Bekijk deze video een, en voel hoe het in je resoneert. Het is een presentatie van de Amerikaanse Worstelaar Marc Mero voor jongeren. Een krachtige en inspirerende getuigenis over de liefde van zijn moeder, en wat hij nu weet over leven. Een goed gepresenteerd, en ontroerend verhaal, over moeder en zijn reacties, en over spijt en liefde.
Ik leerde wat belangrijk was. Hoe kostbaar het cadeau van leven werkelijk is, en hoe snel het weer kan verdwijnen.
Eigenlijk zou je misschien even tijd moeten nemen voor jezelf, voordat je verder leest. Want als het bij jou resoneert, zoals bij mij (en velen die ik ken), dan is stil bij jezelf zijn, en je tranen laten lopen, een mooi einde van dit verhaal. En misschien voel je geïnspireerd om iets te doen of iets te zeggen tegen je ouders of iemand die je lief hebt.
Ook mijn tranen hebben meermaals gestroomd bij het zien van deze film, en in de zaal zie je ook de jongeren huilen. Powerfull stuf! Ik ben Marc dankbaar voor zijn lessen, en wat hij deelt, en de spiegel die herinnert aan alles wat het aanhaakt. Mijn verlangen naar liefde en verbinding, misschien bovenal. Er is nog zoveel onveiligheid in me, nog zoveel te doen, en tegelijkertijd zo weinig te doen.
Marc eindigt zijn verhaal met de zinnen: “Love is just a word, until sombody comes along and gives it meaning. You! are the meaning.” Mooi. Ja, het is zo. Ik ben de betekenis van liefde, in wat ik ontvangen heb, en wat ik doe en doorgeef. Jij bent de betekenis van liefde, beide een uitdrukking van de liefde van onze ouders, en van de liefde die we oproepen en doorgeven.
Liefde is slechts een woord, tot er iemand voorbij komt die het betekenis geeft. JIJ bent de betekenis!
Een herkenbaar verhaal van Marc, als jongeren hebben we vaak pijn ervaren en konden we onze ouders misschien niet meer ontvangen, duwden ze weg. Het haakt aan bij de pijn van afscheiding en het verdriet van gemis. Leeft je moeder nog? In elk geval leeft ze nu op dit moment nog in jou, want jij bent je moeder, je vader, en nog een beetje meer.
Familie is belangrijk, zelfs al kunnen we ze niet luchten of zien. Die verbinding die nooit verbroken kan worden, hoe we ook proberen, en die geen bevestiging vraagt ofschoon we misschien dat wel graag willen en doen. Als opstellers zien we steeds hoe diep liefde gaat en hoe gemakkelijk we de verbinding in liefde over het hoofd zien.
Liefde is niet alleen blijdschap, maar ook pijn en opoffering, heel vaak is het pijn en opoffering, zoals voor de moeder van Marc, maar ook voor Marc. Lessen zijn niet altijd gemakkelijk.
Eindelijk begrijp het, mam. Ik hou van je.
Marc heeft het ontdekt: Leven gaat over de verbindingen die je maakt. Hij verbindt hier met de jongeren in de zaal en zij verbinden zich meteen terug. Zijn persoonlijke getuigenis over de relatie met zijn moeder, over hoe moeilijk hij het vond om met haar te verbinden, over hoe hij haar wegduwde en negeerde, en zijn herkenning later dat zijn moeder de enige was die altijd in hem geloofde.
Hoe mooi is dat cadeau als je dat herkend. Wie wil er niet iemand die altijd klaarstaat en altijd blijft geloven, en toch vrij laat om jezelf te zijn? Marc vertelt over zijn persoonlijke reis, zijn falen en zijn ontwaken, en praat nu liefdevol en dankbaar over haar. Zijn verdriet komt aan. Het resoneert, zo duidelijk authentiek bij hem, en op een terrein dat we allemaal herkennen: Thuiskomen bij je ouders, de bron van je bestaan.
Je verbinden met je bron, betekent thuiskomen bij je ouders. Dat kan soms moeilijk zijn, maar je bent incompleet zolang je hun gift niet volledig ontvangen hebt. Niet voor niets noemen we God “vader” en de natuur “moeder”.
