“Ben je niet bang dat ik je afwijs, als je mij vraagt of we het opnieuw willen proberen?”, vraagt ze terwijl ze hem onderzoekend aankijkt alert op tekenen van vluchtgedrag. “Nee ik ben niet meer bang”, antwoordt hij serieus terwijl zijn gezicht begint te stralen. Hij blijft kalm overeind, aanwezig in zijn lichaam, en hoeft er niets voor te doen. Dat is een stevige basis. Dat is kracht. Het is waar hij nu is, maar niet waar hij is begonnen…
Zonder dat we het door hebben, en tot onze eigen spijt, laten we veel van onszelf zien aan de ander in relaties. Ja, er is flinke verwarring, want velen van ons denken dat wie we tonen niet onszelf is… maar dat is het natuurlijk wel, want wie zou het anders moeten zijn die al dat gedrag vertoont, en voelt wat we voelen? Wie je werkelijk bent is op dit moment wie, en hoe, je op dit moment bent. Wie, wat of hoe je kan zijn is een heel andere vraag, daarvan ligt het antwoord in de toekomst.
Als je dit artikel waardevol vindt, en het raakt of inspireert je, wil je me dan helpen om het te verspreiden, door het te delen met andere mannen en vrouwen? Dit kan door middel van de social media knoppen onderin. Maar ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat.
En ja, ik weet het, er zijn velen die ons wel naar de mond willen praten en vertellen dat we werkelijk perfect zijn en dat perfecte Goddelijke wezen, enzo, maar laten we wel zijn… is dat niet meer wie we eigenlijk zouden willen zijn, of wie we willen dat anderen in ons zien, dan wie we nu op dit moment al zijn? Is dat niet slechts een andere manier om te miskennen wat er nog meer is naast die perfectie en ons vast te houden aan een vooralsnog te ideaal zelfbeeld?
Is het wie je nu al bent, en wie je altijd was, of is het wie je eigenlijk wilt worden terwijl je merkt dat je het beeld van hoe je wilt zijn nog niet weet waar te maken? Is hoe je nu bent waaraan je vasthoudt, of hou je vast omdat wie, waar en hoe je nu bent je eigenlijk niet zo bevalt? Is het misschien slechts dat je andere gevoelens en andere uitkomsten wilt?
En zit in het plaatje van de perfecte Goddelijkheid “die je werkelijk bent” ook niet een steeds terugkerende teleurstelling ingebouwd, of een gevecht, omdat je merkt dat je “terugvalt”? Wat moeten anderen denken terwijl we al worstelend de mantra blijven herhalen dat we eigenlijk mooier en perfecter zijn dan we nu zijn? Zien zij de discrepantie niet? Wat moeten we zelf denken en voelen over wat we doen, hoe we onszelf in de steek laten door ons in onze huidige vorm zo te ontkennen?
Het lijkt op een kuiken die in zichzelf voortdurend herhaalt “eigenlijk ben ik een mooie zwaan… eigenlijk ben ik een mooie zwaan”, of een pygmee die houvast vindt in de mantra “eigenlijk ben ik een reus, eigenlijk ben ik ontzettend lang en groot, en trouwens ik ben ook erg wijs en mooi…”.
Misschien gaat hij de trance in en gaat zichzelf uiteindelijk geloven en zich wat beter voelen, maar wat zijn de nadelen van dat geloof als je eigenlijk een pygmee bent? Wat betekent het voor je vermogen om echt en intiem te zijn met anderen, voor de nabijheid? Als de oplossing inhoudt dat je dissocieert, wat geef je daarbij nog meer op? Hoe echt is dat?
Ergens moet er iets blijven knagen en je terugtrekken onder zoveel ontkenning van wat er nu ook is. Wat moeten die ontkende delen in je? Systemisch werk zegt dat wat je uitsluit, geen ander keuze heeft dan terug te komen, en dat anderen om je heen geen keuze hebben dan uitgerekend dat te gaan vertegenwoordigen.
