Kijk eens naar het volgende filmpje… wonderlijk, niet? Je kunt je haast niet voorstellen dat dit doorzichtige schijnbaar spierloze wezen zo krachtig en snel door het water kan bewegen. En hoe zou het voelen om zo vloeibaar en bijna onzichtbaar te zijn, de aanraking en verbinding te voelen met de omgeving?
Hoe zou vloeibaar zijn?
[fbvideo link=”https://www.facebook.com/william.tseng.39/videos/824863950879935/?pnref=story” width=”600″ height=”480″ onlyvideo=”1″]
Hoe zou het zijn om zo weinig ‘tastbaar’ te zijn dat de omgeving bijna zonder grens gewoon door je heen kan gaan, en dat je er toch ook zelf bijna onaangeraakt doorheen kan stromen en je richting bepalen? Klinkt het al als een spiritueel ideaal?
Het bovenstaande filmpje geeft een prachtig voorbeeld van hoe groot de diversiteit in levende wezens wel is, en hoe andere mogelijkheden ingezet kunnen worden om te floreren. Het doet mijzelf denken aan kracht, en het effect van kracht, en hoe wij mensen kracht erg lijken te verheerlijken en volgen.
“Hoe verhoud kracht zich tot dit soort vloeibaarheid?”, is dan een van de vragen die in me opkomt, en daarna beginnen ook ideeën en antwoorden naar binnen te stromen. Zo kan ook denken zelf vloeibaar zijn. Kom eens mee, dan laveren we een stukje door deze stroom… eens kijken waar we uitkomen.
De (h)erkenning van menselijke kracht
Wat wij mensen precies bewonderen, of ambiëren, blijkt misschien wel het duidelijkst uit wie of wat we kiezen als leiders, helden en voorbeelden. Nu ben ik benieuwd: Wie zijn jouw helden? Wat maakt dat je ze zo bewondert? Welke rol speelt de perceptie van hun kracht in jouw keuze hierin? Weet je dat al?
Zijn je helden gekozen omdat ze meer succesvol waren dan anderen? Zijn het ondernemers of entrepreneurs die je bewondert? Zijn het mensen die misschien dichtbij je stonden en een belangrijke rol hadden (of hebben) in jouw leven of in je vorming tot de persoon die je nu bent? Zijn het inspirerende leraren geweest aan wie je je op kon trekken? Vond je ze mooi omdat ze krachtig waren van lichaam en karakter? Waren ze misschien goed in vechten (fysiek of anderszins) en wonnen vaak?
Wat voor soort mensen waren het? Koos je misschien vooral voor mensen erg gedisciplineerd waren en een standvastig en sterk karakter toonden? Koos je voor mensen die al door vele anderen bewonderd werden? Heb je iemand uitgekozen die anders was dan al die anderen, en die deed wat anderen nalieten, niet konden of durfden? Zijn jouw voorbeelden (helden of leiders) moediger dan anderen? Wat maakte precies dat je ze koos? Heb je daar zelfs wel eens over nagedacht op deze manier?
Jouw idee over kracht
Ongetwijfeld koos je voor mensen die jouw idee van kracht voorleefden, in de vorm van moed, vechtlust, discipline, karakter of bijvoorbeeld standvastigheid in compassie. Je had (misschien wel door je die voorbeelden en helden) een idee ontwikkeld van een aantrekkelijke kracht, en koos leiders en voorbeelden om je daarheen te brengen. Herken je dat in jezelf? Waren je ouders vroeger ook je helden?
Je kan in algemeen zeggen dat menselijke leiders vaak worden gekozen vanwege hun vertoon van kracht, en vaak doen ze ook hun best om vooral die kracht te tonen. Ze doen dat temeer omdat ze weten hoe snel hun volgers afstand nemen als ze dat niet meer doen. Een leider moet zich vooral waardig tonen en krachtig op zijn voeten staan, en zekerheid bieden een leven waarin we veel onzekerheid ervaren.
