Het begon met een simpele opdracht: “Schrijf de namen van al je klasgenoten op een papier en laat naast elke naam wat ruimte”, dat vroeg een wiskundelerares die dag aan haar klas. Toen iedereen daarmee klaar was, vroeg ze de om achter elke iets naam op te schrijven wat het beste was dat je over die persoon zou kunnen vertellen. Ze benadrukte om dat echt achter elke naam te doen. De opdracht duurde het hele lesuur en aan het einde van de les moesten de leerlingen hun papier inleveren. Zo begint een mooi verhaal.
Doe het zelf ook
Het is een mooie oefening, en ik raad je aan om het ook te doen voor bijvoorbeeld je collega’s, familie of teamgenoten, of voor welke groep mensen je maar kan bedenken. Doe het als groep, en volg de lerares in wat ze verder deed.
Een lijst voor elke leerling
In het weekeinde nam de lerares voor iedere leerling een nieuw blad en schreef vervolgens al deze positieve en opbouwende opmerkingen erop. De volgende maandag gaf ze aan alle leerlingen hun lijst, en het duurde niet lang of ze waren allemaal aan het te lezen en lachen. “Is dat echt zo?”, kon je horen fluisteren, “Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!” en “Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden”. Overal hoorde je zacht dit soort commentaren, en de meeste leerlingen reageerden zowel blij als verbaasd.
Later werd er eigenlijk niet meer over de lijsten gesproken, en ook de lerares wist niet of de leerlingen onderling, of met hun ouders, hierover gesproken hadden. Maar dat was ook niet het belangrijkste, want de oefening had zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en ook onderling ging het goed.
Een begrafenis, jaren later
Jaren later overleed een van de leerlingen (hij heette Mark) in een oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis. De kerk was overvol met vele vrienden en familie, allemaal mensen die van de leerling gehouden hadden. Een voor een gingen ze bij zijn graf voorbij en bewezen hem de laatste eer. Ook de lerares ging lang zijn graf, ze was de laatste, en bad voor hem.
Toen zij daarmee klaar was kwam een collega soldaat van Mark naar haar toe. “Bent u Mark’s wiskunde lerares?”, vroeg hij. De lerares knikte bedroefd en zei zachtjes “ja”. “Mark heeft vaak over u gesproken”, zei de collega en liep daarna weg.
Verrassing, karma
Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Mark’s vroegere klasgenoten waren bij elkaar gaan zitten. Mark’s ouders waren blij de lerares te zien. “We willen u iets laten zien”, zei Mark’s vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. “Dit vonden we in Mark’s spullen, en we dachten dat u het zou herkennen”. Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veel gebruikt, bij elkaar geplakt blad.
Het was duidelijk zichtbaar dat het vaak open- en weer dichtgevouwen was, en zonder verder te kijken wist de lerares meteen dat dit het blad was waarop ze alle goede, opbeurende en positieve dingen had geschreven die zijn medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij voor hem had verzameld. “Wij zijn zo dankbaar, dat u dit voor Mark gedaan heeft”, zei Mark’s moeder. “Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd”.
Inmiddels hadden ook de andere voormalige leerlingen zich rond de lerares verzameld. Charlie lachte een beetje en bekende “Ik heb mijn lijst ook nog. Hij ligt in de bovenste lade van mijn bureau”. Heleen, de vrouw van Joost, zei “Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken”. “Ik heb mijn lijst ook nog”, zei Marylin, “Ik heb hem in mijn dagboek geplakt”. Vicky, een van de andere leerlingen, deed haar handtas open en haalde haar agenda eruit. Ze toonde haar lijst aan de anderen . Helemaal bijeen geplakt en duidelijk veel gebruikt. “Ik neem hem overal mee naar toe” zei Vicky, en voegde er aan toe “Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en onder handbereik”.
Ontroering
De lerares was totaal ontroerd, zozeer dat ze begon te huilen en moest gaan zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien. Het was een mooi en ontroerend moment. Ze had nooit geweten dat het zo gekoesterd zou worden door haar leerlingen.
Doe het zelf, vertel de waarde die je ontvangt
In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn, vertellen hoe speciaal, bijzonder en belangrijk ze voor ons zijn. Zeg het ze voordat het niet meer kan, zodat ze het nu al weten.
Je kunt dat op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door dit bericht op te sturen of met hen te delen, of nog beter om een persoonlijke tekst te schrijven met wat hun zo bijzonder en waardevol maakt voor jou. Laat ze weten op welke wijze ze precies waarde toevoegen aan jou en je leven. Op die manier benut je een geweldige mogelijkheid om iets moois en goeds te doen voor deze mensen, die zo kostbaar en dierbaar zijn in je leven.
Als je deze brief ontvangt dan is het om precies die reden, dan is het omdat de afzender om je geeft en aan je gedacht heeft. En als je er maar een krijgt, dan betekent het al dat er dus tenminste één persoon is voor wie je belangrijk bent en iets betekent.
Doe het gewoon, desnoods via deze brief
Wanneer je te druk bent, of het te druk hebt, om een paar seconden op te offeren om iemand dit bericht, of een andere versie van je waardering, te sturen, dan heb je voor hopelijk voor de eerste keer een kans laten liggen om dierbare vriend of geliefde te bemoedigen. Vertel die ander niet alleen dat hij of zij belangrijk voor je is, maar vooral ook hoe hij waarde toevoegt aan je geluk of je bestaan. Wat doet die ander precies dat zo belangrijk en waardevol is voor jou.
Besef dat wat je oogst is wat je zaait, en de invloed die jijzelf hebt in het leven van een ander komt altijd ook terug in je eigen leven. Deze dag zou een bijzonder mooie dag kunnen zijn, ten minste even bijzonder als dat jij dat bent.
Voel je uitgenodigd om deze bemoedigende brief aan iemand door te sturen, en schrijf meteen even een persoonlijke reactie hieronder… dan geef je ook wat terug en door.
Een hele fijne dag zo, vind je niet? Je bent het waard!
Vivivane
Ter voorbereiding van een interview bladerde ik doorheen oudere logjes op vivapo’ blog. Zo ontdekte ik “De lijst van de wiskundelerares, een inspirerend verhaal” en de oproep om er ook iets mee te doen. Ik zocht reeds naar een manier om een oud-collega een hart onder de riem te steken. Deze uitnodiging viel mij niet toevallig toe. Van harte dank Hans!