mensen die we als alternatief beschouwen, maar wat als dit de mainstream wordt?
Hoe zouden we kunnen leven als we eens niet denken aan grote corporaties met veel electronica en weinig natuurlijke producten, maar onze keuzen en ideeën meer baseren op regionale oplossingen en zorg voor mensen? Hoe zou ons leven eruit zien als een gezonde leefwijze het eerste criterium zou zijn? Dit soort veranderingen zal niet vanuit concerns plaatsvinden of vanuit landelijke politiek, maar moeten we zelf startten vanuit individuele keuzen en initiatieven, wellicht gesteund met wat geld dat we zelf organiseren. En er is geld zat voor goede ideeën als ze herkend worden en levensvatbaar zijn.
Wij zijn zelf het probleem en kunnen daarom alleen zelf de oplossing worden. Waarom niet beginnen met een witte prins (of als je vrouw bent een witte prinses) te worden? Elkaar vinden, samenwerken, iets nieuws doen wat vanaf het begin is bedacht als iets dat goed moet zijn voor mensen en voor natuur? De beperking ligt slechts in wat wijzelf ons kunnen voorstellen en hoe wij willen dat onze wereld eruit ziet.
Armoede is geen probleem van geld, maar een probleem in ons denken en van (de bereidheid tot) menselijke samenwerking.
Angst is wat ons weerhoud om te doen wat we weten dat nodig is. Kunnen we drugs uit ons lichaam houden, gezonde natuurlijke producten consumeren, onze tijd besteden op een zachte en verbonden manier, delen wat we hebben met mensen om wie we geven? Zonder angst kunnen we veel, en met angst wordt alles moeilijk.
We leven in een context waarin eigenlijk niemand meer goed kan overleven zonder de hulp van velen die hem bedienen van wat hij nodig heeft. We hebben die samenwerking echter georganiseerd op een manier de ons toestaat te denken dat we onafhankelijk kunnen zijn, ons toestaat, zelfs uitnodigt, om te vergeten van hoeveel mensen dat wat we hebben echt afhankelijk is geweest.
Door die manier van denken lijkt het aantrekkelijk om alleen te zijn en egoïstische keuzen te maken, en het idee ervan is dat de optelsom van egoïstische keuzen goed is voor het geheel. Helaas werkt dat niet zo als we te beperkt denken. Deze denkwijze maakt dat onze bereidheid om uit te reiken en te helpen ontmoedigd wordt. Let wel… niet door de overheid, of door grote bedrijven, maar door onze eigen denk- en leefwijze.
Durf je het anders te doen, en jezelf betrouwbaar te maken voor andere mensen? Durf je te vertrouwen dat zij er ook voor jou zullen zijn? Als je dat vertrouwn hebt en de mensen om je heen hebt dan kan je nooit echt arm meer zijn. De grootschaligheid doet ons echter dit soort verbanden vergeten en we trekken ons terug in onze moderne grotwoningen en verschuilen ons in elektronische media en een schijnwereld die we gemakkelijker vinden dan de omgang met echte mensen.
Het probleem is dat we uit angst voor armoede geen van allen een eerste stap durven nemen en dus op elkaar blijven wachten tot iemand buiten ons de dynamiek verandert. En daarmee blijft alles zoals het is, en blijven we wonen we in onze moderne grotwoningen die voorzien zijn van alle comfort en electronica maar voorzien van weinig leven.
Mensen onder elkaar vinden het gemakkelijker om te strijden dan lief te hebben. Laten we een stap maken om lief te hebben en dat om te zetten in werkelijke bevordering van leven.
Ja. ik weet wel hoe we (onszelf en) Ferry Lockhorst kunnen helpen. Ik signaleerde het probleem en ik vond de oplossing. Veertig jaar geleden. En dan loop je tegen het volgende probleem aan: Je hebt de oplossing. Wetenschappelijk onderzocht en al-dat. Maar desondanks. Het volgende probleem blijkt te zijn: hoe krijg je het aan de mensen uitgelegd?
Met vriendelijke groet,
en men vindt mij ook op Facebook en ev. nog met eigen website.
Overigens heb ik hieronder moeite om “een valid e-mail adres” in te voeren.
Hallo Guus,
Bedankt voor je reactie. Als je een oplossing hebt wil ik die graag van je horen, jammer dat je daarover niets zegt in je reactie. Als het hout snijdt wil ik ook best helpen om het aandacht te geven. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend kan zijn als je een oplossing denkt te hebben en daarvoor nog geen draagvlak of gehoor weet te vinden. 40 jaar is een lange tijd, en mogelijk zijn er ook een aantal valide redenen waarom het niet verder opgepakt is.