Op welke kwaliteiten kiezen we onze leiders?
Vaak zijn leiders op hun manier ietwat stoer (wat we vertalen in de kwaliteit moedig) en tonen ze zich op meerdere terreinen standvastig en krachtig. En vaak tonen ze een richting, die anderen ofwel nog niet durfden, ofwel waarin ze minder succesvol waren of slechts deze leider volgden. En door deze leider te volgen lenen we dan iets van hun moed en van hun autoriteit, en krijgen daarvoor in de plaats wat zekerheid en moed terug. Een leider die deze verwachting teleurstelt kan snel zijn kop verliezen (symbolisch en letterlijk).
We accepteren veel ondeugden in onze leiders, ze mogen liegen, koppig zijn, over lijken gaan, vreemd gaan, hun afspraken breken, en nog veel meer, maar in een ding mogen ze ons niet teleurstellen: kracht. Een leider die zich zwak toont en zelf onderuit gaat of zich te emotioneel toont verliest snel respect. En eigenlijk is dat ook begrijpelijk omdat leiders veelal gekozen worden als een soort instrument om iets voor elkaar te krijgen wat wijzelf niet denken te kunnen of durven, of wat we liever uitbesteden.
Leiders gevangen in ons beeld van kracht
En zo gauw een leider door ons gekozen wordt, zit hij gevangen in de rol die hij van ons volgers krijgt, en de grenzen van die rol wordt beïnvloed door wat wij kracht noemen. De leider moet in elk geval publiek blijven voldoen aan onze verwachtingen, en mag dus slechts binnen onze grenzen laveren (hoe krom en inconsequent die verwachtingen ook kunnen zijn).
Uiteindelijk blijken wij er dan niet zozeer voor de leider te zijn, maar moet de leider er vooral voor ons zijn. In de vorm van onze woede en klachten brengen wij onze angsten en ontevredenheid naar onze leiders toe, en hij of zij wordt geacht daarop adequaat te antwoorden.
En, oh ja, de leider moet ook laten merken dat hij er zelf geen last van heeft dat wij zo tegen hem aan mopperen en schoppen. Zijn taak is er een van boksbal die niet alleen de stomp van (voor) ons ontvangt, maar ook voor ons uit slaat, of anders tenminste de klap die terugkomt voor ons pareert of opvangt.
De leider moet een machtige winnaar zijn, ook al komt hij uit de verliezersgroep, helemaal als hij uit de verliezersgroep komt. Hij verzacht onze pijn, en is onze hoop voor de toekomst. Hij is onze voorvechter, en heeft eerst van ons gewonnen om dan voor ons te winnen, en via de leider winnen wij ook een beetje en delen in de winst-euforie! Nu zijn wij ook winnaars, ook al waren wij het niet zelf die vochten en wonnen. En als hij het vraagt dan vechten we mee, want zijn voorbeeld en inspiratie geeft ons moed om de pijn te ontvangen. Wij juichen en klappen voor hem en jagen hem gerust het gevaar in tot de dood erop volgt, om pas daarna geschokt stil te worden. Voor ons is onze held onoverwinnelijk, onaantastbaar, onschendbaar.
De leider moet alles beter maken, en mag ons nooit onredelijk of dom vinden. Hij moet betrokkenheid tonen bij onze problemen en zorgen en moet onze emoties altijd serieus nemen, waarna hij alles beter moet maken. Eigenlijk is het moeilijk om een leider te worden terwijl je eerlijk en open bent. De leider is verantwoordelijk voor onze veiligheid en gemoedsrust, onze vrijheid, ons comfort en welzijn, en ons welbevinden. Doet het je al aan iemand in je verleden denken?
De illusie van kracht
Alles wat niet in het plaatje van leiderschap en een leider past proberen we dan te negeren, tot het te niet meer te negeren valt en dan stapt de meerderheid gewoon over naar een nieuwe leider. Zo werkt vaak de mensen-cultuur, en daarom is voor publieke leiders het beheersen van beeldvorming, informatie en reputatie zo belangrijk.
