In vrede leven. Alsjeblieft, kunnen we stoppen met vechten?

Om ons heen woekert de oorlog en ook in onszelf is er nog vaak strijd. We hebben zoveel vijanden, zoveel wreedheid, zo uitzichtloos, zo zinloos, zoveel vechten dat gedijt. Kunnen we stoppen met de oorlog? Stoppen met het gevecht? Stoppen met de wreedheid, gewoon stoppen met vechten, is dat zo slecht?

Kunnen we liefhebben, werkelijk liefhebben. Vrede vinden hier en nu. Kan de oorlog uit het kind verdwijnen, het kind dat in ons dat treurt. Het kind dat zoveel nodig had, het zelden vond. Kunnen we het omarmen, al dat leven, of zijn we te gewond?

Kunnen we omarmen al die delen in ons, die we veroordeeld hebben? Daden en gedachten, gevoelens en nog meer. Kunnen we onze oorsprong eren, zij die voor ons kwamen en ons brachten naar hier. Kunnen we mild zijn naar de drukte, naar de wanhoop en de strijd. Kunnen we houden van de stilte, van de beweging van de nijd.

Mijn hart bloedt en huilt. Het is hier niet veilig, zo ver gekomen en zo weinig tijd. Alsjeblieft kan het beter, kan het veiliger, stoppen die eeuwige strijd?

Zullen we voor iedereen een veilig thuis mogelijk maken? Kunnen we samenwerken met elkaar? Kunnen we al onze broers en zussen verwelkomen en steunen? Kunnen we lief zijn voor elkaar?

Het is zo’n pijnlijke gewoonte, zo hardnekkig en pijnlijk. Gewoon stoppen, dan maar? Gewoon stoppen is dat mogelijk, gewoon stoppen zonder strijd? Gewoon stoppen met destructie, je weet toch allang waar dat toe leidt. Je weet al dat je anders wilt leven, anders wilt zijn. Dat hoef je niet meer te leren. Zoek gewoon de vrede in deze tijd.

Zoek de vrede in jezelf, waar is die heen gegaan? Breng het dan naar anderen, het is zo’n mooie baan. Van vrede houden zoals van strijd. Is er een mooier leven, is er nog tijd? Dan zal ik maar beginnen, voordoen met beleid.

Het moet toch beter kunnen. Er is plek voor iedereen. Als we gewoon beginnen met stoppen, waar gaan we dan heen? Welke energie en ruimte zouden we dan beschikbaar hebben om iets goeds mee te doen? Gewoon stil zijn en goed luisteren, en misschien hier en daar iets doen.

Welke ruimte zou jij krijgen als je zou vergeten. Vergeten in te delen in vijand en vriend, goed en slecht. Gewoon vergeten, hoe zou dat zijn? Zou het moeilijk zijn of juist fijn? Hoe zou jij willen vergeten? Zouden we herinneren hoe vrede is? Of moeten we dat nog leren, leren hoe leven zonder oorlog is?

Veel geïnvesteerd in vechten, ja dat is verloren tijd. Natuurlijk willen we dat niet graag opgeven, er was ook zoveel strijd. Zoveel om bang voor te zijn, zoveel onvrijheid. We hebben veel gebouwd om mee te vechten, en teveel op de lijst van vijanden gezet. Op dat vlak is er weinig meer te winnen, noch ontdekken, ons leven mag in een ander verzet.

Moeten we dan strijden met het strijden, vechten met onszelf? Is dat zoveel beter of slechts meer van het geweld? Zijn gedachten vijand, gevoelens, lichaam misschien? Vergeet je vijanden gewoon en geef je lichaam een tien. Wees gewoon bereid te leren, dan luister je misschien.

Vergeet ideeën, ze zijn niet belangrijk, gevoelens ook. Luister door de woorden, wat die andere krijgen moet. Hoor de pijn van een ander, herken je eigen pijn. Wees bereid die te voelen, dan komt het meestal goed.

Kijk voorbij de woede, dan herken je het gemis. Herken de mens in de ander, herken wat nodig is. Herken je eigen wonden, herken ook je eigen gemis.

Zoek je naar verbinding? Verbinding met een ander mens? Zoek je misschien veiligheid of waardering, is dat je diepste wens? Wat heb je nog nodig voor je geven kunt? Is het steun, liefde, aandacht, knuffels, of iets anders? Kijk eens of je het zeggen kunt?