Het is ook niet door gebrek aan communicatie dat we het lastig vinden in relaties, maar juist omdat het onmogelijk blijkt om onszelf weg te houden voor de ander, de delen die ons niet bevalt of die een ongunstige of ongewenste uitkomt opleveren, uit zicht te houden, zodat de ander niet merkt dat we eigenlijk imperfect zijn of onzeker zijn over onszelf. Tot onze eigen spijt krijgt de ander te zien wie we zijn, en laat zichzelf ook op eenzelfde manier kennen en voelen.
Liever dan onszelf te laten kennen (wat eigenlijk is wat intimiteit betekent) tonen we een ideaalplaatje, of een versie van onszelf waarvan we hopen dat het beter voor ons uitwerkt omdat het voldoet aan wat de ander lijkt te verlangen. We investeren heel veel in pogingen om daar te komen.
Kunnen we geloofwaardig genoeg zijn in dat gewenste plaatje, onszelf wijsmaken dat we dat eigenlijk zijn, dat Goddelijke wezen, of komen we steeds opnieuw nog tegen wie we werkelijk zijn in dit moment, en wat werkelijk de grenzen zijn van onze vermogens en vaardigheden zoals we nu zijn? Komt de mens steeds opnieuw naar buiten en laat zich kennen voorbij de grenzen van wat we eigenlijk zouden willen?
Waarschijnlijk zijn we niet in staat ons voldoende te verbergen, en misschien balen we daar verschrikkelijk van. En vanaf het moment dat we aanvaarden wat ons startpunt van vaardigheid is, en gaan leren waar we in worden uitgenodigd, is er een kans dat het beter wordt. Dan moeten we wel gaan kiezen voor wat we nodig hebben, en leren om te vragen en verantwoordelijk te zijn voor onze behoeften, emoties, en innerlijke staten. Dan moeten we het ideaalplaatje opgeven waarin we onszelf vertellen dat ware liefde, of zielenmaatjes zijn, betekent dat die ander ons in alles zal vervullen.
De grootste leugen die we onszelf vertellen is het verhaal over wie we werkelijk zijn, dat we werkelijk perfecter zijn dan we zijn, en dat wie we werkelijk zijn niet is wie we nu lijken te zijn en tonen. Helaas voor ons, hoort ook de worsteling en ons onvermogen bij wie we werkelijk zijn, ook alles wat we niet willen zijn hoort erbij, en doordat we wegduwen blijft het aan de bel trekken.
Vanaf het moment we dat aanvaarden en zelf aan de slag gaan om dat te leren wat we nog missen, zelf verantwoordelijk worden, en naar onszelf bekennen dat we niet alles kunnen wat we eigenlijk zouden willen kunnen, dan kan het best snel gaan. Leren begint met een besef van onvermogen (bewust onbekwaam zijn). En leren kan leuk zijn en snel gaan. Maar ja, als je niet eens echt kan worden over waar je nu staat, dan weet je zelfs niet eens wat je nog zou moeten en willen leren.
Wie we zijn is niet wie we altijd hoeven te blijven, zelfs onze behoeften en verlangens zijn aan verandering onderhevig. Het zijn slechts momentopnamen. En met een beetje hulp kan je snel heel ver komen.
Een vorige cliënt van me zei het volgende:
“Het is wonderlijk, bijna niet te geloven, hoeveel de sessies met jou voor me gedaan hebben. Hoe het allemaal werkt, hoef ik niet te weten, er is iets gebeurd dat me bevrijd heeft van heel veel angst en negativiteit, en me geopend heeft voor positiviteit, vertrouwen, kracht en kalmte. Ik denk wel eens terug aan hoe ik me voelde, een goede maand geleden (zo kort nog maar…). Niet om mezelf te kwellen, of om erin te blijven hangen, maar gewoon, ja, uit een soort nieuwsgierigheid. Ik kan het gevoel bijna niet meer terughalen. Ik heb er herinneringen aan, maar ik kan het niet meer oproepen. Het lijkt wel of angst besmettelijk is, als een ziekte, want wat ben ik bang geweest, dat weet ik nog wel. Maar je kunt dus ook genezen. Dat wist ik niet.”