In het beeld-tijdperk, waarin we leven, moeten leiders vaak ook nog fysiek aantrekkelijk zijn en welbespraakt. Leiders weten per slot hoe we daarop reageren, en hoe afhankelijk ze zijn van onze keuze, en veel leiders leven daarom dus voortdurend in angst en hebben geen mogelijkheid om dat publiek te maken. Hun angst toont zich vooral in de vorm van woede, publieke beschuldiging (bliksemafleiding van schuld) en extreme standpunten en daden.
Ze moeten wel zo doen, aangezien wij massaal dit soort emoties en daden als kracht beoordelen, terwijl we even massaal emoties zoals angst beoordelen als zwak en onwelkom. Leiders mogen dus wel boos zijn maar vooral niet openlijk bang, en hun kracht is daarmee een illusie die mede door ons wordt afgedwongen. We doen er veel aan om dergelijke (zelf-)illusies in stand te houden. Ben je er nog?
De aard van kracht
Iets levends dat vol kracht zit is meestal steviger of “vaster” van materiele vorm. Dat merk je bijvoorbeeld aan je spieren, die als je er kracht in brengt (je spieren spant) stevig worden en naarmate de kracht er weer uit vloeit worden ze steeds meer zacht en sponzig.
Vloeibaarheid in balans met kracht
Bij hout zie je dat ook. Als hout nog jong is en vol van vloeibaarheid, dan is het buigzaam en kan er veel gebeuren, maar naarmate het droger wordt kan je ook merken dat het steeds stugger en harder wordt.
Dat kan bij een levende boom maar tot zover gaan, omdat er voortdurend vocht doorheen blijft stromen, maar als je de tak of boom kapt en er stroomt geen nieuw vocht meer in dan wordt het uiteindelijk bijna zo hard als steen en is het veel minder in staat om externe krachten op te vangen. Droog hout breekt snel en heel hard en compact hout kan zich zelfs gedragen als steen dat afschilfert. Compact hout typeert zich door dichtere cellen die minder lucht bevatten, dus ook lucht bepaalt mede hoe hout reageert op kracht.
Extreme kracht, extreme breekbaarheid
Het extreem van kracht zie je in bijvoorbeeld een steen of stuk glas, waarin bijna tot geen vloeibaarheid kan indringen. Een dergelijk materiaal is super sterk en kan heel scherp zijn, maar is ook breekbaar en in verhouding tot dit levende tak maar heel slecht in staat om kracht te ontvangen.
Inzicht
Je zou daaruit kunnen afleiden dat kracht slechts kan botsen met kracht, en dat vloeibaarheid nodig is om kracht te kunnen ontvangen. De zwakte van kracht is daarmee dat het zichzelf zo vastzet dat het alleen nog maar kan breken. De zwakte van kracht is dat er eigenlijk maar relatief weinig kracht nodig is om het te breken, en hoe meer kracht vast zit in de materie, hoe sneller die breuk optreedt. Mooi inzicht? Nog een stapje?
Terug naar de ontmoeting
Als we nu teruggaan naar de variaties in leven, en we stellen ons een wezen voor dat heel vloeibaar is en relatief weinig kracht bevat, dan kunnen we extreem denken zoals bijvoorbeeld aan een kwal die willoos bijna volledig alleen maar wordt meegenomen in de stromingen, of we denken aan een wezen zonder veel substantie en zonder skelet zoals in het filmpje, of misschien zelfs aan een spons, en we kunnen ons afvragen hoe een dergelijke vloeibaarheid bestand is tegen kracht. Hoe zou een ontmoeting verlopen?