Zullen we gewoon stoppen? De prijs aanvaarden die dat vraagt? Het geweld dat we uitzonden weer terugnemen en andere wezens als vrienden verwelkomen? Onze gewelddadige impulsen dragen zonder ernaar te handelen?

Het is zo moeilijk, maar ook zo simpel. Laten we eens iets anders proberen, en daarin leren hoe het ook kan. Het is hoog tijd. Is genoeg een keer genoeg, mag het ook wat minder, minder vechten is wat ik vroeg. Meer vrede mag gerust ook wel, meer vrede is wat ik verlang. Dat die ander ook welkom is hier, en niet alleen in de gang.

De angst blijft misschien nog even, zo werken gewoonten, maar je hoeft hem niet meer te voeden met nieuwe verhalen en gedachten. De meeste ervan zijn sowieso niet zo handig of waar. Laat het maar even, en leef gewoon je vrijheid in open verwelkoming van wie of wat er komt.

Ontspannen leven, zou dat wat zijn? Veiligheid zonder vechten, is dat mogelijk? We zullen het nooit weten als we onze wrede gewoonten blijven voortzetten. Herken je het geweld, de wreedheid, zelfs nog? Hoe ga je met jezelf om, hoe met anderen?

Hoeveel alledaags geweld en hardheid zit er in organisaties en samenwerking? Hoe moeilijk was het inpassen in deze structuren? Hoe moeilijk was het om jezelf en elkaar als product of nuttig te gaan zien, in plaats van als levend wezen met intrinsieke waarde?

Hoe zijn we alle leven gaan beschouwen als product, als ding, dat we naar believen kunnen vormen en doden? Wat zegt dat over hoe we elkaar zijn gaan zien en benaderen? Voelt dat zelfs nog als pijn?

Of is dat voor de verliezers, die niet “sterk” genoeg waren? Degenen die niet genoeg wilskracht hadden of doorzettingsvermogen, die de druk en eenzaamheid niet verdroegen en afhaakten of instortten.

We zijn zo hard en veroordelend naar anderen, wat slechts een afleiding is van de hardheid die anderen ons goedwillend oplegden en die we inmiddels naar onszelf hebben gebracht. We waren zo goed in strijden, zo goed in het gevecht.

Waardering voor de winnaars, de doorzetters, verering voor de grote winnaars. Zij die volgers kregen, de rest mocht in de hoek. Welk delen van ons staan daar ook in de hoek? Vergeten en genegeerd? Is zelfveroordeling niet de grootste wreedheid, het grofste geweld? Ja, onze ouder konden niet anders, en natuurlijk zijn we loyaal. Maar jij, moet jij doorgaan?

Ik zeg stoppen! En alleen jij kan dat voor jezelf besluiten. Laten we simpelweg besluiten, zonder erover te vechten. Het is mogelijk. Elk mens voor zich.

Een nieuw begin. Moeilijk misschien, maar alleen zolang onze impulsen ons weer terug naar oude gewoonten en gevechten leiden. We kunnen dat waarnemen en dan anders kiezen.

Zeg nu zelf: Zo gemakkelijk en pijnloos was het andere toch ook niet? Kwamen pijn en strijd niet steeds weer terug? Is de pijn die vrede en liefde doet groeien dan misschien te prefereren, is die pijn misschien zachter of korter, of in elk geval voller van hoop?

Gandhi dacht van wel, en velen met hem. Hij was bereid tot offers, omdat hij vrede wilde en liefde, omdat hij zag hoe het werkt. Velen bleken minder wijs, maar nog velen vinden hem. Een licht in een gewelddadig duister, een hoopvol lichtje bovendien.

Begin dus maar. Neem de pijn als hij komt en kijk verder naar wat er nog te leren valt. Pijn is de prijs van ons verleden,  de prijs van leven en die vindt je toch wel ongeacht je keuze.

Wat je niet kent, heb je nog niet kunnen leren. Begin dus gewoon en doe wat je nooit eerder gedurfd hebt. Niet vechten vraagt misschien meer van je dan vechten, maar het is leerzamer.

Terugval is normaal en hoort bij leren, dus aanvaard dat op een rustige manier. Begin gewoon steeds opnieuw een kies je reacties steeds wijzer.

Maak je niet druk over wat anderen doen, die kunnen zelf wel besluiten. Kies gewoon en zorg voor je eigen gevoelens. Je hoeft ze niet uit te leven om ze te ontspannen.