Het is moeilijk om je eigen weg te bepalen en je identiteit te ontdekken onder de invloed van anderen, en soms ontdek je de grootste waarde pas echt als het verdwenen is. Marc heeft het ontdekt toen zijn moeder overleed, en geeft het nu door. Het is een uitdrukking van de liefde voor zijn moeder en een ode aan de liefde van zijn moeder. Via hem leeft ze voort, hij heeft het volle cadeau aanvaart inclusief alles. Zijn verleden en zijn worsteling hebben zin(geving) gekregen.
De waarde in je leven bestaat uit de verbindingen die je hebt gemaakt.
Hijzelf vond zijn moeder pas echt nadat ze overleed, hij ontdekte haar pas toen hij met een definitief afscheid geconfronteerd werd. Ze was altijd aanwezig, dus kon hij altijd nog terug, en nu was ze er opeens niet meer. Onmiddellijk opende zijn pijn en werd zacht, ze was zo mooi. Hij vond zijn moeder voor het eerst, en heeft zijn verhaal verteld.
Het is een redelijk alledaags verhaal over opgroeien en losmaken om vervolgens weer terug thuis te komen. Alledaags en ook bijzonder, omdat de boodschap zo in ons allen leeft, zo herkenbaar is. We verlangen allemaal naar veilig thuis komen, naar verbinding, naar zingeving, naar liefde. Daarom huilt een hele zaal na het horen van deze boodschap. We voelen ons zo onveilig, en twijfelen aan of we echt geliefd zijn, voelen ons vaak nog afgescheiden en alleen, ook al zijn we onder onze gelijken.
Toon me je vrienden, en ik zal je je toekomst tonen. Hoe ik dat weet? Ik ging om met Losers en werd de grootste loser van allemaal. Ik gaf alles op waarvan ik als klein jongetje droomde, door wie ik koos om me mee te omringen.
Jongeren moeten zich (in een zoektocht naar hun eigenheid en grenzen) enigszins losmaken van hun ouders, dat is het normale proces van opgroeien. Losmaken van ouderlijke druk om hun eigen weg met eigen fouten te vinden, hun vrijheid. Het kan niet anders want ouders voelen zich verantwoordelijk en willen graag dat je van hun fouten leert en er zelf geen maakt.
Ouders willen je beschermen van het leven, zodat het je goed gaat. Dat is logisch, en soms hebben ze ook zelf nog zulke tekorten en problemen dat ze teveel vragen, of teveel beschermen. Ze zijn misschien niet perfect, en misschien doen ze pijn, of houden teveel vast, maar dat hoort bij het totale cadeau. En jongeren moeten tegelijkertijd hun vrijheid ontdekken, en de liefde.
Ik bleef tot diep in de nacht weg, ging uit en werd dronken en gebruikte drugs. Als ik thuiskwam was het licht steevast nog aan. Mijn moeder ging niet naar bed, voor ze wist dat ik nog leefde. Ik wilde niet met haar praten. Laat me met rust! Ze was de enige die in me geloofde.
Soms vinden we dan pas na heel lang onze ouders weer terug, en kunnen dan de verbinding leggen die we eerder niet konden. Marc legde de verbinding, reikt uit naar jou voor de verbinding, zoals ik dat soms ook doe in mijn stukken en werk, en jij kan je verbinden als je zover bent. Ik hoop voor je dat je hem snel legt, zowel met je moeder als je vader. Het is zo belangrijk, dat je hun gift kan ontvangen, ondanks de pijn en boosheid die er vaak ook aan hangt.
Ik maak me geen zorgen meer over morgen of gisteren. Ik leef niet meer in tijd, ik leef in momenten.
Niet elk verhaal is zo’n sprookje als dat van hem, ouders maken ook fouten en hebben problemen en onvermogens. En ook de familiehistorie kan nog oude lasten doorgeven. Soms gaan ouders zelfs zo gebukt onder de lasten van hun leven, dat er weinig ruimte is om kinderen te geven waar ze zo naar verlangen. En soms zijn kinderen zo boos of hebben zo’n trauma opgelopen dat ze zich niet meer laten benaderen. Kinderen kunnen zich zelfs actief isoleren, omdat ze niet meer anders kunnen, bevroren uitreiking, bevroren pijn, bevroren gemis, bevroren boosheid, levende dood. Levens verlopen soms zo en dan is het extra moeilijk.