Als we een dergelijk wezen willen breken, dan is dat zo ongeveer onmogelijk in hun natuurlijke staat. we kunnen het wezen snijden (maar de kracht van een snede is ook wel extreem) of scheuren, maar breken zal niet lukken. Om het kapot te maken zonder het te snijden of scheuren moeten we zo ongeveer elke cel oprekken tot het punt waarop deze als een ballon openbarst en dat is niet zomaar gedaan als het hele wezen vol vloeibaarheid zit en er totaal geen hardheid of stevigheid zit, ook niet op celniveau.
Heb je wel eens water gebroken?
We zullen dus eerst het wezen helemaal moeten uitdrogen, zodat alle vloeibaarheid eruit is verwijderd voor we zelfs maar een kans hebben om het te breken. En dan blijkt misschien pas helemaal hoe vloeibaar het levende wezen was, want misschien blijft er dan nog maar een vliesje over of wat kruimels over. Het lijkt op een poging om water te breken. Heb je dat wel eens geprobeerd?
Ja ijs, dat begrijp ik slimmerik, maar ook dan heb je eerst een enorme hoeveelheid kracht ingebracht om met je moderne magie het water tot ijs om te vormen. En vergis je niet, een wezen dat zacht en vloeibaar is kan wel eens veel soepeler zijn en minder bevriesbaar dan water is.
De les van de spons
Op een spons kan je gerust gaan staan, zelfs als hij allang uit het water is en gewoon weer vochtig gemaakt. De spons leeft niet meer, maar is nog steeds in staat om vloeibaar en vochtig te zijn, dat is zijn aard. En terwijl je bovenop die spons staat te springen in een poging die te vermorzelen en overwinnen, wat kan je leren van die spons? Lukt het je al, of spring je nog even door?
De spons blijft je gewoon ontvangen, krimpt en groeit gewoon mee met de externe kracht die je erop uitoefent. Dergelijke vloeibare wezens zijn nagenoeg onbreekbaar, en hun zachtheid kan heel veel kracht absorberen en afwenden en soepel weer laten gaan zonder ook maar een beetje te verharden. Zachtheid ontvangt hardheid en kracht gewoon, beweegt mee en laat het weer gaan. Weer een mooi inzicht? Oké, nog even dan.
Zachtheid en de mens
Zachtheid lijkt daarmee veel voordelen te hebben, en kracht moet wel in grote mate en dan nog continue en consequent worden toegepast om zachtheid duurzaam te verstoren. Natuurlijk zijn wij mensen best in staat om dat te doen met onze machines en hulpstukken. Wij mensen hebben leren vernietigen als geen ander, en we bouwen onze emoties en denkbeelden op een manier die eerder hardheid creëert en stimuleert dan zachtheid.
Waarom bouwen we zoveel apparaten en structuren om mee te vernietigen en om kracht uit te oefenen? Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom zijn we zo geobsedeerd door de hardheid van kracht, en zien we tekenen van zachtheid en vloeibaarheid vaak als een zwakte?
Kracht is doelgericht en geconcentreerd
Waarschijnlijk kan een antwoord op die vraag worden gevonden in een aspect van kracht: In tegenstelling tot zachtheid en vloeibaarheid is hardheid geconcentreerd en doelgericht. Wij vereren doelgerichtheid, omdat we zo graag alles in onze omgeving naar onze hand zetten.
De wereld is van ons en wij bepalen wat er gebeurt, althans zo benaderen we als cultuur de wereld en zelfs elkaar. Andere groepen mensen zijn net zo goed omgeving als dat de natuur dat is, en beide zijn slechts iets om te overheersen of gebruiken. Daarom hebben we ook slavernij en overheersing uitgevonden. Heel handig als je behoort tot de groep die met gewenst succes zijn kracht maximaal heeft doen gelden.
Natuurlijk wordt deze kracht keer op keer gebroken, maar dat let ons niet. We verzinnen wel weer iets nieuws om te krijgen wat we willen. Onze wil is wat belangrijk is, de rest is ondergeschikt. Wij zijn de creatoren, slechts ondergeschikt aan zoiets als God, een idee over (of beleving van) een soort onstoffelijk “supermens” dat ons als een wijzere en almachtige vader stuurt, beoordeelt straft en zelf beschikt over bovenmenselijke invloed, kennis en wijsheid. Onze wil is slechts ondergeschikt aan de wil van onze groep en aan de wil van ons geloof. Zo werkt kracht dus, als een idee van suprematie, het is verslavend en verleidelijk. Waarom eigenlijk?