Hoe ontspannen kan het zijn als je alleen nog vrienden en geliefden maakt. Dat betekent ruimte geven, dat betekent goed luisteren, dat betekent ontvangen en verbinden. Kan je dat al genoeg?

Als het de moeite waard is, is het de moeite waard om eerst ongemakkelijk te voelen en wat te stuntelen voor je het goed kan. Zo werkt leren.

En als je nog iemands pijn moet ontvangen in de vorm van boosheid of haat, dan valt daar nog wat te leren wat je eerder gemist hebt. Vooral dan is luisteren belangrijk.

Wat hebben wij die ander aangedaan, welke pijn draagt die ander nog in zich? Is er iets dat we hebben nagelaten of gemist in onze acties en waarneming?

Zijn we niet gul genoeg geweest? Waren we onduidelijk? Hebben we vrienden aan hun lot gelaten terwijl ze lijden? Hebben we onze angst gevolgd in plaats van onze wijsheid?

Luister eerst goed, en leer kennen wat er in die ander is en in jouzelf. Ken je eigen lijden en dat van een ander en stap in die relatie. Je zult ontdekken dat die ander net al jij is, alleen wat andere ideeën en misschien een andere kleur.

Nu is het juiste moment en hier de juiste plaats. En Jij… jij bent de juiste persoon.

De simpelste oplossing ligt voor de hand. Geweld begint in onze ideeën, emoties, veroordelingen en wat wij zoal doen met informatie. Het kan slechts blijven bestaan zolang het voeding krijgt in deze bronnen.

Het doorgeven van pijnlijke verhalen en schokkende beelden geeft voeding aan de emoties van waaruit weer geweld ontstaat. Eigenlijk zit in die daad ook al geweld en pijn, omdat het vanuit pijn is dat we dit doen. Maar in plaats van de pijn te verminderen, zal je merken dat het toeneemt. Deze strategie is kansloos. Stop maar gewoon en neem de pijn.

Zolang wij het buiten onszelf blijven zoeken en wachten op anderen om het op te lossen, terwijl we ondertussen de baten blijven genieten van geweld en ons eigen geweld ontkennen, blijven we geweld en strijd voeden en negeren. Besef dat elke gewoonte een ingesleten pad is van gedachten, gevoelens en gedragingen, dus aanvaart dat het nog even doorijlt.

Omarm de verantwoordelijkheid voor je geweld en bouw helende en verbindende verhalen vol hoop en eenheid. Let ook op de invloed van je relaties, beperk de invloeden die je draagkracht te boven gaan, er zijn anderen die daar kunnen en zullen helpen. Op dit moment kan je daar ook niets doen en je zou verdrinken als je het probeerde.

Zoek geen ideeën meer, ook spirituele ideeën zitten vaak vol verdeling en kunnen dus bronnen van geweld zijn (net als religie zo vaak is geweest). Zoek het meer in bijvoorbeeld meditatie, mindfulness en zacht lichaamsgericht werk. Je lichaam heeft aandacht en verzorging nodig en tijd.

Al je toch ideeën wilt, gebruik ze dan alleen voor jezelf en laat anderen erin vrij. Hun ideeën zijn even waardevol voor hen en meestal niet beter. Dat denken we maar omdat wij onze eigen ideeën betekenis hebben gegeven. Deel liever iets van jezelf, jezelf bijvoorbeeld en geef de ander gezonde voeding en ruimte om zichzelf te zijn.

Bewustzijn van je eigen lijden, betekent ook de hulp en ondersteuning zoeken die je nodig hebt. Vraag hulp voor jezelf of zoek een gemeenschap die hulp kan bieden in het opbouwen van je vrede. Samen lukt het.

De oplossing kan liefst klein zijn: simpelweg bij jezelf blijven en je eigen geweld stoppen, en weigeren mee te werken aan gewelddadige acties en structuren. Weigeren mee te werken is geen strijd, slechts de vrijheid naar jezelf om het anders te doen. Aanvaart gewoon wat de ander wil en wat je gewoonte was, en kies vrede in jezelf terwijl de ander mag vinden wat hij vindt.

Als je de vraag nog teveel als eis en druk ervaart, en denkt dat je niet vrij bent om te kiezen, werk dan bijvoorbeeld aan sterkere wortels en innerlijke stevigheid via familieoptellingen, bewustzijnstraining en/of zacht lichaamsgericht werk. Ook meditatie en mindfulness kan hier steun geven en je stevigheid en rust vergroten.