Het uitleggen van een oplossing is meestal het vinden van de juiste taal en beelden en daar zijn genoeg mensen vaardig in die kunnen helpen. Copywriters doen niets anders. De basis is dan wel dat de oplossing ook echt een oplossing beidt voor alle belangen en dat je aan tafel zit met de juiste doelgroep. Als dat niet zo is kan je overtuigen tot je groen ziet, en zal het geen zin hebben, wetenschappelijk onderbouwd of niet.
Als je meer wilt delen, hoor ik het graag. Je mag me ook een link sturen van en pagina. Wie weet inspireert het me tot een nieuw artikel.
Groetjes,
Hans
ps. De validatie verwacht een emailadres in het juiste formaat. Als hij een valide emailadres weigert hoor ik het graag. Gelukkig is het je gelukt.
Dag Hans, dank voor je reactie. Mijn website is http://www.guus.org. Ik ben daar niet héél erg actief (meer op Facebook), maar je kunt een indruk krijgen.
De oplossing (die zo moeilijk te communiceren blijkt) heet, heel simpel: het Maharishi-effect. Dat is het verschijnsel dat zich voordoet als “de wortel uit 1 procent van een populatie” het Transcendente Meditatie Sidhi-programma groepsgewijs beoefent.
“De wortel uit 1” betekent voor Nederland met 17 miljoen inwoners ruim 400 mensen. We hebben dat aantal een tijdje gehad in Nederland, dat was in 2006, en toen ging de NL economie van achteraan in de EU naar “loopt op rolletjes”- Volgens een voorpagina van de Telegraaf.
Een economie die op rolletjes loopt geeft een afname van armoede en (dus) uitzettingen, maar er is natuurlijk meer. Want waar komt die verbetering van economie vandaan? Die gaat gepaard met meer verbondenheid tussen mensen onderling, en tussen de mens en zijn omgeving – milieu.
Ditzelfde Maharishi-effect kan toegepast worden op het Midden Oosten, op… you name it. Ik kan gerust een kwartier doorvertellen over de meest uiteenlopende resultaten en noem nu alleen maar even het feit dat de President van Mozambique in begin jaren ’90 het TM-programma ging toepassen, en dat leidde tot een einde aan de burgeroorlog èn … ? Tot regen. Het in jaren uitgedroogde land ging weer vrucht dragen. Einde armoe, einde schaarste, einde oorlog – En de opkomst van Nelson Mandela.
Voor meer info kun je om te beginnen heel simpel naar de website van de TM-beweging gaan. Van daaruit kun je alle kanten op. Ga bijv. ook es kijken bij DLF: de David Lynch Foundation. Òf … als je een beetje in de buurt woont … ik ‘doe’ Het Vegetarisch Restaurant in Het TM-Sidhadorp in Lelystad.
Het Sidhadorp is gebouwd met het doel om de 400 TM-Sidha’s bij elkaar te brengen en dagelijks samen hun programma te laten doen. Begin jaren ’90 hadden we er dagelijks meer dan 100. Toen daalde in Lelystad de criminaliteit met zo’n 30 %. Om maar es een ander voorbeeld te geven.
Ga ik hier voor vandaag even een punt zetten.
Guus
Hallo Guus,
Ik zal nog eens naar de validatie van het emailadres en de website kijken. Sowieso moeten de boodschappen ook Nederlandstalig worden, dus ook dat neem ik mee.
Een websiteadres moet op dit moment volledig worden ingevuld, dus inclusief http:// of https:// aan het begin, en ik weet nog niet door welk deel van mijn website die controle wordt uitgevoerd. Ik snap dat een bezoeker soms liever zonder die toevoeging wil invoeren, dus ga uitvinden of en hoe ik het kan veranderen. Ik ben blij dat het je in elk geval is gelukt, en ik heb het website-adres zelf maar even voor je ingevoerd en links gemaakt van de door je genoemde websites. Voor nu laat ik het hier even bij.
Wat betreft je oplossing en andere opmerkingen, die heb ik hierbij gedeeld en daar kan elke bezoeker zijn gedachten verder over vormen. Natuurlijk, als de economie goed draait en iedereen daarvan een stuk meeprofiteert is er minder armoede en dus ook minder probleem. Ik denk dat iedereen het daarmee eens kan zijn. Het is ook een beetje een cirkelredenatie (als er rijkdom en welvaart alom is, dan is er geen armoede) . Ik kan me bijna niet voorstellen dat ook maar een enigszins ontwikkeld mens niet een vergelijkbare overtuiging heeft. Als het goed gaat, dan gaat het goed, nietwaar?