Wat maakt kracht zo verslavend?
Dat kracht zo verslavend is, is wellicht terug te voeren tot ervaringen die we allemaal hebben in onze jeugd. Als zoogdieren starten we ons leven in verwarring, we waren onze moeder en opeens niet meer. Best verwarrend, als je na 9 maanden je moeder zijn in je eerste jaren steeds meer ontdekt dat je niet je moeder bent en ook niet de andere mensen in je omgeving.
Opgroeien is een verwarrende ervaring
Best lastig als je gaat leren een identiteit te hebben en eigenheid, en dat je ontdekt dat je behoeften krijgt waarvoor niet zomaar gezorgd wordt, en dat er allerlei grenzen onder mensen bestaan waarin je niet over mag zonder straf terug te krijgen. Nog moeilijker dat de mensen waarvan je liefde en zorg verwachten je opeens pijn gaan doen, en een belangrijke bronnen zijn van allerlei gemis en onvrijheid.
Kinderen leren hoe te zijn voor ze mee mogen doen
Je doorloopt vervolgens een proeftijd van al snel een jaar of 18 voordat je capabel wordt geacht om volwaardig lid van de gemeenschap te zijn. En onderweg moet je dan ook allerlei certificaten (van bekwaamheid en toestemming) vergaren, en wordt je van alles geleerd over hoe je moet zijn en hoe je vooral niet mag zijn. In de mensencultuur zijn dat soort zaken heel belangrijk en vaak een kwestie van overleving. Je leert hoe te denken, hoe te voelen, hoe te gedragen, en ontdekt en ontwikkelt in meer of minder mate ook nog je eigen wil.
Kinderen leren over vrijheid en pijn
En was het dan nog maar zo gemakkelijk… je gaat ook nog ontdekken dat anderen meer vrijheden hebben dan jij, dat anderen iets anders doen dan ze zeggen dat jij moet doen en vinden, en dat wat ze zeggen te voelen niet altijd strookt met hoe ze zijn en hoe ze je behandelen. Als kind leer je al snel dat liefde pijn kan doen, en dat mensen die voor je zorgen je ook kwaad kunnen doen. Je leert dat weinig is wat het lijkt, dat je soms voorgelogen wordt, en hoe je ook zelf succesvol kan liegen en manipuleren.
Leren over winnen en verliezen, groepslidmaatschap en jezelf zijn
Je krijgt teleurstellingen en leert conflicten te hebben en daarin te winnen of verliezen, en je leert houvast en troost te vinden in overtuigingen en geloof. Vooral leer je te zijn op een manier die past bij de groep waarin je geboren bent en de groepen waar je vervolgens voor kiest of in terecht komt. En binnen dit alles ontwikkel je eigen manieren en probeer je jezelf te zijn (wat dat ook mag betekenen voor je).
Kinderen leren voelen en dat gevoel betekenis geven
In al deze ervaringen leer je iets dat je erg zal sturen: je leert voelen en daarop reageren. Sommige gevoelens leer je koppelen aan mislukken en verliezen, en je leert rotgevoelens met namen als “schamen” en “schuldig voelen”, daartoe krijg je vaak opdracht van boze ouderfiguren in je leven (ouders, docenten, etc.), en je leert hopelijk ook dat tekenen van affectie prettig zijn, en dat je affectie en positieve aandacht kan krijgen door iets te doen dat past binnen de “regels”. En dat was een behoorlijke klus, waarin je een weg moest vinden onder vaak inconsequente en wisselend veilige omstandigheden. Knap dat je het tot hier gered hebt, zou ik zeggen. Wat een reis!