Een ander vrij laten is gemakkelijker als je eigen vrede stevig genoeg is, en dat vraagt een stevig fundament (vandaar mijn optellingen-suggestie waarin het precies daarover kan gaan). Kies in elk geval een vorm die niet van je verlangt dat je een overdaad aan ideeën moet kennen en geloven. Het gaat om beoefening en wat er in je lichaam gebeurt. Je hebt al genoeg ideeën.

Je kan natuurlijk wel werken aan andere manieren en vaardigheden leren die je nodig hebt om vanuit vrede te kunnen leven. Daarvoor kan je ook denken aan integer communiceren, of zoals het meer gangbaar heet geweldloze communicatie. Je leert dan meteen over waar de grens ligt tussen jou en iemand anders, terwijl het jouw eigen vorm en vrijheid, net als die van een ander, respecteert en beschermt.

Stop ook met jezelf voeden met nieuw geweld en de promotie ervan. Ook publieke afkeuring en geschokte reacties promoten dat wat we afkeuren en geven het voeding. Je hoeft dat niet te doen, er zijn andere manieren om je pijn te verlichten en iets te doen.

Je weet dat het buitensluiten van anderen pijnlijk is, dus geef iedereen in jezelf een plek en recht van bestaan. Die ander is oké, net als jij. Geef voeding aan je vrede en welzijn, zodat wat je doorgeeft heilzaam is.

De eerste taak van liefde is goed leren luisteren.

De oplossing ben jij en jouw keuzen. Begin daar en blijf zo mild en passief mogelijk in gedachten over zaken die je niet in de hand hebt. Zoek waarheid liever in jezelf dan van buiten. Velen claimen het te hebben, maar slechts weinigen weten zelf feit van voorkeur te onderscheiden.

Je hebt meer invloed dan je denkt en kan door duidelijk te zijn in je keuzen een positief voorbeeld zijn. Een voorbeeld voor jezelf vooral, want anderen kunnen zelf hun voorbeelden vrij kiezen.

Als je wilt helpen, begin dan gewoon hier en laat de grote bewegingen aan hen die daar een rol en verantwoordelijkheid in hebben. Ze hebben onze steun nodig, en weten vaak meer over de belangen en mogelijkheden dan wij. Steunen en meedenken is een goed begin en als je dat nog niet kunt is stil zijn meestal veel beter dan het alternatief.

Als je wilt meedenken en adviseren, misschien denkt dat je het beter weet, schrijf dan een liefdesbrief die met vreugde gelezen kan worden. Blijf net zolang eraan werken tot je die liefdesbrief hebt bereikt en erachter kan staan. Elke andere uitkomst is slechts een uiting van strijd in jezelf en daarmee een signaal om verder te werken aan je vrede.

Je mag gerust laten weten hoe pijnlijk het allemaal voor je is en hoe betrokken je je voelt en misschien onmachtig. Dat kan allemaal in een liefdesbrief. Wat niet meer kan is verwijt en aanvallen, dat is geen vrede. Wacht tot de bron van pijn dicht bij jezelf zit en mild genoeg is. Wacht tot je voldoende begrijpt van je pijn, voldoende begrijpt van de omstandigheden en doelen van die ander, zodat je communicatie eerlijker wordt.

Onderzoek grondig wat die ander bovenal nodig kan hebben, wat die ander echt zou helpen. Zelfs betogen en demonstreren of verzet kan dan heel liefdevol zijn als het vanuit die bron komt. Luister goed, en vraag desnoods, ook die ander is gewoon een mens.

Blijf betrokken en verbonden, dat is een kracht die je motiveert om bij te dragen, maar blijf bovenal trouw aan je vrede en blijf ervoor zorgen. Neem je pijn serieus en blijf ook daar in contact en verzorgend. Hou je aandacht klein en nabij, er is ook daar genoeg waaraan je kunt bijdragen. Neem je draagkracht serieus en wees daarin duidelijk en eerlijk.

We hebben je nodig. Jij bent de juiste persoon op de juiste plek. Ik zie je graag aan de ander kant.

Commitment voor vrede

Schrijf hieronder je commitment voor vrede. Schrijf bijvoorbeeld wat je voornemen om de vrede in jezelf te bevorderen en steunen en wat je plan is om daar te komen. Vrede is in de eerste plaats iets in jezelf, en hoe je met jezelf omgaat kan dat steunen of breken. Deel het luidop en zichtbaar, dan weten we dat jij in elk geval de stap maakt.