Het doet er niet toe wat er in je broekzak zit. Wat in je hart is, dat is wat echt belangrijk is.
Laten we blijven proberen en vertrouwen zoals ook zijn moeder het deed. Zo te horen liet ze hem zichzelf zijn, maar bleef ook verzorgen en naar hem uitreiken om een relatie met hem te hebben. Hij moet zijn schuld dragen, zoals we allen wel een schuld te dragen hebben, en het heeft hem een bewuster en liefdevoller mens gemaakt. Alle tegenslagen en fouten in zijn leven hebben nu zin gekregen, ook al heeft het pijn gedaan. Nee, misschien juist OMDAT het heeft pijn gedaan. Pijn is zinvol, is een teken dat iets heling zoekt in je. Omarm het maar.
Marc je moeder is overleden. Ik rende uit mijn kamer, zo de straat op. Ik schreeuwde: Mam, het spijt me zo!
Nu heeft hij haar gevonden, heeft haar liefde teruggevonden, heeft haar in zijn hart gesloten. Precies op tijd, want hij leefde nog en mag verder leven. Zij is niet vertrokken, want ze leeft nog in hem met al haar giften aan hem. Een mooi en vooral eerlijk verhaal, dat me raakt. Hij eert zijn moeder nu, en daarmee heeft hij zichzelf geheeld. Mooi. Heel mooi. De tranen mogen stromen, en de pijn zit diep, dieper dan we misschien willen gaan, maar in die pijn zijn we echt en worden zacht.
Op de begrafenis was ik zo nerveus om naar haar kist te lopen. Ik bleef lang achterin staan, en dacht alleen maar steeds “mam, wordt wakker alsjeblieft en sta op”. Uiteindelijk had ik de moed om naar haar toe te lopen. Ze was zo mooi! Helemaal gekleed in een witte jurk. Ze leek wel een engel!
Een mooi moment wanneer je beseft hoezeer je ouders van je hielden, hoe groot hun gift aan jou is geweest. Dat is thuiskomen. Hij heeft mooie herinneringen aan een moeder die er altijd voor hem was. Dankjewel, lieve man voor je verhaal, ik voel het en hoor je. Ik heb me in het verhaal met jou verbonden en ook mijn ouders ontmoet. Dankjewel moeder en vader, hoe moeilijk jullie reis ook was, hoe moeilijk mijn reis ook is geweest, hoeveel verdriet en pijn er ook is geweest en nog is. Het heeft allemaal waarde, en ik ben een goed mens geworden. De verbinding is het moeilijkste en het mooiste, daarin komt alles samen.
Ik zei “Mam, jij bent mijn heldin. Alles wat ik ben, alles wat ik wordt, is door jou. Jij gaf me zoveel. En hoe heb ik je terugbetaald?”.
Ik wil je graag uitnodigen om hieronder je eigen verhaal of boodschap aan je ouders te schrijven, als deze video je geraakt heeft en verzacht. Schrijf de boodschap aan je ouders, zodat je hart zich mag helen als er nog pijn zit. 
Lieve ouders, Ik heb zoveel en zo lang gemist, en heb zoveel nodig gehad wat ik niet kon vinden noch ontvangen. Ik ben jullie dankbaar voor alle pogingen die jullie hebben gedaan en voor alle verzorging en aandacht die ik kreeg, en het spijt me dat ik als jongetje al niet meer in staat was om mezelf naar u te openen en jullie de warme liefde terug te geven waarnaar vooral u, moeder, zo verlangde.
Ik weet dat u het daarmee moeilijk hebt gehad, zoals ook ik het moeilijk heb gehad. Vader, U heeft altijd hard gewerkt voor onze welvaart en veiligheid, dat weet ik, en u heeft altijd geprobeerd ons uw manier van leven over te dragen zodat het ook ons goed zou mogen gaan.