Je zegt vervolgens dat volgens jou en anderen TM daarvoor kan zorgen, en dat 400 samenwerkende TR-beoefenaars voldoende is om het tij te keren. Dat zou natuurlijk mooi zijn en lijkt heel bereikbaar. Dus waarom kan een dergelijk bescheiden doel in jouw ogen niet bereikt worden?
Ofschoon ikzelf een voorstander ben van meditatie en er ook veel goed in zie, kan ik me voorstellen dat velen niet zoveel hebben met meditatie als oplossing voor dit soort landelijke of wereldwijde problemen. Merendeels wordt het gezien als een weg naar meer individuele vrede en dieper inzicht, en zal er hooguit een geloof zijn dat het een olievlek kan hebben.
De meeste religies mediteren ook, al noemen ze het misschien bidden, en velen beoefenen vormen van meditatie in de vorm van dans, yoga, Thai chi, Gigong, Reiki, Mindfulness, Satsangs (Advaita) of zoiets als de actieve meditaties uit de hoek van Osho. Regelmatig wordt er ook opgeroepen voor gezamenlijke meditaties rondom liefde en wereldvrede.
Je claims en verbanden zullen zelfs in die groepen niet door iedereen gedeeld worden en vragen daarom misschien allereerst geloof. Degenen die geloven in energie en het werken vanuit energie zullen wellicht al wat weer meer open staan voor je redenatie, maar ook zij hebben over het algemeen hun eigen manieren en dialecten die niet perse uit Transcendentale Meditatie bestaan.
Ook voor mij is je claim ten aanzien van het oorzakelijk verband tussen meditatie en fenomenen in de wereld wat groot en nauwelijks bewijsbaar. Niet dat ik niet geloof dat er een grotere beweging is die door ons heen werkt, maar TM lijkt te claimen dat wij dat kunnen sturen en dat maakt ons wel weer erg machtig en het centrum van de wereld. Vlijen wij onszelf met dat soort gedachten, of is het waar? Jij lijkt het laatste te stellen.
In dit geval is het struikelpunt wel gemakkelijk aan te wijzen. Ik denk dus niet dat je daarmee kunt stellen dat mensen je oplossing niet begrijpen (wat opgelost kan worden door het uit te leggen) maar eerder dat het niet binnen hun geloofsmodel past, binnen hun overtuigingen van wat mogelijk is en hoe oorzaak en gevolg samenhangen.
De meeste mensen zoeken daarom naar meer directe oorzaak-gevolg-verbanden of misschien juister geformuleerd een doelgerichte actie die zich binnen hun overtuigingen en geloof past. voor jou is dat TR, en anderen zullen daar eigen gedachten over hebben. De oplossing meditatie is al heel oud, en ook het geloof in de meer “magische” werking ervan is al heel oud.
Er zullen ongetwijfeld velen zijn die het zover van hun bed beschouwen dat ze je voor gek verklaren. Maar daarbuiten is er nog iets. Als je zegt dat slechts 400 beoefenaars voldoende zijn om Nederland erboven te helpen, en al die positieve werking te veroorzaken, dan denk ik aan de vele Nederlanders die al een vorm van meditatie beoefenen, zoals ik hierboven al stelde en die bezig zijn met vrede cultiveren en liefdevolle verbindingen.
Er zijn dus veel meer dan 400 mensen al continue bezig in een vorm van lichtwerk en meditatie voor het goed van allen, en nog veel meer zoeken manieren om ditzelfde te doen op wat voor andere manier ook en zijn aan het leren. Dus hoe kan het dan dat die massa van 400 Nederlanders dan toch niet bereikt wordt? Is het dat de vorm van meditatie zo ontzettend nauw neemt dat alleen TM de goede vorm is? Is alleen de intentie van degenen die het TM noemen goed genoeg om dit wonder te veroorzaken? Het lijkt een beetje dat ook hier weer gestreden wordt over het gelijk van de eigen parochie, en daarmee veel meer eer naar zichzelf trekt dan redelijkerwijs zal zijn aan te tonen.
Echter, of ik geloof hecht aan je oplossing of niet is niet eens zo van belang wanneer slechts 400 Nederlanders nodig zijn. In een wereld van massacommunicatie zijn er gemakkelijk 400 mensen te vinden die gezamenlijk wat dan ook willen doen voor het goed van de wereld, die lopen er ruimschoots rond. Dat is slechts een kwestie van het juiste netwerk vinden en met een voor hen aantrekkelijk verhaal komen.