Ook bij zijn dochter is iets veranderd door wat hijzelf geleerd heeft. De opstellingen hebben ook haar blijkbaar bevrijd van een last die ze voor hem droeg. Zijn relatie waarvan hij aan het scheiden was (meer dan 10 jaar getrouwd) maakt weer een beweging naar elkaar toe, maar nu vanuit een andere kracht, meer volwassen (opstellingen gaan ook over opgroeien naar innerlijke volwassenheid), meer verantwoordelijk.
Het was geen doel van de hulp om dat te bereiken, de scheiding kan en mag nog steeds doorgaan, en van een voortzetting zal ook geen sprake zijn, hooguit van een nieuw begin. Maar hij heeft nu de innerlijke ruimte en basis om beide mogelijkheden toe te stemmen. Hij heeft ook geleerd vragen te stellen en zijn eigen motieven te onderzoeken. En hij heft nu een steviger basis in zichzelf. En ook zijn partner zit nu op een andere plek, een heel andere dynamiek. Prachtig als dat mag gebeuren. Het geweld is gestopt.
En het begon allemaal toen hij besloot dat hijzelf moest veranderen, toen hij een vraag stelde en hulp aanvaarde, wetend dat hij bij mij niet zou kunnen verbergen en dat het moeilijke stappen voor hem waren. Na de eerste ontmoeting was er boosheid en sprak hij over strengheid en later gaf hij aan hoe moeilijk het voor hem was om het aan te gaan. Na de tweede ontmoeting sprak hij over dat hij inzag dat wat hij kreeg eigenlijk grote vriendschap was, en na de derde was hij weer op eigen benen en hoor ik alleen maar mooie ontwikkelingen als ik van hem hoor. Hij heeft een vriend gevonden, en komt ook met vriendschap. En hij staat nu op zichzelf, heeft werkelijk keuzevrijheid gecreëerd.
Het is niet klaar, want leven gaat door en toont steeds weer nieuwe grenzen, maar hij staat er nu volstrekt anders in. Een mooie uitkomst. Een betere uitkomst dan het herhalen van de innerlijke mantra “Eigenlijk ben ik een mooie zwaan.” Nu komt zijn kracht en stevigheid, zijn focus op wat hij wil van binnen uit, en is hij in staat om moeiteloos die beweging te volgen.
“Ik heb Hans gevraagd of het een goed idee is als ik je vraag om weer te proberen.”, zegt hij. “En heb je al antwoord gehad?”, vraagt ze? “Nee”, antwoord hij. “Ben je niet bang dat ik je afwijs, als je mij vraagt of we het opnieuw willen proberen?”, vraagt ze terwijl ze hem nog even onderzoeken aankijkt, zoekend naar tekenen van de haar zo bekende tekenen van onzekerheid en angst. “Nee ik ben niet meer bang”, antwoord hij en lacht.
Hij blijft rustig staan, stevig aanwezig in zijn lichaam, en met een open hart. Er is niets te doen, het gebeurt vanzelf. De spanning is eruit en beiden lachen om hoe het nu gaat, hij stelt de vraag nog even niet, maar ze weet dat hij het wel zou kunnen en aanwezig zou blijven in haar antwoord. Dat is een stevige basis. Dat is kracht. Dat is mannelijkheid met een open hart en stevige benen. En hij heeft gelijk… ik ben ook een vriend.
Als je dit artikel hebt gewaardeerd dan is het fijn als je nog even de “Vind ik leuk”-knop hieronder gebruikt, en het deelt op Facebook. Hiermee steun je mijn giften en laat me weten dat je het waardeert. Ik stel het ook erg op prijs als je een korte reactie schrijft. Bij voorbaat dank.
✔ Reageer ✔ Deel ✔ Vind het leuk
Geef een reactie