Ik kon veel niet ontvangen, en heb u daarmee gefrustreerd en boos gemaakt, en ik weet nu dat ook u veel niet hebt kunnen uiten zoals u misschien had gewild. Ik was nog te klein en het was teveel en te groot voor me, te dwingend, te intens, daar kon ik niet in overeind blijven staan.
En toch heb ik ook veel wel ontvangen, veel ontdekt in mezelf, veel van wat u wilde dat ik leerde maar dat ik ook niet meer echt kon uiten. Ik ben erg alleen geweest, zoals ook jullie dat waren, en heb veel op een moeilijke manier moeten leren.
Ik mis uw kracht, ofschoon ik er zoveel last van heb gehad. De pijn heeft me veel lessen en antwoorden gebracht, ook al hebben sommige lessen me veel gekost, zoals ik me voorstel u en mamma ook. Veel lessen kon ik pas laat leren, door schade en schande, en wellicht heeft u dat pijn gedaan.
Het was niet mijn intentie, ik wist niet hoe ik anders moest overleven in een wereld die ik als onveilig heb ervaren, en waarin ik zo moeilijk een plek kon vinden. Ik noemde mezelf een oorlogskind, maar dat is ook wat jullie zijn, dus we zijn in pijn verbonden. Het weeskind in me, is ook van u lieve mamma. Het heeft een lange adem, dat geweld, lieve pappa en mamma, het doet zo’n pijn.
Vader, moeder, mijn pad heeft waarde gehad, inclusief de zoektocht naar hoe het ook anders kon. Veel van wat ik leef is nog steeds jullie waarden, ze zijn een deel van me. En ik probeer nog steeds een beter antwoord te vinden op het geweld dat ik in en om me heen ervaar, vader, het is niet gemakkelijk voor me, maar dat was het voor u ongetwijfeld ook niet.
Ik respecteer wie u bent, en hoop dat u zo groot zult blijven als u bent. Vader, we hebben nooit honger hoeven hebben en hadden altijd een dak boven ons hoofd en moeder u heeft gedaan wat u kon om het gezellig en vreedzaam te laten zijn. Wat ik wilde en niet kreeg, daar zal ik zelf verder aan werken, want ik heb genoeg gekregen om dat op te kunnen lossen.
Vader, moeder, ik vond het niet gemakkelijk een relatie met u op te bouwen ofschoon u altijd in me aanwezig bent geweest. Maar ik begrijp ook dat dit allemaal nodig was om me de waarde van echte verbindingen en van lijden te leren. Dat is ook iets dat ik alleen zelf kon leren door mijn ervaringen.
Lieve ouders, ik eer u in mijn leven en door wie ik ben geworden. Het was een zware reis en nog is het soms zwaar, maar ik zou me geen andere reis meer kunnen voorstellen. Ik hoop dat ik kom waar ik heen wil, en dat de aanrakingen en ontmoetingen in mijn leven positief en waardevol zullen zijn.
Net als u zoek ik zingeving in mijn leven, meer dan geld of andere waarde. En net als u zoek ik die in de verbinding, waarin alles klopt, en in het geven aan anderen. Ik heb mijn grenzen leren kennen, en veel niet begrepen en moeten ontdekken, en heb nog veel over om te leren als er nog tijd is, maar mijn leergierigheid, eigenwijsheid en hart met pleisters zal zijn weg vinden, daar ben ik van overtuigd.
Dankuwel lieve ouders, ik geef nu wat terug en ga verder met wat ik ontving. Ik zal dat behouden en verder doorgeven, en het zal zijn weg vinden.
Uw zoon, Hans
Mocht je meer willen van Marc Mero, dan kan je naar zijn website (thinkpoz.org) gaan, waar hij onder andere een DVD van zijn inspiratie aanbiedt. Natuurlijk kan je de inspiratie ook dichter bij huis vinden, als je wilt
Misschien ben jij het wel, die uiteindelijk hulp nodig heeft om de race te eindigen!
✔Schrijf ✔Deel ✔Vind ik leuk
Geef een reactie