En anders is er misschien één persoon te vinden die beschikt over genoeg geld of middelen om het voor 400 anderen de moeite waard te maken om te doen.
Of je kan mensen opzoeken op plekken waar verschrikkelijk lijden en ze opleiden in deze vorm terwijl ze ondertussen zichzelf transformeren naar liefdevolle dienaren.
Heb je het artikel dat ik schreef over Grip (Guiding Rage Into Power) en de mannen van Jacques Verduin, die inmiddels met honderden vrijwilligers en andere organisaties een daadwerkelijke transformatie doet plaatsvinden in de penitentiaire wereld in America (gecentreerd rondom de gevangenis van San Quentin).
Ik buig diep voor zijn werk, en heb veel respect voor zijn mannen die stuk voor stuk zijn opgestaan uit diep lijden en daderschap om ware Boddhisatva’s te worden. Hier wordt concreet lijden opgelost en worden daders en slachtoffers verzoend en geholpen om te helen, hier is een beweging die vanuit mindfulness hele gemeenschappen helpt helen. Wat het me toont is dat 400 mensen een klein doel is als het goede doet, en dat met een vasthoudende consequente praktische aanpak je zelfs de meest gewelddadige gemeenschappen kunt helpen om dienstbaar en vredelievend te worden. Lees ook dat artikel eens als je wilt. Mij inspireert het.
Ik dank je voor het delen en hoop dat lezers ook nog eens op je website en facebook-pagina gaan kijken zodat ze desgewenst kunnen helpen. Ik woon zelf een eindje van Lelystad vandaan, dus even buurten is nog niet aan de orde. Maar wie weet. Laten we voor nu vrienden op enige fysieke afstand zijn, nabij in hart en intentie, en op onze eigen wijze werken aan vrede en medemenselijkheid, dat is alvast een goed voorbeeld. Dankjewel voor je bijdrage.
Groetjes,
Hans
Dag Hans, dank voor je antwoord, en zoals je ziet was ik het nog niet vergeten. In jouw antwoord zie je een cirkel-redenering ( “rijkdom alom → geen armoede “) maar ik zei daar wat bij: “Want waar komt die verbetering van economie vandaan? ”
En dan kom ik met het Maharishi-effect via de TM-techniek. Nu zal ik er hier niet uitgebreid op ingaan (daar zijn m’n website en andere adressen voor ) maar een eerste samenvattend reactie op jouw antwoord kan zijn: “als jij er [nu] niet meer van gelooft dan dat je tot hier deed, waarom denk je dan dat anderen dat wel zouden doen?”
Daarom haal ik nu maar één aspect naar voren. Je spreekt over andere meditatie- (en/of mindfulness) praktijken. Logisch. Maar ik maak een vergelijking:
Wie kan zwemmen weet wat ‘duiken’ is. Meditatie zou je kunnen omschrijven als duiken in jezelf. Of in stilte, in elk geval: duiken.
Nou: iemand die het water induikt komt 2 of 3 meter diep. Als je een flinke jongen bent dan duik je misschien nog es naar een meter of zes. Parelvissers gaan nog wat dieper. En ‘t is allemaal duiken. Maar … terwijl alle meditatie-vormen waar jij aan denkt ruw-weg geplaatst kunnen worden in de vergelijking tot nu toe, daar gaat het met de Transcendente Meditatie techniek over duiken, naar 4000 meter diep – en dieper.
En dáár zit ‘m het verschil in. Daarom kun je met een paarhonderd man wèl de Nederlandse samenleving opkrikken als je de TM-techniek (met sidhi-technieken incl. yogisch vliegen) inzet, terwijl dat níet werkt als je het met andere technieken probeert.
That’s all.
Als je het nader onderzoekt kom je een partij bewijsvoering tegen waar je de oren van zouden kunnen gaan klapperen. Nu vat ik het even samen naar de website http://www.gusp.org
Met dank voor je aandacht,
hartelijke groet,
guus
Dankjewel weer Guus,
Als ik een keer zin en tijd heb zal ik er nog wat verder naar kijken. Het staat nu hier ook voor anderen om eens hun nieuwsgierigheid te volgen.
Er zijn vele spirituele gebruiken die wonderen claimen, zelfs mensen die zweven en op water lopen, dus dat vind ik verder niet vreemd. Voor mezelf hou ik het even bij de directe ervaring en ik laat het graag aan anderen om hun eigen voorkeuren en pad te kiezen.