Hoe voelen kracht en zwakte?
Maar die momenten van angst, die momenten van schaamte en schuld, en die momenten waarop je iets verloor of moest missen, hoe voelde je je daarin? Waren dat momenten waarop je je vrij voelde en soepel en aanwezig, voelde je de levendigheid in jezelf, of juist de stagnatie en passiviteit? Precies, denk eens terug! Dacht je misschien: Dat nooit meer!?
Boosheid voelt beter dan slachtofferschap
Kon je bij rebelse boosheid in jezelf komen, en voelde je je toen weer wat beter, weer wat levender? Boosheid voelde niet fijn, maar in elk geval was het nog veel beter dan het alternatief. In boosheid voelde je in elk geval de pijn niet zo (van gemis, teleurstelling en het verraad), en kon je wat doen om je eigen ruimte weer veilig te stellen.
Winst en succes voelen nog beter
En hoe voelde het als je iets deed wat moedig was en je omgeving gaf je applaus, bewondering en steun? Hoe voelde je in je lijf toen je aan een fysieke wedstrijd meedeed en won? Hoe reageerden mensen in je omgeving? Hoe bruiste het in je? Hoe werd je aangemoedigd als je je best deed om te winnen, en hard werkte om een doel te bereiken? En wat zag je om je heen aan voorbeelden van deze emoties en hoe erop gereageerd werd?
Kracht gaf je het gevoel te leven
Precies! Kracht geeft ons vaak een gevoel dat we leven en controle hebben op onze omstandigheden, en dat gevoel is voor ons veel beter dan het gevoel van pijn en slachtofferschap. Waren onze vader of moeder ook niet een voorbeeld van kracht in ons vroege jonge leven? Leken zij per slot niet net zo alwetend en almachtig God? En als zij verdriet hadden of bang waren, stortte onze wereld dan niet finaal in, en wisten we niet hoe gouw het goed te maken?
Inprentingen met een lange echo
Dat soort echo’s hebben een lange echo in een mensenbrein. Dat zijn de inprentingen die we nog steeds volgen. En heel globaal hebben we dus geleerd dat kracht goed voelt (als we hem zelf hebben) en angst, slachtofferschap en verlies slecht voelen (als we het ondergaan). En dus vereren we kracht, want per slot zagen we al vanaf onze vroege jeugd dat kracht onder mensen leidt naar bewondering, applaus en eeuwige roem. Wat goede gevoelens zijn, wat goed voelt, wordt vooral bepaald door de groepscultuur.
Wij zijn lid van een strijdlustig ras dat zich roemt op zijn vertoon van kracht, het voelt goed om lid te zijn van een dergelijk sterk en succesvol ras, het voelt goed om bij de winnaars te horen, toch? Dit is de cultuur van vader, een cultuur van veiligheid via kracht. Zelfs als we de loyaliteit aan deze groep ontkennen, is overduidelijk hoe impliciet loyaal we juist zijn en hoe invloedrijk dit lidmaatschap is in onszelf en ons leven.
We hebben de krijger verinnerlijkt uit groepsloyaliteit, maar ook omdat er te weinig veiligheid in onze omgeving bleek en we in reactie op geweld naar weerbaarheid zochten. Het was een kwestie van overleven in een oefenomgeving die werd bepaald door onze ouders en voorouders vanuit wat zij nodig achtten voor overleving.
Moeder als sjabloon voor zachtheid
We koesteren de zachtheid die we vooral kennen van moederlijkheid en tedere liefde, we verlangen naar de veiligheid en de cocon die we ooit hadden, maar ondertussen hebben we geleerd te leven we in onveiligheid die slechts door kracht veilig kan worden. Niet iedereen heeft moederlijke zachtheid als vroeg kind ervaren, maar ook veel van diegenen hebben er wel een blauwdruk van dat een verlangen naar zachtheid en eenheid voeding geeft. Hardheid verlangt naar tegenwicht in zachtheid.