Mooi dat je hier wat meer hebt vertelt over wat jij denkt dat nodig is. Je vergelijkt de meditatie met diepzeeduiken, wat me ook doet denken aan Roy Martina die over diepziel duiken spreekt, en je lijkt er vooral mee te willen duiden dat jouw meditatievorm (TM) beter is dan alle andere vormen en dat dieper beter is. En omgekeerd zeg je daarmee dan dat die vele anderen gewoon nog niet diep genoeg mediteren en dat de werking van hun energiewerk gewoon niet krachtig genoeg is. Zo is ook de kracht van overtuiging. 🙂
Ik kan en wil de mogelijkheid van een superieure vorm van meditatie volstrekt niet uitsluiten en ga ervan uit dat veel mogelijk is. Als TM de effecten die je schetst bewijsbaar kan bereiken dan zal het zeker niet moeilijk hoeven zijn om honderden mensen bij elkaar te brengen. Kijk naar een gemiddelde televisiepredikant dan weet je hoeveel mensen voor geloof bij elkaar kunnen komen en er nog grif voor willen betalen ook. Als dat niet genoeg is kan je misschien een Marco Borsato vragen om een oproep te doen, want die weet vele duizenden bij elkaar te krijgen. Televisie is ook een sterk medium en het internet wordt almaar sterker.
Uiteindelijk moet een bewijs voor elke claim bestaan uit onbetwistbaar verband tussen de beoefening en een zintuigelijk waarneembaar verschijnsel. Helaas blijkt dat laatste vaak eerder een kwestie van geloof, wat ofwel kan wijzen naar een zeer sceptisch publiek (wat moeilijk vol te houden is als je veel van de gangbare onzin hoort die zoal klakkeloos wordt doorgegeven) of dat de bewijsomstandigheden teveel ruimte laten voor een veelheid aan alternatieve verklaringen.
Het blijft mij verbazen, als ik ook terugdenk aan collega’s van me die al 25 jaar geleden met TM bezig waren, en als ik jouw verhaal hoor over slechts een paar honderd beoefenaars die grote wereldverschijnselen kunnen veranderen door slechts te mediteren (hoe diep ook), dat het niet lukt om zo’n klein percentage van de Nederlandse bevolking die vorm van meditatie te leren en laten beoefenen. Er gebeuren grotere wonderen dan dat op dagelijkse basis.
Persoonlijk hoop ik dat je meer dan die honderden bij elkaar zult krijgen en als mensen dit lezen hoop ik dat ze het gaan doen. Het kan alleen bijdragen aan hun vrede en daarmee aan een betere wereld. Maar misschien moeten ze niet alleen beoefenen maar ook iets geloven en dat is misschien wat moeilijker te bereiken. Wat je vraagt is echter zo’n klein deel van de Nationale bevolking dat ik me niet kan voorstellen dat het onmogelijk is. Blijf dus vooral proberen, en misschien dat het plaatsen van je link hier ook anderen op je spoor brengt.
En ondertussen blijf ik gewoon schrijven over wat waar is voor mij, en het aanbieden van hulp via familieopstellingen en trainingen, en weet dat ook dat goed doet.
Bij mezelf denk ik doorgaans, dat als een boodschap niet aangenomen wordt, er nog iets is dat ik over het hoofd zie, een voordeel dat ik mis of een behoefte die ik nog niet heb onderkend. We denken snel dat onze boodschap de allerbeste en enige juiste is, maar als ik naar anderen kijk, dan kan ik me vaak ook inzien wat het voordeel van hun oplossing is en wat het nadeel voor hen is van de mijne.
Diversiteit is een mooi iets. Misschien is het zelfs nodig om onze overlevingskansen zo groot mogelijk te maken. Natuur doet het zelf ook zo, creëert alle mogelijke vormen en wacht af welke overblijven. Aangezien natuur al vele miljoenen oud is, zal ze het wel weten.
Ik wens je alle goeds, en dank je hartelijk voor het hier delen van een aspect van jezelf.
Groetjes,
Hans
Hans , ik wil allereerst m’n bewondering uitspreken voor de snelheid waarmee je kunt reageren – met toch een behoorlijk lang verhaal, dat toch coherent is, logisch, weergevend dat je het mijne inderdaad tot je genomen had.
Daarnaast is jouw reactie, gewogen, genuanceerd.
Laat ik besluiten met: “als de tijd inmiddels zo is dat mensen váák zo reageren, dan zie ik m’n verhaal nog wel es gehoord worden.”
Dank, hartelijke groet,
guus
Dank je @guus-schilder, voor je compliment en dank. Graag gedaan. Ik hoop dat het helpt om aandacht voor je verhaal te krijgen. Dat gun ik je graag.
Groetjes, Hans