Kracht versus afhankelijkheid
We willen die kracht voelen, en hebben veelal geleerd dat dit uitermate prettig is. Alles behalve zwakte, want bovenal hebben we geleerd dat afhankelijkheid onvrij is en weinig goeds oplevert. Dus ontkennen we onze afhankelijkheid, zelfs onze verbinding, en etaleren onze strijdbaarheid, en dat is maar goed ook. De mensencultuur is gebouwd als een strijdperk, waarin slechts kracht wordt uitgedaagd en slechts de winnende kracht de prijs krijgt. En wij zijn ofwel gladiatoren, ofwel krijgen de kruimels en het werk.
De pijn onder kracht
Onder die kracht ligt een hoop gemis en pijn dat we niet kunnen, willen, of zelf mogen voelen. En de kracht maakt ons ook stram en hard, minder mens maar een beter breekijzer, en het maakt contact er niet fijner op. Niet voor niets zijn er dus ook velen op zoek naar andere manieren.
Kracht van buitenaf
Als je iemand in kracht van buitenaf ziet, is dat vaak alles behalve mooi. Dan zie je een verkrampt lichaam die nog maar moeizaam soepel kan bewegen, en het gelaat is dan vertrokken in een verkrampte en afschrikwekkende grimas. Het is best beangstigend voor een voelend mens om dit te zien, en dat is ook precies de bedoeling.
Vertoon van kracht hoort indruk te wekken en hoort vechten te voorkomen. Alleen werkt het niet zo, en het lokt dus ook een gevecht uit. Kracht lokt uitdaging uit, vraagt om getest te worden, en dat gebeurt veelal. Daarom kan ook de kracht van vrede nooit zwak zijn. Kracht kan rustig zijn, maar is het vaak niet. Vaak heeft kracht de neiging om op te hopen en creëert dan hardheid.
Overschot aan kracht
Niet zelden is er dan ook teveel vastzittende kracht, en waardoor veel van de kracht verloren gaat in de vorm van harde schreeuwen, een handeling die puur bedoelt is om iets van de verkramping kwijt te raken, en drukke opzwepende gebaren.
De ontmoeting van kracht doet pijn
Je kan je handen flink pijn doen als je tegen zo’n strak en verkrampt lichaam je kracht aanstoot. Maar gelukkig voelt zo’n lichaam niet meer veel, tot het ontspant en weer zacht wordt. Dan is het wonden likken en de spierpijn (een signaal van het lichaam dat het rust en tijd nodig heeft om weer bij te komen van die overdreven gekte). Het lichaam beschermd zich dan een tijdje om terug te komen naar vloeibaarheid en zachtheid.
Terug naar vloeibare zachtheid
Als we terugdenken aan de video in het begin. Dat vloeibare wezen heeft dergelijke gekte gewoon niet. Die laat zich beïnvloeden door de elementen van zijn omgeving en beweegt gewoon mee en laveert er slim en snel doorheen. Zwakte en vloeibaarheid blijkt dan heel handig. Wij mensen kunnen daar nog veel van leren, met onze neiging tot verharden in verzet.
Misschien mogen we ook leren van vloeibaarheid, want ofschoon kracht handig is, kan ze gevaarlijk en destructief worden zonder vloeibaarheid. Uiteindelijk moet nog maar blijken wie sterker is: kracht of zachtheid?
Er is nog veel waar wij een voorbeeld aan kunnen nemen, en die lessen hebben ook consequenties. Welke lessen jij eruit haalt is natuurlijk aan jou. Geniet gewoon eerst maar een tijdje van de beelden en het vloeibare dier dat lekker laveert en kronkelt en zijn weg vindt. Wat er ook komt, het komt vanzelf als het komt.
En wat denk je, is dit artikel interessant genoeg om te delen, of een reactie op te schrijven? Laat gerust eens weten wat je ervan denkt of wanneer je aanvullingen of bedenkingen hebt. Ik hoor ze graag. Tot gauw weer!
Geef een reactie